“Samenwerken” is onbetwist het woord dat in de maatschappij de laatste paar maanden het meest verkracht en misbruikt is, en nog steeds wordt.
Samenwerken heeft een positieve image. Iets samen doen, dat is meestal prettig en levert vaak betere resultaten dan als je niet samenwerkt.
Ook zit er een tintje aan van “vrijwilligheid”. Je bent vrij om te kiezen of je het wel of niet doet.

Maar je kunt het ook anders zien. Een slaafeigenaar kan ook twee van zijn slaven dwingen om samen iets te doen. Bij voorbeeld iets wat iemand niet alleen kan doen zoals een zware last dragen. Ook dat kun je “samenwerken” noemen. In dat onvrijwillige geval zal echter het eindresultaat altijd kleiner zijn dan als het op een vrijwillige basis was gebeurd.

In verband met de Europese Unie worden door de politici die twee methodes van samenwerken door elkaar heen gebruikt. Daarbij wordt dan de positieve image gebruikt om verborgen doeleinden, of doeleinden met verborgen consequenties, in hetzelfde pakket te verkopen.
Zo wordt gesteld dat als “Nederland” met de andere landen samenwerkt, het gemakkelijker is om grensoverschrijdende misdadigers te vangen. Klopt, want die misdadigers kunnen dan niet snel over de grens wegvluchten. En zo zijn er talloze voorbeelden te noemen waar we natuurlijk allemaal vóór zijn.
Er wordt dan echter niet erbij verteld dat de politici dit willen verwezenlijken in een POLITIEKE Unie. Dat wil zeggen dat bij voorbeeld de Grieken, en straks de Roemenen en vele anderen, zullen stemmen over wat er in Nederland moet gebeuren. En dan zijn de Nederlanders verplicht om te gehoorzamen. Ze hebben zich immers aan die politieke Unie onderworpen!
Dat onderwerpen is al voor een groot deel gebeurd. Door politici. De meeste burgers realiseren zich dat niet goed. Gelukkig is dat door het referendum wel iets duidelijker geworden. Maar nog lang niet genoeg.

Omdat het al voor een groot deel gebeurd is, wil dat nog niet zeggen dat het ook zo moet blijven! Nederland kan altijd nog uit die EU treden. Of de Nederlanders kunnen eisen dat bepaalde oude contracten worden teruggedraaid.

Het recente conflict over de EU-begroting raakte ook aan het probleem van samenwerking.
Engeland, Tony Blair, wilde meer samenwerking op het economische vlak met minder regels, (meer vrijheid?).
Duitsland/Frankrijk, Schroeder/Chirac, wilden nog meer socialisme en handhaven van ouderwetse landbouwsubsidies en dergelijke.
Misschien dat we morgen door de presentatie van het beleid door Tony in het Europarlement meer te weten komen over de werkelijke bedoelingen. Ik vrees echter het ergste.

Politici weten dat “woorden zijn wapens”, en die gebruiken ze ook.
Wat wij kunnen doen, is steeds maar weer waarschuwen en aan zoveel mogelijk personen laten weten wat politici bedoelen als ze het woord “samenwerken” gebruiken.

3 REACTIES

  1. Tony Blair schijnt evenals vele andere Eurocraten van geestverwant Wim Kok een speciale cursus "polderen" te hebben ontvangen.
    Onder het poldermodel werd/wordt verstaan het noodzakelijk "samenwerken" tussen leden van verschillende geloofsrichtingen om de polder droog te houden. Zonder polderen zouden de polders onder water gelopen zijn.
    Dan was dit Europese polderprobleem (zogenaamde "samenwerking") ook niet ontstaan. 🙂
    Groet,
    Harry

  2. Nog erger is het gesteld met het woord "solidariteit". Zodra dat woord uit de kast valt is het oppassen geblazen. Chirac trok de deur al open met zijn kerosinetax (voor nog meer ontwikkelings’hulp’), maar onlangs plofte het plots op tafel. Tijdens de EU-top schijnt hij met schuim op de kaken gesputterd hebben: ?dikke, volgevreten landen die niet bereid zijn iets te doen voor arme landen?, en keek daarbij Balkenende en Bot aan in plaats van zichzelf (vrij naar http://www.volkskrant.nl/de… ) Frankrijk als arm land. Gut. Als de samenwerking om uw zak leeg te roven een beetje stroef is, wordt het dus vervangen door ‘solidariteit’. De grote schuld-gedachte.

Comments are closed.