Het vrije wapenbezit en de slager

Veel mensen kunnen best een eind meegaan met de klassiek-liberale ideeën, maar haken af wanneer het issue “vrij wapenbezit” aan de orde komt.

Er zijn maar weinig mensen die graag zouden willen schieten. De meesten van ons zijn er huiverig voor. En op mensen schieten al helemaal nooit!! Stel dat je iemand doodschiet! Daar kun je toch niet mee leven?!

Bij het gebruik van pistolen denken we al gauw aan criminelen, terroristen, misdadigers of in het gunstigste geval aan de cowboys in het wilde-westen uit de film. In elk geval zijn wapens dingen die een fatsoenlijk mens in het vrije West-Europa niet zou WILLEN gebruiken. Wij verbazen ons eigenlijk dat er in de VS nog steeds actie gevoerd wordt vóór het dragen van wapens, en begrijpen niet, dat dit niet al lang – net als hier bij ons – verboden is!

Toch was er hier ook eens een andere tijd. Zo’n 60 jaar geleden waren we blij wanneer een gewapende groep verzetsstrijders onze vrijheid verdedigde. Wanneer we nadenken over wapens is het voor veel mensen ‘logisch’, dat soldaten en politie-agenten wél wapens dragen. Natuurlijk! Hoe zouden zij onze vrijheid en eigendom kunnen verdedigen, wanneer ze zonder een pistool of geweer de straat opgestuurd zouden worden?

Gek genoeg bestrijdt niemand het recht van de orde-handhavers om wapens te dragen. En toch gebeurt het, dat ook zij mensen dood schieten! Bij een beroving bijvoorbeeld, of bij een ‘vredes-missie’ in het buitenland. Het is belangrijk om ons te realiseren dat die slachtoffers dan wel vallen IN ONZE NAAM. Wij schieten niet zelf, maar zij schieten namens ons. Zelfs wanneer – zoals de missie naar Irak – wij helemaal niet achter een dergelijke actie staan. Eigenlijk kun je zeggen dat wij het geweld hebben ‘ge-outsourced’, om een modern begrip te gebruiken.

Even iets heel anders. Weinig West-Europeanen kunnen emotioneel de stap maken om zelf een dier te slachten, het vervolgens te villen, te bakken en daarna smakelijk op te eten. Gek eigenlijk, want de vlees-consumptie in Nederland vereist het slachten van vele miljoenen dieren. Uw speklapjes hebben echt als varken rondgelopen. Uw biefstukje stond een week geleden nog rustig in het Groene Hart te grazen. Het heeft iets hypocriets, om het slachten van dieren ‘zielig’ te vinden, maar wel smakelijk een broodje-bal of een karbonaatje te verorberen.

Het doodmaken willen we niet zien. Dat hebben we uitbesteed aan de slager. Alsof er dan geen bloed aan onze handen kleeft! Als wij vlees eten, dat zijn wij persoonlijk ‘schuldig’ aan het feit dat daarvoor een dier doodgemaakt moet worden. Als wij vinden dat politie en leger op misdadigers mag schieten, om ons en onze vrijheid te verdedigen, dat zijn wij persoonlijk ‘schuldig’ aan elke misdadiger die door een politie-kogel overlijdt! Wellicht klinkt het hard, maar het feit dat wij persoonlijk het schieten en het bloed niet zien, pleit ons niet zomaar even vrij.

Probeer het maar eens hardop te zeggen:

“Ik houd van vlees. Ik heb er dus geen probleem mee, wanneer daarvoor dieren doodgemaakt moeten worden. Of de slager dat nou doet, of dat ik het zelf moet doen is in wezen hetzelfde.”

“Ik houd van mijn vrijheid. Ik heb er dus geen probleem mee dat mensen, die mijn vrijheid bedreigen, beschoten kunnen worden. Of de politieman dat nou doet, of dat ik het zelf moet doen is in wezen hetzelfde!!!”

Oei!! Dat is wel erg confronterend, om dat zo op te schrijven of uit te spreken, maar het is wel waar het op neer komt. Dat is ook de reden dat ik er persoonlijk bezwaar tegen heb dat Nederlandse soldaten in Afganistan straks “find-and-destroy”-missies gaan uitvoeren IN MIJN NAAM. Ik ben het daar namelijk NIET mee eens! Evenmin sta ik achter de inval in Irak! Aan de andere kant ben ik wel blij dat de politie terug schoot, toen Mohammed B. Theo van Gogh vermoord had en op iedereen en alles schietend, door Amsterdam liep te rennen.

U ziet, het is eenvoudig om te zeggen “ik ben tegen wapens”, maar in de praktijk zijn we eigenlijk alleen maar blij, dat ánderen het vuile werk voor ons opknappen. Natuurlijk is het zaak om te eisen dat iemand pas mag slachten, wanneer hij daarvoor opgeleid is, zodat ie weet wat ie doet, en het dier niet nodeloos laat lijden. Zo moet iemand die een wapen wil hanteren ter (zelf-)verdediging opgeleid worden, zodat er geen onschuldige slachtoffers gaan vallen. Politieagenten worden opgeleid. Bovendien moeten zij verantwoording afleggen voor elke kogel die ze afvuren. Toch zijn politieagenten verder gewone burgers, en het idee dat – daarvoor opgeleide – burgers wapens mogen dragen ter zelfverdediging, is dus helemaal niet zo vreemd, en niet iets dat eigenlijk in het wilde westen of alleen maar in Amerkia thuishoort.

Om hypocritie te voorkomen, zou het goed zijn dat iedereen die vlees wil eten, ook eens een keer zélf slacht, of erbij aanwezig is wanneer een dier gedood wordt door de slager.

We kunnen de onaangename zaken van het leven wel aan anderen uitbesteden, maar ons daarmee niet stilletjes, met schone handen, aan onze persoonlijke verantwoordelijkheid onttrekken. Als wij vinden dat onze vrijheid en veiligheid verdedigd moeten worden – desnoods met geweld – dan zijn wij ook verantwoordelijk voor de politiekogel die een misdadiger doodt.

Het is wel erg makkelijk om dan met een ‘schoon geweten’ te gaan slapen, terwijl de politieman die ONZE vrijheid verdedigt misschien wél de hele nacht wakker ligt…