Het is nu bekend geworden dat de mensen eigenlijk niet weten waarom ze staken. Het blad The Economist gaf aan dat maar weinig mensen in andere landen staken ter verdediging van een ‘sociaal model’ genaamd het poldermodel.
In Nederland dus wel, want we houden hier graag van kletsen over zoiets abstracts als een ‘poldermodel’, bij sommigen beter bekend als een ‘koldermodel’. Waar gaat het eigenlijk over. Allereerst is het een ongezonde situatie dat een vakbond via een CAO werkgevers kan dwingen om een bepaald salaris of prepensioen te geven. In feite is dat een zaak van werknemers en werkgevers onderling. De vakbond kan dan op verzoek van de werknemer onderhandelingen aangaan met de werkgever, maar dat zou alleen maar mogelijk moeten zijn op individueel verzoek.
In Nederland daarentegen is nog steeds een archaïsche situatie van toepassing en dat heet ‘overlegeconomie’. De regering komt periodiek samen met de vakbonden, die een luttele 23% van de werknemers vertegenwoordigt en de werkgeversorganisaties, die maar 27% van de werkgevers omvat. Deze drie organisaties gaan dan een akkoord afspreken waar dan iedereen zich aan zou moeten houden. In veel andere landen is dit systeem allang afgeschaft, omdat het niet meer van deze tijd is. Helaas nog niet in Nederland.
Nu dat de vakbonden acties en stakingen hebben afgekondigd waar alle Nederlanders de dupe van zijn geworden en zou de regering opeens op andere gedachten moeten worden gebracht. Dit is je reinste chantagepolitiek, die krachtig bestreden dient te worden. Veel Nederlanders hebben geen enkele boodschap aan de vakbonden, omdat deze in feite gedoemd zijn te verdwijnen in een moderne markteconomie. Het bewijs is dat de meeste leden van de vakbonden al boven de 50 jaar zijn en deze spreken de jongeren totaal niet aan.
Hoe eerder de Collectieve Arbeidsovereenkomsten worden afgeschaft hoe beter het is voor de Nederlandse economie en banengroei. Iedereen zou eigenlijk zelfstandig voor hun eigen zaken moeten zorgen, zoals verzekeringen, pensioenen en salarisonderhandelingen. In een normale vrije markt is er namelijk geen enkele behoefte aan een collectief stelsel met een arbeidsmonopolie van de vakbeweging.
Tijd voor verandering dus.
Albert Spits is bestuurslid van de Frédéric Bastiat Stichting
