Langer werken

Over de laatste maanden hebben we veel gehoord over de Nederlander die langer moet gaan werken, omdat anders de economie ten onder zou gaan aan vergrijzing of ontgroening, of beide. Wat is er nu zo fout aan deze drogreden.

De overheid beschouwt de Nederlanders nog steeds als één entiteit, alsof we als volk gezamenlijk op de barricaden moeten gaan staan om de problemen aan te pakken. We zien dit ook herhaaldelijk terug in het denken van collectieve bewegingen zoals vakbonden en werkgeversorganisaties.

Maar is dit wel juist? Alleereerst is elke Nederlander uniek, hij of zij geeft een bepaalde waarde aan zijn leven en wil een juiste balans tussen kwaliteit en kwantiteit en dit ligt voor elke Nederlander anders. Maar wat zien we nu gebeuren, alles wordt op één hoop gegooid en iedereen moet bezuinigen. De regering zegt wel dat de overheid bezuinigt, maar kijkend naar de begroting dan kan men gemakkelijk concluderen dat het de Nederlandse burger is, die erop achteruit gaat in besteedbaar inkomen. Met andere woorden de lasten worden dermate verzwaard dat er steeds minder kan worden uitgegeven.

Nederland blijft nog steeds het kind met een enorm waterhoofd. Er zijn veel ambtenaren op rijks-, provinciaal en gemeentelijk niveau. Deze overheden besparen helemaal niets via bijvoorbeeld liberalisering en privatisering, zoals Nieuw Zeeland dat al 20 jaar geleden heeft gedaan. Als er een tekort is dan moet de burger gewoon meer belasting betalen.

Wanneer de overheid serieus zou zijn met bezuinigingen dan zou men als eerste stap ministeries en departementen moeten samenvoegen of privatiseren. Het geld dat hiermee wordt bespaard moet vervolgens rechtstreeks aan de burgers worden teruggegeven via belastingvermindering, waardoor deze zelf kunnen bepalen wat ze met dat geld gaan doen.

Ten tweede zou men de ambtenaren van alle overheden gelijk moeten stellen met de werknemers in het bedrijfsleven, door bijvoorbeeld de wachtgeldregeling te wijzigen in een werkloosheidsuitkering. Deze uitkeringen kunnen daarna gemakkelijk worden geprivatiseerd en door verzekeringsmaatschappijen worden overgenomen.

Ten derde kunnen alle subsidies gefaseerd worden afgeschaft, te beginnen met semi-overheidsorganen en instellingen. Het voordeel daarbij is dat deze overbetaalde nietsnutten dan een baan moeten gaan vinden in het reguliere bedrijfsleven en zodoende geld gaan opbrengen in plaats van ons nu geld te kosten, want als het nodig zou zijn dat deze instituten bestaansrecht hebben dan zouden mensen daar ook daadwerkelijk voor willen betalen of via liefdadigheid mee helpen financieren.

Een aantal jaren geleden becijferde de hoogleraar Dirk Horringa in zijn boek Twee Miljoen Banen al dat er in totaal maar 13% van de bevolking in Nederland winstgevende arbeid verricht. Ik heb helaas niet de indruk dat dit cijfer sindsdien ver naar boven is bijgesteld.

Tijd voor een echte klassiek-liberaal elan dus.

Albert Spits is bestuurslid van de Frédéric Bastiat Stichting