Op donderdag 25 november werd er een bijeenkomst gehouden door de Vereniging Democratisch Europa (VDE) en de spreker was Erik Jurgens PvdA-fractielid van de Eerste Kamer in Den Haag.
Zijn relaas ging over de controle op de ministerraad van Europa die nu nog niet werd gecontroleerd door de nationale parlementen. De strekking van de toespraak was ,,Terug naar de nationale parlementen” welke dus feitelijk de verkeerde indruk wekte al zou het gaan om de macht van Brussel weer bij de nationale parlementen terug te brengen. Niets van dat alles, Erik Jurgens is en blijft een hardnekkige Eurofiel die ook nog eens voor een federaal Europa blijkt te zijn tezamen met een ‘grondwet’ en een ‘politieke centrale macht’.
Ik vroeg hem of het niet beter was om te kijken naar andere mogelijkheden om politiek in Europa te bedrijven, zoals met andere instellingen waaronder de EVA, want Mercosur in Zuid-Amerika, ASEAN in Oost-Azië, CER in Australië en Nieuw-Zeeland en NAFTA van Noord-Amerika hadden ook vrijhandelszones zonder een centralistische bureaucratie en behoefden ook geen president of grondwet. Hierop was zijn antwoord dat hij de Tweede Wereldoorlog had meegemaakt en hij in Polen was geweest en daar de contratiekampen had gezien. Hij had zich daarom voorgenomen om de politiek in te gaan om dat nooit meer te laten gebeuren.
Dat is dus het niveau van het debat en de discussie in Nederland, alles wordt gerefereerd aan de Tweede Wereldoorlog en niets wordt in perspectief geplaatst. Alle stokpaardjes worden van stal gehaald om maar het eigen gelijk te kunnen bewijzen.
Natuurlijk zijn dit allemaal drogredenen, omdat in een normale open discussie je over de voors en tegens moet kunnen debatteren. Bij politici als Jurgens is dat onmogelijk. Het is daarom ronduit alarmerend dat deze door de oorlog getraumatiseerde politieke generatie zo lang het debat hebben bepaald. Er heerste bij hen een sfeer van ,,weg met ons” en ,,snel overdragen van de soevereiniteit”, daarbij vergetende dat er een situatie kan ontstaan, waar de gemiddelde Europeaan geen vat meer op heeft. Met andere woorden zodra een supra-nationale autoriteit het weer ‘democratisch’ voor het zeggen krijgt de individuele macht over het eigen leven langzaam maar zeker zal wegebben. Iets dat nu al zo’n vier decennia aan de hand is.. De absolute verafgoding van de massa-democratie binnen de Europese Unie kan leiden tot situaties die zich tevens voor de Tweede Wereldoorlog hebben afgespeeld. Zowel in Italië als Duitsland zijn machthebbers democratisch gekozen en hebben er naderhand misbruik van gemaakt om hun machtsbasis snel en zeer ver uit te breiden. De geschiedenis is nu wel bekend.
Op mijn tweede vraag dat het Verdrag van Rome van oorsprong een vrijhandelsverdrag was en geen politiek document antwoordde Jurgens dat dat niet waar was, want in het verdrag stond duidelijk het woord ‘integratie’. Nu is dit woord uiteraard voor velerlei uitleg vatbaar, maar het was in de jaren vijftig en zestig voor niemand duidelijk dat dit om een politieke, maar juist om een economische integratie ging. Dit blijkt ook uit het woord Europese Economische Gemeenschap (EEG), dat in die tijd werd gehanteerd en door de diverse volkeren met enthousiasme werd begroet. Langzaam maar zeker verloor de EEG het economische segment en sprak men voornamelijk nog maar over Europese Gemeenschap vanaf 1967. Begin jaren 90 werd zelfs de Gemeenschap verruild voor Unie, welke impliceerde dat we nu één politieke unie zouden vormen met toentertijd 12 (nu 25) landen. Deze stille machtsoverdracht werd door politici als Jurgens bewerkstelligd zonder inspraak of medezeggenschap van de Nederlanders zelf. Op dat deel van mijn vraag gaf Jurgens helaas geen antwoord, wellicht om een bizarre situatie te voorkomen, waarbij de Nederlandse politici als verkwanselaars van de nationale soevereiniteit werden gezien. Derhalve is het belangrijk om dit soort clubs als VDE te ontmaskeren als Eurofiele organisaties die het in werkelijkheid zijn, want hoe eerder men dit realiseert hoe beter het is voor de gemiddelde Nederlander om zijn of haar macht over het eigen leven terug te winnen.
