Vanuit het standpunt van vrijheid, bestaat er geen verschil tussen heterohuwelijk, homohuwelijk, en iedere andere vorm van huwelijk.
Het huwelijk is een privé-keuze en valt niet onder de verantwoordelijkheid van de overheid. Er is geen reden dat de overheid zich bezig zou houden met het afsluiten of registreren van huwelijken, of het bepalen wie wel en wie niet mag huwen.
Dat de overheid met huwelijken geen doel bereikt, blijkt uit de geschiedenis van het burgerhuwelijk. Eerst waren het de samenwonende stellen die gelijkgesteld wilden worden met gehuwde stellen. Ze wilden dus gehuwd zijn zonder huwelijk. Toen kwamen er de een-geslachtsstellen voor wie “gelijkgesteld” niet ver genoeg ging. Zij wilden juist wél gehuwd zijn. Vervolgens kwamen er de stellen die gehuwd wilden zonder samen te wonen!
Mogelijk zijn nu de groepshuwelijken aan de beurt erkenning te eisen van de overheid. Ondertussen mopperen conservatieven in de zijlijnen dat het begrip “huwelijk” is uitgehold. Waar de schoen wringt, is dat het huwelijk in welke vorm dan ook niet thuishoort bij de overheid.
Hoe een huwelijk wordt afgesloten, is geheel een privé-aangelegenheid. De gemaakte keuze zal afhangen van het doel van het huwelijk en de wens van de huwelijkspartners. Wie in het openbaar zijn verbondenheid aan elkaar wil declareren, kan daarvoor bijvoorbeeld een advertentie plaatsen. Wie een feest beoogt, kan daarvoor een zaal en cateraar huren.
Wie de rechten en plichten van de betrokken partijen graag ziet vastgelegd – zeer verstandig! – kan dit via een schriftelijke overeenkomst doen, al dan niet met behulp van derden zoals een notaris of getuigen. Wie een zegen op zijn gekozen partnerschap zoekt, kan deze in religieuze kring vragen. Vanzelfsprekend zijn de eisen die aan een religieus huwelijk gesteld worden een zaak die wordt uitgemaakt door de gelovigen onderling. In het huidige stelsel wordt religieuze vrijheid geschonden doordat een religieus huwelijk niet toegestaan is tenzij er een burgerhuwelijk (staatsrechtelijk) aan vooraf is gegaan. Het afschaffen van overheidsbemoeienis met huwelijken zal in deze zin religieuze vrijheid herstellen.
Hoe zit het met adoptie? Uit deze veelgestelde vraag zou men de indruk kunnen krijgen dat het huwelijk een instelling is die in het leven is geroepen om de adoptie van kinderen te regelen. In feite komt bij adoptie enkel het belang van het kind in aanmerking tot overweging. Een bij de overheid geregistreerd huwelijk is geen garantie voor goed ouderschap en daarom niet relevant bij adoptie.
En polygamie? Aangenomen dat alle partijen instemmende volwassenen zijn, hetgeen een vereiste is voor ieder huwelijk, is er geen reden dat de overheid polygamie zou verbieden. Deze vorm van groepshuwelijk is, gelijk aan ieder huwelijk, een privé-zaak van de betrokkenen. Wie niet wil dat zijn/haar levens/huwelijkspartner een tweede partner of meer erbij neemt, doet er goed aan dit bij aangaan van de relatie per contract vast te laten leggen.
En het uithuwelijken? Duidelijk is dat iedere vorm van onvrijwillig huwen een schending van vrijheid is, en mogelijk ook van lijf. Overigens zijn niet alle gevallen van uithuwelijking onvrijwillig. Wanneer de huwelijkspartners instemmen, is er niets op tegen, mits zij volwassen en dus handelingsbekwaam zijn om in te stemmen.
Dit is één van de vele thema’s besproken op http://www.vrijheidslijst.nl
En hoe zit dat eigenlijk met de opvoeding van kinderen?
Vanwaar komen kinderen eigenlijk?
Geloven liberteiren dan toch in de ooievaar?
@Ivo
Dit hefet niets te maken met het instituut "Huwelijk". Tegenwoordig hoef je zelfs geen sex te hebben (kunstmatige inseminatie, adoptie) om kinderen te krijgen.
En ik vind het verhal van de bloemetjes en bijtjes veel leuker dan die van de ooievaar.
De staat bemoeit zich met het huwelijk, omdat het eigendomsverhoudingen en erflating vastlegt. Het huwelijk is immers sinds oudsher een zakelijke aangelegenheid om het bezit veilig te stellen.
Nu de kindersterfte sterk is teruggedrongen en het huishoudelijk werk door vele apparaten en commerciële dienstverleners wordt verlicht, is polygamie (m.n. polygynie) niet meer nodig.
Het is overigens interessant dat in sommige landen, bijv. het boedistische Bhutan, er overerving langs de vrouwelijke lijn bestaat. Het geeft vrouwen financiële onafhankelijkheid en maakt het voor hen mogelijk meerdere mannen te hebben (polyandrie).
Polygynie is darwinistisch gezien goed verklaarbaar omdat het de kansen op overleving van de soort vergroot. Mannen kunnen per dag tientallen nakomelingen verwekken, vrouwen niet meer dan een per jaar. Polyandrie heeft te maken met bestaanszekerheid, bv. wanneer mannen veel kans maken om om te komen.
Meer over het huwelijk op bijv.: http://www.urantia.org/dutc…
[3]
STAATSHUWELIJK
Historisch gezien regelt het huwelijk de "verbintenis" tussen man en vrouw en tracht het de veiligheid en opvoeding van de kinderen te "garanderen". Die verbintenis werd oorspronkelijk met religie geassocieerd.
Toen zich staatkundige ontwikkelingen begonnen af te spelen, ging de STAAT zich ook met prive-zaken, i.c. het huwelijk bemoeien. (In onze rechtspraak is erfrecht een ander hoofdstuk uit het familierecht.)
Maar weinigen beseffen, dat de STAAT in tegenstelling tot de KERK, in de loop der jaren geregeld aan de spelregels van het huwelijksrecht heeft gemorreld. En dat dat gemorrel noodzakelijkeerwijs gevolgen heeft voor de man/vrouw relatie. Zo kan het gebeuren, dat een gehuwd echtpaar op een gegeven ochtend ontwaakt om tot zijn schrik te bemerken, dat Vadertje Staat TIJDENS het spel de spelregels van de verbintenis heeft veranderd. Dat schept op zijn minst enige verwarring. Daarmee geeft de STAAT een slecht voorbeeld en dat is schadelijk voor de normale psychologische ontwikkeling van het kind.
Wat mij betreft mag een "paar" flikflooien wat het wil, maar laat een traditionele instelling als het huwelijk nou met rust. Daarbij komt, dat belastingvoordelen voor gehuwden nu eenmaal bedoeld zijn voor het hele gezin en zeker niet voor ranzige rukkers of pedofiele poten. Dat is misbruik van gemeenschapsgeld.
Al met al reden voldoende om de STAAT te excommuniceren.
Comments are closed.