Turkije

De kogel is door de kerk, Turkije mag vanaf volgend jaar de onderhandelingen over toetreding tot de Europese Unie starten. Waarom is dit zo’n slecht idee?

Ben Bot, onze Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken en premier Jan-Peter Balkenende hebben als voorzitters van de Europese Unie het groene licht gegeven tot deze onderhandelingen en na consultatie met de echte bazen van de EU, Frankrijk en Duitsland. De politici waren het ogenschijnlijk eens met deze gang van zaken, terwijl de absolute meerderheid van de Europeanen hier totaal niets in ziet volgens de laatste opiniepeilingen.

De Europeanen hebben in dit geval dus gelijk en hun politici ongelijk, omdat Turkije niet aan de voorwaarden van een Europese natie voldoet en wel vanwege de volgende redenen:

1. Het land ligt voor het overgrote deel buiten in Europa, 97% van haar grondgebied ligt in Azië.

2. Het land heeft niet alleen een eeuwenoude islamitische traditie, maar ook een kalifaatstelsel gehad, dat tot in Zuidoost Europa nog steeds voelbaar is, de verhoudingen tussen de Serviërs, Kroaten, Bosnische moslims, Albanezen, Grieken, Bulgaren en Cyprioten worden tot op de dag van vandaag daardoor bepaald. Met het oog op deze achtergrond voorspellen de verkiezing van de islamist Erdogan en de terrorismedreigementen aan het adres van de EU hierdoor niets goeds, dit werd nog eens benadrukt in het ZDF-programma van das Kreuz mit der Türkei eerder deze week.

3. Het land is een de facto militaire staat, opgericht door Mustafa Kemal Pasha, ook wel genaamd Atatürk (vadertje Turk) in 1923. Nog steeds behoudt het leger zich het recht voor om in te grijpen als Turkije vervalt tot een islamitische staat, zelfs wanneer het land tot de EU gaat behoren.

4. Het weigert categorisch de staat Cyprus te erkennen, zelfs niet bij de harde vooronderhandelingen, welke de afgelopen week zijn gehouden. Het Turkse leger viel Cyprus binnen in 1974, na een coup van de Grieks-Cyprioot Simson, die Bischop Makarios afzette als staatshoofd. Turkije heeft de Grieks-Cypriotische bevolking onder dwang gedeporteerd naar Zuid-Cyprus en de Turks-Cyprioten met dwang gedeporteerd naar Noord-Cyprus. 40% van Cyprus werd toen geannexeerd door Turkije en continueert deze illegale bezetting. Nog steeds worden meer dan 1600 Grieks-Cyprioten vermist, die toen gevangen werden genomen door de Turken. Men kan vrezen voor hun lot. Dit alleen al maken de onderhandelingen van Balkenende en Bot tot een aanfluiting van hun waarden en normen debat.

5. Tussen 1915 en 1923 vond er een enorme genocide plaats in de laatste nadagen van het oude Ottomaanse Rijk. Deze genocide vond plaats op christelijke Armeniërs, die gezien werden als ‘vijanden’ van het kalifaat. Zo’n 2 miljoen Armeniërs kwamen om door middel van een door de overheid gesanctioneerde uitroeiing van een geheel volk, dat al eeuwenlang in Turkije woonde. Dankzij deze genocide voelde Adolf Hitler zich later gesterkt om dit te herhalen met de Joden. Heden ten dage is het nog steeds verboden volgens de Turkse wet om hierover te berichten op straffe van een gevangenisstraf. Hetzelfde, doch in mindere mate, is ook de christelijke Assyriërs overkomen. De Nederlandse politici hebben in tegenstelling tot andere landen deze genocide nog steeds niet erkend, waarvoor uiteraard niets dan minachting.

6. Dat de Turken het niet zo nauw nemen met hun minderheden bewijst de voortdurende onderdrukking van de Koerdische minderheid door hen de autonomie te ontzeggen over hun eigen gebied. Het laatste decennium betekende ook een dieptepunt voor dit volk, vanwege het verbod op de Koerdische taal en cultuur, terwijl dit volk eeuwenlang in het gebied heeft gewoond. Er wordt maar 1 uur per dag een programma in de Koerdische taal uitgezonden. Vele Koerden werden gedeporteerd naar andere regio’s, omdat de Atatürk-dam werd gebouwd en de grond werd hen ontnomen, zonder ooit een cent compensatie te hebben gekregen. Zelfs tegenwoordig blijkt dat Koerden hierover geen kritiek mogen uiten, zoals al bleek uit een BBC-programma eerder dit jaar.

Wat mij zo verbijstert is het gemak waarover politici over deze toch zeer belangrijke zaken heenwandelen. In het geval van de Eurofiel Bot is dat wel begrijpelijk, hij wil coûte que coûte een ‘verenigd Europa’, zelfs als dat een krakkemikkig gebouw blijkt te zijn dat bij de eerste de beste tegenslag in elkaar stort met alle gevolgen van dien. Maar ook bij andere partijen in de Tweede Kamer heerst de zelfde mening, Zalm heeft al gezegd dat hij over de toetreding van Turkije geen referendum wenst. Met andere woorden de Nederlandse belastingbetaler wordt goed genoeg bevonden om op zijn minst 1 miljard euro meer te betalen en anderzijds heeft hij of zij geen enkele inspraak over deze dubieuze situatie.

Dit is natuurlijk een schandalige gang van zaken, zeker als men weet dat in 1963 de Turken wilden toetreden tot een ‘Economische Gemeenschap’ en niet tot een ‘Politieke Unie’. Derhalve zou het beter zijn geweest om nu openheid van zaken te geven en de Turken in de gelegenheid stellen om een vrijhandelszone en douane-unie te ontwikkelen met de Europese Unie, omdat een groot land als Turkije niet bij een unie past, zeker niet als men de voorafgaande zes punten in ogenschouw neemt.

Helaas hebben we lafhartige politici die alleen maar aan hun eigen machtswellust denken in plaats van aan de belangen van hun eigen Nederlandse kiezers. Schande.