Plan B

Als Frankrijk zondag in meerderheid NON zegt in het referendum is de natte droom van de Eurofielen over en uit. Het referendum in Nederland maakt dan niet echt meer iets uit.
But what if? Wat als de Fransen zich toch hebben laten omlullen door Jacques Iraque en OUI stemmen voor de grondwet-die-geen-grondwet-genoemd-mag-worden? Maken we dan kennis met het èchte Plan B? Picture this:

29 mei 2005, 23:30 GMT. Jacques Iraque claimt de overwinning. OUI pour l’Europe. Vive l’Europe! Vive la France, Vive le President! De champanski wordt halsoverkop per élicopteur ingevlogen; op dit resultaat had niemand meer durven hopen. Die Jaqcues heeft het toch weer weten te ritselen, dat zal wel een paar centen hebben gekost, maar dan heb je ook wat. Zjé Pé belt direct met Jaqcues om hem als eerste de felicitaties namens het Europese Volk (lees: alle ambtenaren) over te brengen.

30 mei 2005, 06:00 GMT. Gerhard Der Steuerkanzler Schröder belt met J.P. “Mensch, Harry, eh Jan Peter, lass uns nur nicht hängen! Mach uns keine Schande! Holland muss jetzt JAWOHL sagen, ja! Sonst knallt ’s! Dann ist die Hölle los! Es gibt hier in Berlin richtig Ärger! Hast Du mich verstanden, Harry? Wir tolerieren keinen Versager!……” . “Jawohl”, antwoordt Balkenende, “Verstanden, zu Befehl!, mein Fff…eh, Kanzler”. Hij vervolgt: “Sie können mich helemaal vertrouwen, Herr Kanzler. Wir lossen das wohl auf! Gleich als Liverpool, die haben auch mit drei nul hintergestehen und toch gewonnen.”. Schröder antwoordt: “OK, nur nicht heulen mein Freund. Ich verlasse mich auf Sie! Ende Harry”………

30 mei 2005, 06:10 GMT. “Tony, here. Say listen Harry old chap, we’ve got a situation”. “Yes, yes I know prime minister. I just discussed this with Gerhard Schr…”. “Shut up and listen” onderbreekt Tony onze premier, die net dacht “goh, da’s al de derde taal waarin ik met grote regeringsleiders praat”. “Shut up and listen carefully, I shall say this only once: You fucked up badly. You got us into this shit, now you gonna get us out! How difficult is it to win a simple vote? I win them all the time! What the fuck have you been doing? Did you campaign in Madurodam or something? Jesus! Anyway, just mess up the voting machines, reprogram the damn things, no one will notice. Listen, I never said this right? We never had this conversation. Deal with it! Anyway, mister Brussels will call you in a couple of minutes. He’ll give you the final orders. By the way, how is mrs. Balkenende?”

30 mei 2005, 06:15 GMT. Onze premier is nog niet bijgekomen van deze early birds of Brussel belt al: Barbarosso heeft de tolkentelefoon opgetrommeld en een stortvloed aan verbale diarree wordt over hem uitgestort: ….Als u nu niet ….uw toekomst in Europa staat op het spel…. Denk aan uw pensioen…en aan uw kinderen… zorg voor een ‘Ja’…. ga over tot Plan B…..”….. “Nee, nee, toch niet Plan B?” stamelt JP, maar Barbarosso heeft al opgehangen. Een ontbijtafspraak met een Griekse reder dwingt de commissie-voorzitter het kort te houden. JP ziet nog bleker dan de dag van de operatie aan zijn kleine teen.

30 mei 2005, 07:00 GMT. Balkenende opent de extra ingelaste vergadering van de ministerraad. Een beperkte raad, het zogenaamde ‘oorlogskabinet’. Het is nu erop of eronder. Met het Franse ‘Oui’ op zak moet Nederland ook een ‘Ja’ opleveren. Sonst knallt ‘s! “Hier zijn de laatste resultaten van Maurice de Hond” zegt Remkes terwijl hij probeert de cijfers via powerpoint op de muur van de Trèvezaal te projecteren. “Duurt dat nog lang?” vraagt Donner, terwijl Remkes verwoede pogingen doet om de bewegende paperclip van z’n scherm te halen. “Nou, dan maar zonder al die moderne fratsen. De peilingen zien er niet goed uit. 65% stemt tegen. Alle miljoenen Euro’s die we aan de campagne hebben uitgegeven zijn voor niets geweest. Zelfs die leuke RTL show afgelopen vrijdag heeft averechts uitgepakt”. Balkenende neemt het over van Remkes en zegt: “Goed de MP markeert het volgende: we gaan het niet op ‘de normale’ manier redden. We moeten overstappen op Plan B”. “Oh nee! Niet Plan B!” roepen Bot en Donner in koor. “Jawel” zegt Balkenende, “Ik heb orders uit Brussel. Dat referendum mag niet doorgaan! En waar zijn jullie bang voor? In 2002 heeft Plan B ook redelijk gewerkt”. In 2002 waren het de slappe knieen van Wim Kok die ervoor zorgden, dat de verkiezingen toch doorgingen. Maar zo’n onnozel referendum zal na een terroristische actie gemakkelijk afgeblazen kunnen worden. “Daar hebben de mensen in het land best begrip voor”, legt Remkes uit. “Ik heb de AIVD al in paraatheid gebracht. Vanmiddag om 1700 uur gaat het gebeuren. Laten we de horloges gelijk zetten. Het is nu precies 0800 uur. Het is nu dus T minus nine, zoals we dat bij de Geheime Staats Politie noemen”. “Roger” zegt Balkenende en sluit de vergadering.