EU collectivisme tegen individualisme

De eeuwenoude strijd van het vrije individu tegen de collectivistische staat werd duidelijk gemanifesteerd bij de recente show van de Europese stamhoofden in Brussel.

Jean-Claude Juncker constateerde een van de verschijnselen daarvan door op te merken:” Europa is in twee kampen verdeeld, een “vrije markt” kamp en een “politiek Europa” kamp. Sommige staten willen alleen maar een vrije markt en verder niets, en andere willen een politiek geïntegreerd Europa”. En daar voegt hij dan aan toe:”Alleen maar door een politieke integratie kan Europa de uitdagingen van de toekomst aan”. (zei de politicus!)

Dit is goed gezien door Juncker, maar de echte oorzaak ligt veel dieper. Die ligt in het conflict van het individu dat steeds meer door de staat wordt onderdrukt, steeds meer slaaf wordt van de collectivistische staat en die staat die nooit verzadigd wordt door macht. En daar komt nu nog de vage superstaat EU bovenop.
Beetje na beetje is de vrijheid van het individu verminderd. Er is nu geen handeling meer te bedenken waarop de staat geen invloed uitoefent door verboden of geboden.

Dit is zo geleidelijk gegaan en via zo’n slim systeem van brainwashing door de staat, kerk, school en media, dat de meeste mensen niet eens meer weten waar hun ontevreden gevoel vandaan komt.
Maar in de EU-Grondwet komt dan ineens zoveel op mensen af dat die angst bewust wordt. Dan zien ze allerlei zaken die ze helemaal niet willen. En op het moment dat de politici dan vertellen dat dat helemaal niets nieuws is omdat het nu al zo is, voelt men zich helemaal belazerd. Bij de eerste de beste kans die zich dan voordoet, wordt dan ook geprotesteerd door TEGEN te stemmen.

De tweedeling die in deze strijd kwam tot uiting dat vooral in Frankrijk, Jacques Chirac, de angst voor de vrije markt groot is. De socialisten die bang zijn voor het verlies van werkgelegenheid en sociale zekerheid voor hun leden. Onder andere ook door de immigratie uit de Oost Europese landen.
Engeland, Tony Blair, aan de andere kant wil de markt vrijer maken en veel minder regeling (vanuit Brussel).

Het conflict ging onder de vlag van de landbouwsubsidies die Frankrijk niet prijs wilde geven, en de betalingsKORTING die Engeland niet kwijt wilde. Chirac noemde de subsidies “modern en dynamisch” terwijl Blair refereert aan het Lissabon Plan en zich afvroeg hoe de EU in godsnaam met dit subsidiebeleid de meest concurrerende economie kan worden

Maar zelfs als die beide punten opgelost zouden zijn, dan nog blijft de controverse tussen individu en staat.

De staat, en de EU in het bijzonder, zullen blijven streven naar meer macht over ieder individu. Juncker zei immers: “Alleen maar door een politieke integratie kan Europa de uitdagingen van de toekomst aan”.
Die politieke integratie betekent dat de mensen in Portugal, Griekenland, Italië enz. gaan uitmaken wat wij in Nederland mogen doen. Dat is politieke integratie. Als er nu geen vetorecht geweest was, was de uitkomst waarschijnlijk anders geworden en was “Nederland” aangezegd dat ze niet moesten zeuren, maar betalen. (Al zou in dit specifieke geval dit veto voor Nederland in de nu voorgestelde grondwet voorlopig worden gehandhaafd)

Het Duitse Handelsblatt stelt dat de EU nu een drievoudige crises heeft: een constitutionele crisis, een financiële crisis en een leiderschap crisis. Dit alles toont in ieder geval aan de rest van de wereld dat de EU niet in staat is om met elkaar samen te werken. Er zijn volgens hen vier redenen voor dit vertrouwensverlies: “arrogantie, slap leiderschap, Turkije-politiek en omslachtige grondwetteksten”. Hun advies is het tempo te verlagen.

Wel, in al die adviezen, in al die symptomen zit wel iets van waarheid.
Maar de echte kern is de strijd van het individu voor zijn persoonlijke rechten, tegen het collectief dat gebruik van het individu wil maken.

Daar zullen we nog veel over moeten discussiëren. Er moet nog veel gebeuren voordat meer, voldoende, mensen begrijpen dat de enige morele samenleving er een is waarin het streven van de Vrijspreker wordt verwezenlijkt, zoals dat in de kop van de voorpagina is gesteld:
“De Vrijspreker streeft naar een maatschappij waarin ieder mens souverein is: ieder mens heeft het recht zijn leven te leiden zoals hij zelf wil, zolang hij datzelfde recht van ieder ander respecteert.”