Bij navraag in Nederland bij diverse mensen buiten libertarische kringen blijkt de naam Ayn Rand geen enkele associatie op te roepen.
Dit is eigenlijk zeer jammer, wetende dat zij in Amerika een aantal boeken heeft geschreven dat op de bestsellers-lijst staat. Zoveel zelfs dat haar oeuvre na de bijbel het meest verkochte is. De reden voor de geringe bekendheid in Nederland is natuurlijk eenvoudig, want haar filosofie is vrijheidslievend en de meeste van onze hoogleraren houden niet zo van vrijheid. Sterker nog, zij zijn voor een sterk interveniërende staat, waardoor liberalen sowieso niet in aanmerking komen voor het hoogleraarschap op onze universtiteiten en hogescholen. Dit verklaart waarom Ayn Rand in Nederland letterlijk is doodgezwegen. Daarom is het belangrijk om aan te geven wie Ayn Rand in werkelijkheid was.
Ayn Rand werd 100 jaar geleden op 2 februari 1905 geboren in St. Petersburg in Rusland als Alisa Rosenbaum en werd opgeleid onder de Sovjets. Op achtjarige leeftijd schreef ze al een verhaal om aan te geven dat de school niet het enige instituut was dat de ideeën van kinderen ontwikkelde. Toen zij 20 jaar oud was vluchtte zij het toenemende tirannieke bewind van de Sovjet-Unie en verhuisde naar de Verenigde Staten.
Frappant is dat zij als eerste baan had van figurante in een van de films van Cecil B. DeMille. Hier ontmoette ze ook haar toekomstige man Frank O’Connor. Rand schreef vrijheidlievende romans die bestsellers werden en ontwikkelde een filosofie van de reden die de Amerikaanse droom van roem en onafhankelijkheid vertegenwoordigde en noemde het Objectivisme
Beroemde boeken die zij publiceerde waren We the Living uit 1936, een verhaal over het leven van drie mensen die de communisten wilden trotseren. The Fountainhead uit 1943 (in het Nederlands vertaald als De Eeuwige Bron), welke het relaas beschrijft van menselijke corruptie en natuurlijk haar grootste literaire werk Atlas Shrugged uit 1957 (ook in het Nederlands vertaald als Wereldschok). Al deze romans verhaalden over de onderdrukking en tirannie waartoe alleen een almachtige overheid toe in staat is onder leiding van een corrupte elite.
Rand verdedigde met verve het belang van het individu en de beperking van het overheidshandelen. De overheid had voor haar alleen de taak om voor wetten te zorgen die het individu zouden beschermen en voor veiligheid zou zorgen. Een echt klassiek-liberaal standpunt dus, in de zelfde trant als van John Locke, Adam Smith, Lord Acton en Frédéric Bastiat. Voor haar was de grootste filosoof Aristoteles, de grootste econoom Ludwig von Mises, de grootste onderwijzeres Maria Montessori en grootste auteur Victor Hugo. Bovendien kruisde zij nogal eens de degens met een van de voornaamste vertegenwoordigers van het anarcho-kapitalisme, Murray Rothbard over wezenlijke verschillen tussen hun beide libertarische standpunten.
Zij overleed in 1982, maar liet een grote erfenis na in de Engelssprekende wereld met haar filosofische werken. Zoveel zelfs dat er nu een hernieuwde grote belangstelling is in de academische wereld naar haar manier van denken. Rand was de advocaat van de reden en ontleedde haar kracht aan de argumentatie. Iets dat bij het collectivisme vaak helaas afwezig is. Bij het collectivisme is het veelal de kracht van de dwang in plaats van de mogelijkheden van de vrijwilligheid die het huidige systeem zo kenmerkt.
Dat is ook de essentiële waarde van haar filosofie geweest, uiteindelijk rest de besluitvorming over het eigen leven bij het individu en nooit bij het collectief.
