Riet’s Terugblik op een Oorlog

Gisteren, op 23 oktober werd in West-Brabant herdacht dat 60 jaar geleden de Bevrijding na de Tweede Wereldoorlog plaatsvond.
Bij velen die dit hebben meegemaakt, roept dat nog steeds onuitwisbare emoties op.
Zie hier een indruk van Riet.

23 Oktober 2004 – West-Brabant – WO-2 – 60 jaar na de Bevrijding.

Zaterdagochtend, 9.00 uur. Onwijs vroeg voor ons op een zaterdag staan we met de buurvrouw in het Westbrabantse buitengebied met een klein rood-wit-blauw vlaggetje te zwaaien naar de voorbijtrekkende colonne militaire voertuigen uit WO-2. Voertuigen in stand gehouden en vertroeteld door de Stichting Keep Them Rolling. Een herdenkingstocht ter ere van de Amerikaanse Infanteriedivisie The Timberwolves, waarvan een klein aantal veteranen meerijdt. Oude mannen, van 80 jaar en ouder. Getoeter en sirenes. Ze zwaaien terug en maken het V-teken. Onze oude bevrijders!

– Schiedam, Mei 1945: Over een paar dagen ben ik 9 jaar. Bevrijding!
Ik mag in het bed van m’n ouders liggen. Daar dringt minder de herrie van de straat door, want daar is de hel losgebarsten. Dansen, zingen, juichen, herrie, herrie! De buurt is gek geworden. Ik ben bang! –

Later op de dag staan we op Vliegveld Seppe. De colonne trekt weer voorbij en pauzeert. We bekijken de voertuigen. Ik mag even achter het stuur van een jeep zitten!

– Rotterdam, Mei 1945: Het is feest. Ik sta met m’n ouders en duizenden anderen langs de straat en er is een defilé. Onze bevrijders trekken voorbij in tanks, jeeps en wat al niet meer. Meisjes en jongens springen erop en rijden mee. Gejuich, applaus, vlaggetjes zwaaien. Blij, blij! –

De veteranen lopen op weg naar het restaurant langs het publiek. Oude Brabanders en oude veteranen schudden elkaar met betraande ogen de hand. Er komt een oude bommenwerper, een Mitchell, een paar keer laag overvliegen.

– Schiedam – oorlog: Ik lig in bed en hoor naar mijn idee wel honderden bommenwerpers overvliegen – van Engeland naar Duitsland. Geronk – gedreun. Deze keer zijn niet de scheepswerven bij ons het doelwit. De sirenes loeien niet.
Angst voor de bommen die niet allemaal doel treffen, maar in de straten in de buurt vallen. Horden mensen die onze kant op vluchten. Gefluit van bommen die naderen en …. grote opluchting ….het geluid verandert – ze zijn over! –

Opwinding onder de kenners. Er komt een Mustang een paar keer overvliegen en maakt een rol als afscheid. Daar krijg ik nu zomaar kippenvel van. Vreemd!
De colonne zet zich weer in beweging, op naar het volgende herdenkingspunt.
Bedankt – vaarwel – dit was het dan weer.

Hoe lang nog? Een generatie van 65 jaar en ouder.
Daarna – géén herinneringen meer – het is alleen nog maar geschiedenis.
Maar de angst en de vreugde herhalen zich eindeloos.
Meer bange mensen, meer bange kinderen.

We oriënteren ons weer op Irak, e.d.