De financiele industrie.

Hoe dagelijks de financiele industrie bij velen de zakken rolt, liegt en bedriegt.

<%image(20040809-bank.jpg|83|126|)%>In zijn boek “WALL STREET MEAT”( Harper Collins Publishers) beschrijft Andy Kessler de financiele industrie vanuit de dagelijkse praktijk. Andy kan dat, omdat hij meer dan twintig jaar werkte bij Paine Webber en Morgan Stanley.
In zijn boek lezen wij over front running, dure IPO’s, lunches van duizenden dollars en de extravaganzas van miljoenen dollars verslindende road shows voor nieuwe emissies.
Andy vertelt over door corrupte analisten uit de lucht gegrepen target prices die op verzoek van de makelaar bijgesteld worden, zodra het betreffende aandeel in de buurt van deze prijs komt. En ook over de fameuze Mary Meeker, een analiste die “voelde” dat een aandeel koopwaardig was, maar er verder niets van begreep.
Voorts over twee filialen van dezelfde bank, waarvan het ene aanried een aandeel te kopen en het andere hetzelfde aandeel te verkopen. Oplettende Nederlanders kunnen hetzelfde meemaken aan twee loketten binnen hetzelfde bankfiliaal.
Wanneer de omzet groot genoeg is en bij voorbeeld iedere week twee procent van de hoeveelheid aandelen van een bedrijf gekocht en verkocht wordt, resulteert dit in een jaar in een commisie bedrag dat gelijk is aan de waarde van het gehele bedrijf.
Ik las het boek met zijn vele spannende verhalen uit de financiele industrie met grote interesse omdat veel overeenkwam met mijn ervaringen bij Merrill Lynch in Amsterdam waar mijn “financieel adviseur” Ibrahim Owel zich in korte tijd als een voortreffelijke papegaai het financiele jargon eigenmaakte en een onberispelijk blauw pak droeg, immer gelardeerd door een hyperkeurig geknoopte stropdas, een pop gelijk.
hugovanreijen@yahoo.com