Theo Van Gogh heeft ons een onschatbare erfenis nagelaten: het vrije woord, dat deze libertarische site ook zo vurig bepleit. Maar, gezien de controversen en bepaalde hypocriete uitingen, waar juist van Gogh zo tegen tekeer ging, wil ik niet nalaten hier een persoonlijke opmerking aan toe te voegen.
Het meest cynische van de gang van zaken rond de moord op Theo van Gogh is mijns inziens, dat het sinistere spel van de alliantie tussen het corporatisme en het (crypto)socialisme, ofwel het extreemcollectivisme nog op dezelfde dag van de moord op Theo van Gogh onder leiding van de yesmen als bijvoorbeeld Job Cohen en consorten onverminderd werd voortgezet.
EXTREEMCOLLECTIVISME
Immers in een extreemcollectivistische samenleving als de Nederlandse, waartegen mensen als van Gogh en Fortuyn in opstand kwamen, worden individuele verantwoordelijkheden stelselmatig op het collecief afgewenteld, waardoor de individueel verantwoordelijken, profiteurs en politici carriere plegen te maken en elke keer wegkomen.
APARTHEID
De grote meerderheid van de vorige en huidige generaties politici vertegenwoordigt een politiek uiterst bedenkelijke stroming, die rechtstreeks medeverantwoordelijk is voor het ontstaan van de Apartheid in Nederland. Het was Pim Fortuyn die er als eerste op wees, dat er sinds de jaren zestig van de vorige eeuw (1968) een miljoenenstroom allochtonen op gang gekomen was, die als “goedkope arbeidskrachten” werd ingezet, maar aan wie alle verdere normaal noodzakelijke scholing (inburgering) doelbewust werd onthouden.
Het is niet al te moeilijk achteraf globaal vast te stellen, wie voor deze achterstelling verantwoordelijk waren en nog zijn. Deze verantwoordelijken zijn te vinden onder:
1) BEDRIJFSLEVEN
De grote concerns in de metaal, de bouw, diverse havenbedrijven en landbouwbedrijven. Deze hebben met behulp van meestal illegale “koppelbazen” islamitische analfabeten (vnl. Turken en Marokkanen) met massatransporten uit hun geboortelanden naar Duitsland en Nederland gehaald /gesmokkeld. Er was nooit sprake van secundaire arbeidsvoorwaarden: praktisch nooit werd gezorgd voor behoorlijk onderdak, onderwijs, of gezondheidszorg. Met mogelijke culturele, religieuze aspecten en wensen tot gezinshereniging werd jarenlang al helemaal geen rekening gehouden. Sterker nog onder het motto: “weten die analfabeten veel” werden zij zelfs aan de absolute willekeur van huisjesmelkers en andere profiteurs uitgeleverd en in de grote steden aan de zelfkant van de samenleving gedropt. Ze deden werk, waarvan door het establishment en andere profiteurs gezegd werd: “dat willen autochtone Nederlanders toch niet doen. Dit moet, dit is goed voor de economie.” Daarmee uit.
En zo werd het geweten gesust en de samenleving opgezadeld met een islamitische onderklasse. Miljarden guldens zijn door het grote bedrijfleven en de koppelbazen opgestreken.
Om te beginnen zouden deze bedrijven en koppelbazen dan ook op zijn allerminst dienen te worden opgespoord en aangesproken op de financieelmaatschappelijke schade waarvoor zij verantwoordelijk zijn.
2) POLITIEK
De diverse regeringen, Tweede Kamerfracties en individuele politici, de vakbeweging hebben, ijverig gesteund door de “onafhankelijke” media, al die jaren verzuimd de nodige voorwaarden te stellen aan deze grootscheepse volkverhuizing. De extreemcollectivisten zagen stemvee in de allochtonen, terwijl die weinigen die een vrije mening en een waarschuwend stemgeluid durfden te laten horen gerechtelijk werden vervolgd en veroordeeld (Janmaat). De grote massa en overgrote politieke meerderheid liet zich dan ook tot in de jaren ’90 vervolgens gewillig intimideren en hersenspoelen door het politiek correcte establishment en de media.
Ook deze extreemcollectivistische groepen en individuen zijn verantwoordelijk voor de maatschappelijke chaos, waartegen Pim Fortuyn en Theo van Gogh hebben gewaarschuwd en uiteindelijk met hun leven betaald.
Ook deze groepen zouden dan ook stuk voor stuk moeten worden opgespoord en de individuele verantwoordelijken aansprakelijk gesteld. Zij zouden hun inkomen, hun vermogen en hun pensioenvoorziening moeten teruggeven. Maar dan nog zou de maatschappelijke schade die zij collectief en doelbewust hebben aangericht niet hersteld zijn.
Maar, afgezien van het sociaalculturele en humanitaire drama zouden tenminste de kosten van inburgering, huisvesting, onderwijs en gezondheidszorg, althans gedeeltelijk, kunnen worden gecompenseerd.
En hopelijk zou de samenleving er wat rechtvaardiger en veiliger door worden.
