In de zaak Savanna, het driejarige meisje dat vermoedelijk door haar moeder is mishandeld en vermoord, heeft de jeugdzorg opnieuw gefaald.
Het kabinet wil nu de positie van het kind centraal stellen en niet die van de ouder (! , HS). In Buitenhof van 13 maart ’05 vond een debat plaats over de vraag of zo’n maatregel in de praktijk zal werken. Deelnemers: Andries van Dantzig, befaamd psychiater, Joke de Vries, inspecteur Jeugdzorg en Coskun Çörüz, Kamerlid voor het CDA.
In Nederland komen ca. 80 kinderen per jaar om als gevolg van mishandeling door de ouder(s). 50.000 kinderen zijn het slachtoffer van kindermishandeling. De ouders hebben geen idee, hoe ze hun kinderen moeten opvoeden of vaak betreft het alleenstaande moeders, die zich geen raad weten. Andries van Dantzig, de belangrijkste deskundige op het gebied van kindermishandeling en voorzitter van de Stichting RAAK, hamert al jarenlang, tot dusver nog steeds vergeefs, op de noodzakelijke verbeteringen in de jeugdzorg. In de praktijk blijken zowel bij verantwoordelijke beleidsmakers als bij de uitvoerde instanties naar elkaar te wijzen als het fout gaat. Van Dantzig maakt een groot aantal punten:
1) Het probleem ontstaat als gevolg van een monopolistisch, collectivistisch systeem. Dat kan nooit goed gaan;
2) Het probleem raakt niet iedereen en treedt niet aan het licht;
3) De vroegere zuilen speelden een belangrijke rol bij de geestelijke opvoeding van het kind. Die rol is door de ontzuiling praktisch verdwenen en het probleem heeft geen politieke prioriteit;
4) Ofschoon de lichamelijke opvoeding in Nederland wel goed is geregeld (prenatale zorg, vaccinatie, tandheelkundige zorg, etc.), waarom dan niet de geestelijke opvoeding ?
5) De consultatiebureaus die deze wettelijke taak hebben krijgen de nodige middelen niet toebedeeld;
6) Elke keer als het misgaat, wordt de verantwoordelijkheid naar de gezinsraden toegeschoven
7) De gezinsraden en -voogden kunnen niet functioneren, omdat het bureacratische collectivistische systeem niet deugt;
8) De politiek weigert zijn verantwoordelijkheid te nemen en beperkt zich slechts tot bestuurlijke maatregelen, hetgeen aan het slot van de uitzending blijkt,
9) wanneer het CDA-kamerlid de verantwoordelijkheid van de politiek tot wijziging van de aanpak nadrukkelijk afwijst.
Van Dantzig concludeert, dat er een cultuuromslag zal moeten plaatsvinden te beginnen bij de politiek, die eindelijk zijn verantwoordelijkheid moet nemen. Maar in een collectivistische samenleving blijkt dat gemakkelijker gezegd dan gedaan.
In een libertarische samenleving wordt de individualiteit van het kind spelenderwijs bevorderd en komt het niet tot stelselmatige verwaarlozing van jongeren, waardoor zij de criminaliteit dreigen op te zoeken.
Harry Stulemeijer
(*) De term “neurotische samenleving” zoals hier beschreven, wil aangeven, dat die samenleving onder het gewicht van de eigen inconsistenties stuurloos is geworden. Zij versterkt of beloont individueel neurotisch gedrag en bestraft normaal rationeel gedrag. De enige vreedzame manier waarop zo’n samenleving zichzelf weer terugvindt is door middel van herbezinning op de oorspronkelijke klassieke waarden, waarop zij was gebaseerd, d.w.z. op de rigoureuze erkenning van de individuele vrijheid en verantwoordelijkheid van de burger door haar leiders. De term werd voorgesteld door Mevr. Drs. Caroly M. van Oostende, neerlandica, die hem introduceerde naar analogie van de term “neurotische organisatie”, gebruikt door Manfred Kets de Vries, psycho-analyticus, in zijn boek “Organisaties op de divan”.
Referenties:
http://www.vpro.nl/programm…
http://www.stopkindermishan…
http://www.mkb.nl/Brancheni…
http://ggd.leones.biz/kenni…
http://ggd.leones.biz/kenni…
http://proto.thinkquest.nl/…
http://www.collegenet.nl/in…
http://www2.werkstuknetwerk…
http://www.scriptum.nl/boeken…
