Stakingen en demonstraties barsten nu los. Omdat vakbonden en een groot aantal leden het niet eens zijn met regeringsmaatregelen, leggen zij het werk neer en brengen hun werkgevers in de problemen.
Niet alleen hun werkgevers komen in problemen, maar ook de consumenten die gerekend hadden om bepaalde producten op tijd te krijgen. En een groot aantal andere mensen die door de stakingen niet op tijd op hun werk, of op andere afspraken kunnen komen.
Kortom, er wordt veel minder geproduceerd, met als gevolg dat we met zijn allen veel minder kunnen consumeren.
Mag er in een libertarische maatschappij gestaakt worden?
Dat hangt af van welk contract de werknemer en werkgever vrijwillig met elkaar gemaakt hebben. Als er in de arbeidsovereenkomst staat dat iemand x uur per dag zal werken, dan is staken gewoon contractbreuk. (Aannemende dat de werkgever niet eerst het contract eenzijdig veranderd heeft door bij voorbeeld nieuwe eisen te stellen.)
Natuurlijk kan iemand er de brui aan geven, en zeggen dat hij er geen zin meer in heeft. Maar in dat geval hoeft de werkgever ook niet meer te betalen en kan meteen het contract opzeggen, de persoon ontslaan. Het is toch te gek dat mensen die hun werk in de steek gelaten hebben, de volgende dag gewoon weer aantreden en doen alsof er niets gebeurd is.
De grote moeilijkheden in onze maatschappij komen voort uit het afsluiten van “collectieve arbeidsovereenkomsten” waarbij drie partijen een rol spelen: de werknemers, de werkgevers en de overheid.
Dus niet één bepaalde werknemer, maar een groep (vakbond) die met een groep werkgevers een contract maakt, dat aan degenen die niet in die clubs zitten wordt opgelegd. De overheid zorgt dan met harde hand dat iedereen zich daar aan moet houden.
Als mensen VRIJWILLIG gaan samenwerken, en bij voorbeeld gezamenlijk met een werkgever onderhandelen, is daar ook niets tegen. Het gaat pas fout als zij het resultaat dan ook dwingend, door de overheid aan alle andere mensen gaan opleggen.
“Gedwongen solidariteit” is een verkrachting van het begrip “saamhorigheid”.
Het eerst noodzakelijke (in dit verband) op weg naar een vrije, libertarische, maatschappij is dat collectieve contracten niet meer door de overheid verplicht worden opgelegd.
Dus afschaffen van de verplichte CAO’s.
