(Het voorbeeld van Hans Brinker.)
In tegenstelling tot wat voorstanders van de Europese “Grondwet”, die geen grondwet is, beweren, is dit Ontwerpverdrag niet alleen een soort “grote schoonmaak” of een “samenvoeging en simplificatie van de bestaande Europese verdragen” en machten, maar houdt een fundamentele wijziging van het karakter van de EU in. Het vestigt een nieuwe Unie die fundamenteel verschilt van de huidige, echter met behoud van dezelfde naam. Dit is zeer misleidend en kan er toe leiden, dat de mensen zich te laat realiseren, welke grondwettelijk-politieke verandering hier wordt voorgesteld. In deze nieuwe Unie in federaal constitutionele vorm verliezen de 25 lidstaten en hun volkeren een groot deel van hun onafhankelijkheid en democratie en worden grondwettelijk gedegradeerd tot een provinciale of regionale status. Het ontwerpverdrag is daarom geen grondwet, maar in de eerste plaats een ontwerp-SOEVEREINITEITSVERDRAG.
Het verdrag van Nice van 2001 (van kracht geworden op 1 febr. 2003) (1) werd aan de burgers verkocht als een EU- uitbreidingsverdrag, terwijl de “Grondwet” wordt verkocht om de vergrote EU efficiënt te runnen. Maar het stemsysteem, waartoe in Nice was besloten, was al ontworpen ten behoeve van de uitbreiding tot 25 lidstaten. Mocht deze z.g. Grondwet dan ook worden verworpen, dan zal de huidige EU gewoon doorgaan op basis van het verdrag van Nice. Dit laatste verdrag behandelt de lidstaten veel meer als gelijkwaardige partners dan het schema van het Ontwerpverdrag.
De Conventie van het Toekomstig Europa die het Ontwerpverdrag heeft ontworpen, is zijn mandaat van de Verklaring van Laken van december 2001 (2) verre te buiten gegaan. Voor zij bijeenkwam, was er absoluut geen discussie in welk democratisch gekozen nationaal parlement van Europa dan ook, over de vraag, of de EU überhaupt een Grondwet zou krijgen, of verdere integratie wenselijk was, of welke soort relatie de volkeren en de parlementen van Europa wensten met de EU of met elkaar.
De Verklaring had de Conventie opgedragen voorstellen te doen voor een democratischer en transparantere EU, die dichter bij de burgers stond. Het sprak van een mogelijkheid tot repatriëring van machten van de EU naar de lidstaten, terwijl het Ontwerpverdrag het tegendeel voorstelt. De Verklaring van Laken verwees alleen naar een Grondwet als een mogelijkheid in de long run.
Men kan onmogelijk beweren, dat de 105 leden van de Conventie die het Ontwerpverdrag ontwierpen, hem werkelijk namens de burgers en Staten van Europa hebben opgesteld, ondanks de “workshops” van burgers en “middenveld” -die willekeurig geselecteerd en zeker evenmin gekozen zijn- (3). Elk land had maar drie vertegenwoordigers. Elke regering had en heeft er maar één.
-Geen enkele van de nationale parlementen die elk twee vertegenwoordigers hadden, heeft vooraf het beginsel besproken of het een verdere integratie wilde.
-Geen enkele van hen bediscussieerde de implicatie van de opheffing van de huidige Europese Unie en van de EG en de vervanging ervan door een nieuwe Unie in de grondwettelijke vorm van een “bovenstatelijke” supranationale Europese Federatie, waar de wetten van 450 miljoen mensen zouden worden gemaakt door comités van 25 personen op de EU Raad van Ministers.
Door de EU Grondwet te verwerpen kunnen de burgers een debat uitlokken over het soort Europa dat zij werkelijk wensen. Zij zouden zeker een democratischer en minder centralistisch Europa wensen, met herstel van de macht van de lidstaten ten koste van de aanzienlijke machten van Brussel, zoals was besproken in de Verklaring van Laken, die de Conventie instelde.
Dit Ontwerpverdrag / Soevereiniteitsverdrag is een verdere bouwsteen in de muren van het Fort Europa onder Frans-Duitse hegemonie. Elk verdrag sinds het verdrag van Rome in 1957 heeft daartoe bijgedragen. De wereld heeft geen nieuw militair-politiek machtsblok nodig dat voor zichzelf zoveel mogelijk hulpbronnen van de buitengesloten arme landen inpikt als het maar kan.
Ons alternatief voor een Fort Europa in de vorm van een EU-Federatie is de vorming van een grondslag voor Europese democratische natie-staten en te werken aan een globale samenwerking in de gehele wereldeconomie ten gunste van alle landen, rijk en arm. Wij willen, dat onze landen open zijn voor die wereld en niet gefixeerd worden op een benauwende naar binnen gerichte EU, die uitsluitend door de Brusselse bureaucratie wordt beheerst en gecontroleerd, ingeval zijn macht nog verder zou worden versterkt.
De Euro- Federalisten daarentegen, in hun ijver het democratisch beginsel van nationale zelfbeschikking, het fundament van het internationale recht, te ondermijnen, zoeken een terugkeer naar een middeleeuws Europa van regio’s en provincies, georganiseerd als Karolingische of Oostenrijks-Hongaarse Imperiums, dat gerund wordt door een oligarchie van 25 politici – de EU Raad van Ministers – in samenwerking met de 25 niet-gekozen bureaucraten van de EU Commissie. Dat is een poging tot terugkeer naar de wereld vóór de Franse en Amerikaanse Revoluties. Het is een historisch anachronisme. Door NEE te stemmen verwerpen we hun reactionaire toekomstvisie en kunnen we voorkomen, dat Europa opnieuw wordt overspoeld door een stortvloed van collectivisme.
Het is de allerlaatste keer, dat Nederland van zijn EU-vetorecht gebruik kan maken.
Als Nederlanders zouden wij ons daarom misschien net zo trots als Hans Brinker kunnen voelen, die een dijkdoorbraak voorkwam door zijn duim in het gaatje te stoppen en zo het polderland voor een overstromingsramp behoedde. Dat het lukte weet zelfs elke buitenlander ! (HS)
Bewerkte fragmenten uit “What the EU-Constitution does, a 14-points critical summary” by TEAM
TEAM is een netwerk van 57 EU-sceptische organisaties in 23 landen van Europa.
Vertaling en redactie: Harry
Ref.:
(1) http://europa.eu.int/
(2) http://www.grondweteuropa.nl/…
(3) http://europa.eu.int/…
Literatuur:
http://www.teameurope.info/
http://www.teameurope.info/…
http://www.eunee.nl/
http://www.eunee.nl/…
http://www.euconvention.be/…
Ik snap sowieso niet dat het referendum niet uit 2 vragen bestaat, namelijk de reeds bestaande en de vraag of we sowieso wel een grondwet/souvereiniteitsverdrag/ verdrag willen met als mogelijke antwoorden: ‘ja’, ‘ja maar nu nog niet’ (vraag over 5 jaar nog maar eens) en ‘nee nooit’.
Nu kan de Kamer met slimmerik Bos voorop de bestaande vraag een oneindig aantal malen gaan stellen omdat er altijd wel een veranderde situatie is (terug naar de onderhandlingstafel en weer terug).
De huidige referendumvraag is echter *nooit* opportuun als een groot gedeelte van het volk zon grondwet *per definitie* niet wilt.
[1]
Arend, je hebt gelijk,
maar de referendumvraag is een politieke vraag. De politiek en politici proberen per definitie allerlei slagen om de arm te houden en het publiek te misleiden om hun zin (machtsuitbreiding) vroeg of laat door te drijven.
Comments are closed.