Arafat

De afgelopen week werd Ben Bot, de minister van Buitenlandse Zaken en afgevaardigde van de EU ontvangen door Yasser Arafat, de president van de Palestijnse Autoriteit. Waarom is Ben Bot zo naief om te denken dat je Arafat kunt bewegen om vrede te sluiten met Israël?

Yasser Arafat werd geboren in 1929 in Gaza, Egypte als zoon van een sucesvolle koopman en een zeer religieuze moeder. Zijn moeder stierf toen hij vier was en Yasser werd door zijn vader naar zijn oom toegestuurd om in Jeruzalem te wonen. Jeruzalem behoorde toen nog tot het Palestijnse mandaad onder Brits bestuur. Arafat heeft zijn religieuze inspiratie gekregen van Haj al-Husseini, de toenmalige Groot-Moefti van Jeruzalem. Deze Al-Husseini was na de mislukte staatsgreep in Irak gevlucht naar Nazi-Duitsland, waar hij gedurende de 2e wereldoorlog de Arabische anti-semitische propaganda verzorgde en instrumenteel was om de Europese moslims te mobiliseren om te strijden voor de Duitse zaak.

Na de verloren oorlog tegen de Israëli’s in 1948 keerde hij weer terug naar Egypte en ging bouwkunde studeren aan de Universiteit van Caïro. In 1965 stichtte hij Al Fatah, welke een ondergrondse terroristische organisatie was. Deze organisatie werd in het begin genegeerd door de andere Arabische landen, die hun eigen groep hadden gevormd, genaamd de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO). Het was pas na de verloren zesdaagse oorlog in 1967, toen de Arabieren de Gaza-strook, de Hoogte van Golan en Westelijke Jordaanoever verloren, dat ze aan Arafat vroegen om leider te worden van de PLO.

Daarna heeft Arafat 20 jaar lang terroristische aanslagen gepleegd in Israël en daarbuiten. Ook was hij instrumenteel in de Jordaanse burgeroorlog na de mislukte staatsgreep in dat land in 1970, waar hij en de andere Palestijnse groeperingen werden verslagen door het Jordaanse leger en zij gedwongen werden om uit te wijken naar Libanon.

Daar was hij één van de leidende figuren tijdens de Libanese burgeroorlog van 1975 tot 1982, toen de Israëli’s een inval deden in Libanon, waarop Arafat en zijn Fatah-beweging in het nauw werden gedreven. Na inmenging van de Verenigde Staten kreeg Arafat en de zijnen asiel in Tunesië, die hen met grote tegenzin opnamen. De Tunesiërs waren dan ook dolblij toen Arafat tezamen met zijn medewerkers weer vertrokken naar Gaza in 1993.

Als klap op de vuurpijl ging hij in 1990 een alliantie aan met de Iraakse dictator Saddam Hussein, toen deze laatste Koeweit binnenviel en annexeerde. Dit heeft veel kwaad bloed gezet bij de rest van de Arabische wereld en werd hij vanaf die tijd persona non-grata in het hele Midden-Oosten. De enige die nog met hem wilde praten waren de Israëli’s onder leiding van de Amerikanen.

In 1993 werden de Oslo-akkoorden gesloten en kon Arafat terug naar de Palestijnse gebieden om na een verkiezingsoverwinning het presidentschap op zich te nemen. Frappant detail is dat er sindsdien nooit meer verkiezingen zijn geweest. Tevens werden de Oslo-akkoorden niet nageleefd, want terroristische groeperingen pleegden nog steeds aanslagen in Israël, maar nu vanaf Palestijnse bodem. Zelfs de Al-Aksa brigades gelieerd aan Arafat gingen rustig door met het geweld. Bovendien werd het propageren van het geweld opgevoerd via de Arabische nieuwsdiensten van de Palestijnse Autoriteit. Tegelijkertijd wordt jaarlijks zo’n 10 miljoen dollar besteedt aan de gezinnen van zelmoordterroristen. Al het geld wat binnenkwam van de Amerikanen en de Europese Unie werd op een persoonlijke door Arafat beheerde bank geplaatst en verspild aan ondere andere het versterken van zijn eigen machtsbasis; volgens het Forbes-tijdschrift heeft hij dan ook op deze manier een vermogen van 500 miljoen dollar vergaard, waardoor zijn vrouw Suha nu in een luxe-appartement in Parijs woont en een besteedbaar inkomen heeft van zo’n 100.000 dollar per maand volgens welingelichte kringen. Het Palestijnse volk leeft nog steeds in zeer armoedige toestanden en ziet geen hoop op enige verbetering met deze corrupte autoriteiten. Het onderlinge geweld is daarom ook een grote bron van ergernis onder de Palestijnse bevolking.

Zowel Mahmoed Abbas vorig jaar als Ahmed Qurei de afgelopen dagen hebben uit frustratie met de onwil van Arafat afstand gedaan van het premierschap. Om het terrorisme en de armoede te bestrijden moest Arafat hen een vrije hand geven met betrekking tot de besteding van het ontwikkelingsgeld en de veiligheidsdiensten. Yasser Arafat weigerde dit categorisch en zodoende zit het Palestijnse volk nog steeds muurvast in hun economische ontwikkeling. Zowel de Arabische landen als Israël en Amerika weigeren Arafat nog te onmoeten. Gezien de geschiedenis is het daarom zo naief van Ben Bot om met een odieuze man als Arafat proberen te onderhandelen, dus ook hij zal van een koude kermis thuiskomen. Daarom is het beter om Arafat de wacht aan te zeggen en de geldstroom vanuit de EU met onmiddellijke ingang stop te zetten als speciaal drukmiddel, want hoe eerder de Palestijnen zijn verlost van dit heerschap, hoe eerder er een vrede kan worden gesloten.

Albert Spits is bestuurslid van de Frédéric Bastiat Stichting