Het in marmer gebeitelde pact om de waarde van de euro te beschermen, staat op barsten. Vandaag komen de Ministers van Financiën weer bij elkaar om er met hun hamers op te slaan, en men verwacht dat ze er in slagen om minstens enkele barsten in het marmer te slaan.
De ministers gaan wegen zoeken om tegemoet te komen aan vooral de Duitse en Franse eisen om het pact “flexibeler” te maken. ( Die leven namelijk al jarenj in een contractbreuk situatie).
Daardoor zou in de toekomst de 3 procentgrens voor het tekort beter gegarandeerd worden. De politici verwachten voor de topvergadering in maart tot een akkoord te komen.
De oplossing daarvoor is (uiteraard) weer politiek geniaal. Ze denken er aan om afspraken te maken om als het goed gaat in een land, dat er dan gezorgd wordt om wat geld te sparen. En dat dan te gebruiken in tijden als het slecht gaat.
Hoe komen ze er op?! Had John Kenneth Galbraith dat niet al uitgebreid verdedigd in zijn boek: “The Affluent Society (1958)”, al meer 50 jaar geleden? Hij had daarmee de politici al een argument gegeven om maar inflatie te creëren om hun doeleinden te behalen. Kennelijk gaan nu de Zalmen en collegas dezelfde truc toepassen.
Een tweede oplossing is om de bevoegdheid van de Commissie uit te breiden om eerder “te WAARSCHUWEN” als het in een land fout dreigt te gaan. Big deal! Maar zelfs over dat waarschuwen zijn ze het nog lang niet over eens!
Hierbij ook te bedenken dat er vooral gesproken wordt over de 3 % die het begrotingstekort mag bedragen, maar veel minder over de limiet aan de staatsschuld. Die limiet was in dat marmercontract: 60 % van het Nationaal Product.
Een aantal landen zit daar al dik boven, en Italië zit zelfs op 106 %.
Hoeveel feiten moeten we nog aanhalen om de Nederlandse mensen ervan te overtuigen dat het in hun eigen belang is om uit deze mallemolen te stappen?
De meest concrete stap voor denkende mensen lijkt nog steeds om maar actie te voeren om uit die EU te stappen, en om te beginnen, (ALS de politici een referendum aandurven), met de EU-Grondwet af te keuren.
Dus “EU – NEEN!”
