Een nieuwe lente, een nieuw gedrocht

Louis, de schrijver van het vorige artikel, schijnt het zorgstelsel helaas niet helemaal goed begrepen te hebben. Het artikel geeft een onjuist beeld van de verhoudingen in de gezondheidszorg. Louis zegt, dat artsen tegen vrije marktwerking zijn. Dat is feitelijk onjuist, ook al DENKEN (en zeggen) veel artsen en zorgverleners in het algemeen, dat ze tegen vrije marktwerking zijn. Maar zij maken een ernstige vergissing. De nieuwe zorgwet is zo totaal onduidelijk en sticht dan ook zoveel verwarring, dat ook veel zorgverleners nauwelijks weten, wat hij inhoudt. Daar hebben zij tegenwoordig “hun bestuurders” voor. Louis’ vergissing is hem dan ook helemaal niet euvel te duiden, want hij bevindt zich in goed gezelschap!

Sterker nog: Artsen hebben zelf eeuwenlang meegedaan aan de financiering van een zorgstelsel, dat gebaseerd was op marktwerking ! Maar de politiek heeft van het zorgstelsel een Augiasstal gemaakt. De politiek doet nu net alsof ZIJ voor een vrije marktwerking is en de zorgverleners niet ! Een grotere politieke leugen is nauwelijks voorstelbaar.

Want deze wet BIEDT HELEMAAL GEEN VRIJE MARKTWERKING !

M.a.w. als zorgverleners (artsen, apothekers, tandartsen, fysiotherapeuten, verpleegkundigen, thuiszorg) zeggen tegen vrije marktwerking te zijn, bedoelen ze, dat ze tegen de nieuwe zorgwet zijn, die immers valselijk BEWEERT “vrije marktwerking” te reguleren (1).

Terecht merkt Louis op, dat het onderscheid tussen particulier en ziekenfondsverzekerden een twistpunt in de politiek is. Maar men “vergeet” daarbij altijd één ding: Sinds de gildentijd is er in de lage landen altijd al sprake geweest van vrije marktwerking. De ziekenfondsen, zoals we die nu kennen, danken hun ontstaan aan een besluit van de Duitse bezetter.

Onder dwang van de bezetter werd in 1941 namelijk het Ziekenfondsbesluit afgekondigd. Vanaf 1 november werden alle werknemers met een inkomen beneden de landelijk vastgestelde loongrens verplicht zich aan te sluiten bij een erkend ziekenfonds. Het ging om zo’n 4,5 miljoen mensen.
Als gevolg van het Ziekenfondsbesluit ondergingen de ziekenfondsen een gedaantewisseling. Van private, risicodragende organisaties veranderden zij in publiekrechtelijke uitvoeringsorganen. De overheid bepaalt de hoogte van de premie, de omvang van het pakket en de kring van verzekerden (2).

Ziekenfondsen zijn dus een corpus alienum, een vreemd lichaam achtergelaten door de nationaal socialistische bezetter.
In de decennia van economische groei, en welvaart, hebben ziekenfondsen in plaats van minder steeds meer marktaandeel verworven, terwijl zij een rijksbijdrage kregen en gesteund werden door de ziekenfondswet, de particuliere verzekeraars werden niet gesubsidieerd.
M.a.w. de tweedeling in de zorg is door de politiek doelbewust in stand gehouden en vergroot. De politieke gang van zaken staat model voor het optreden van de politiek in het algemeen.

Met de nieuwe zorgwet wordt het hele zorgstelsel in een klap gecollectiveerd in plaats van geprivatiseerd. Van vrije marktwerking is geen sprake meer.

Met de invoering van de zorgwet wordt een afgrijselijk gedrocht gecreeerd: een collectieve nationale gezondheidsdienst (3).

Literatuur:
(1) www.minvws.nl/…
(2) www.zn.nl/overzn/geschieden…
(3)www.vrijspreker.nl/…