In 1992 werd de Europese Unie een feit. De toenmalige voorzitter van de Europese Gemeenschap, de Nederlandse premier Ruud Lubbers, heeft in december 1991 een verdrag gelanceerd om van de Gemeenschap een Unie te maken.
Dit was al besproken in 1987 en werd vervat in een Europese Akte. Deze Akte werd ondertekend door de lidstaten in datzelfde jaar en betekende tevens de start van de Europese ‘eenwording’. Het is in dat jaar geweest dat de meeste politici van de Europese Gemeenschap een politieke unie voor ogen hadden, want een aantal zaken deden daarbij de ronde, zoals gemeenschappelijk buitenlands en defensiebeleid, de monetaire unie (waarvan het Europees Monetair Stelsel oftewel EMS als voorbeeld diende), de opheffing van interne handelsbeperkingen, de persoonsbelemmeringen en tevens een verdere politieke integratie, dit laatste ten koste van de individuele landelijke soevereiniteit.
De oorspronkelijke bedoeling was om van de Europese Gemeenschap een Europese Federatie te maken naar het voorbeeld van de Verenigde Staten, maar dit ging de Britten in 1991 onder leiding van Margaret Thatcher te ver. Na veel kunst en vliegwerk heeft Lubbers dit weten om te draaien naar Unie.
Het voorgaande geeft gewoon aan dat het de politici te doen is om zoveel mogelijk macht te concentreren in Brussel. Het is het aloude collectivistische streven om het centralisme te laten prevaleren boven het decentrale gezag. We hebben aan alle federale (dus centralistische) staten gezien dat de macht altijd naar het centrum evolueert. Te allen tijde is dit ten koste gegaan van de soevereiniteit van de lidstaten of regio. Kijkend naar de geschiedenis heeft dit vaak een hoop ellende veroorzaakt. Bijvoorbeeld de Verenigde Staten, die van een confederatie via een federatie naar een unie zijn gegaan de afgelopen 230 jaar, met daar tussenin een bloedige oorlog, beter bekend als de Amerikaanse Burgeroorlog. Ook in Indonesië, de Soviet Unie en Joegoslavië is het helaas niet anders gegaan.
Daarom kan men zich niet beter richten op een vorm van confederatie of vrijemarktzone zoals dat aanwezig is binnen de Europese Vrijhandelsassociatie. De aangesloten landen hebben geen tariefsbarrière of centraal gezag en is de vrije handel in producten is toegestaan. Eén van mijn waarde collega’s Louis heeft hier reeds een overzicht van gegeven in een eerder stuk, waar de Europese Unie veel geld verspilt aan bijdragen en ontwikkelingshulp. De Nederlandse bevolking zou als lid van de EVA veel welvarender zijn en een hoger besteedbaar inkomen hebben, omdat ons land niet meer hoeft bij te dragen aan Brussel; de ontwikkelingshulp kan dan worden stopgezet en de grenzen voor de producten uit de ontwikkelingslanden kunnen worden opengezt zonder tariefsmuren. Niet alleen besparen we onszelf enorm veel geld, maar kunnen de ontwikkelingslanden dan drie maal zoveel geld verdienen met export in plaats van wat ze nu ontvangen met ontwikkelingshulp, dat frequent ook aan verkeerde zaken wordt besteed, zo is uit vele onderzoeken gebleken. Als men de EU verlaat en lid wordt van de EVA wordt het direct besteedbaar inkomen per hoofd der bevolking in totaal verhoogd met ca. Euro 2950.
Waar wachten we eigenlijk nog op?
Albert Spits is bestuurslid van de Frédéric Bastiat Stichting
Meer artikelen over het onderwerp EU vindt u hieronder:
http://www.libertarian.nl/b…
http://www.libertarian.nl/b…
http://web.ukonline.co.uk/a…
http://www.free-europe.org/…
http://www.free-europe.org/…
http://www.free-europe.org/…
