De FNV onder leiding van Lodewijk de Waal kondigde onlangs een hete herfst aan. Hij vond het kabinet niet voldoen aan de eisen die door de vakbonden werden gesteld.
In Nederland zijn er ongeveer 1,9 miljoen mensen lid van een vakbond, waarvan 81% lid is van de FNV of CNV. Dat zijn dus zo’n 1.5 miljoen mensen. De beroepsbevolking van Nederland telt zo’n 7,5 miljoen personen. Dus op basis van de cijfers kan men concluderen, dat maar 25% van de beroepsbevolking lid is van een of andere vakbeweging. Ook hebben we in ons land een S.E.R. (Sociaal-Economische Raad), die is opgericht om een tripartite overleg mogelijk te maken tussen regering, vakbeweging en werkgeversorganisaties. Dit mondt dan uit in een CAO (Collectieve Arbeidsovereenkomst), waaraan alle werkgevers moeten voldoen. Alles wordt daar in de puntjes omschreven en is er geen enkele mogelijkheid voor individuele werkgevers om hiervan af te wijken.
Het is daarom logisch dat deze huidige regering dit soort archaïsche wetgeving aan de orde stelt. Het is weer een voorbeeld van een zichzelf overlevend relikwie van het verleden. De vakbeweging is eigenlijk in 100 jaar niets veranderd en wil in feite het alleenrecht opeisen om te onderhandelen over de ruggen van de andere 75% van de arbeidsbevolking. Zoals gebruikelijk verzetten de vakbonden zich tegen elke vernieuwing of modernisering van de arbeid en economische infrastructuur. Dit hebben ze telkens gedaan in het verleden. Denk maar aan de massale acties en stakingen van de jaren 70 en 80. In Groot Brittannië had men een vergelijkbaar systeem van vakbondsmacht en -besluitvorming. Dit soort dictatuur werd grondig en vakkundig weggevaagd door de Thatcher-regering. Sindsdien heeft Groot Brittannië een ongekende economische groei gekend, die men sinds decennia onder de vakbondsdictatuur niet had meegemaakt. De werkgevers werden eindelijk bevrijd van de ketenen van deze ultra-collectivische wetgeving en konden doen waar ze het beste in zijn: hun eigen zaken te bestieren.
Daarom werd het hoog tijd voor een Nederlandse regering om de vakbeweging eindelijk de wacht aan te zeggen. Een goede eerste stap van minister Zalm was ook om de CAO’s niet meer bindend te verklaren. Een volgende stap moet dan ook zijn de SER te ontbinden en in het rariteitenkabinet tentoon te stellen. Zoals de heer Don van het CPB en de heer Schnabel van het SCP al uitlegden, de vakbeweging is een individuele belangenorganisatie, niets meer en niets minder. Laat het voor haar leden opkomen, maar laat absoluut niet meer het overheidsbeleid door hun bepalen. Die tijd is voorgoed voorbij.
Albert Spits is financieel analist en bestuurslid van de Frédéric Bastiat Stichting
http://www.cbs.nl/nl/public…
http://statline.cbs.nl/Stat…
http://www.parlement.com/92…
http://www.vpro.nl/programm…
