Samenwerking was één van de argumenten dat door de voorstanders van de EU-Grondwet volkomen onjuist en misleidend gebruikt werd. In hun politiek jargon moest je elke keer als ze dat woord gebruikten, het onmiddellijk vertalen in “De macht om iets dwingend op te leggen.” Iets wat helemaal niets te maken heeft met vrijwillige samenwerking van mensen (of zelfs landen) met elkaar.
Het paste wel in hun kreet van een “slagvaardiger” Unie! Met meer macht aan de top, kun je sneller iets doordrukken!
Hoe meer (echte, vrijwillige) samenwerking, hoe liever wij het hebben.
Als we echter een inzicht willen krijgen hoe die politici daar over praten, en zien hoe ze het doen, dan kunnen we eens nadenken over de volgende feiten:
Bij de presentatie van de EU-Grondwet door de Nederlandse overheid bleek dat twee Ministeries in Den Haag, slechts minuten lopen van elkaar verwijderd, helemaal niet met elkaar kunnen samenwerken. Ze maakten (slechts als voorbeeld) ruzie over hoe sterk de ondergeschiktheid van de NL-Grondwet aan de EU-Grondwet benadrukt mocht worden. Daarom kwamen er twee verschillende folders (beide door Buitenlandse Zaken betiteld als groen “garnalenkrantje”) in onze brievenbus. Daarna kwam van de tegenpartij, (BuZa) nog een reclamefolder (door Binnenlandse Zaken genoemd “Zwitsalkrantje”). En er was al een “Grondwetkrant”.
Dit is een duidelijk teken dat zelfs binnen de NL-regering twee departementen nog niet eens met elkaar kunnen samenwerken!
In een uitzending van Barend en van Dorp overtuigde de ex-PolitieCommissaris Nordholt ons ervan dat de politie-samenwerking tussen de NL-provincies niet eens klopte. Laat staan de samenwerking tussen politie en de NL-Geheime politie AIVD. Ook dat werkt niet.
De samenwerking tussen politie, (en dito van bvb EHBO diensten) op 10 km van de NL-grens met België en Duitsland kan nog enorm verbeterd worden.
En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.
De essentie van dergelijke voorbeelden is dat hieruit blijkt dat de politici hun werk niet goed doen en nu proberen de verantwoordelijkheid en bevoegdheden naar “Brussel” te verschuiven. Zij krijgen dan misschien meer macht, en ze kunnen dan de verantwoordelijkheid afschuiven naar Brussel.
Menen zij echt dat “samenwerking” met Roemenië en Griekenland en Estland gemakkelijker is? Of is dat aandacht afleiden?
Een bekend gezegde is: “Verbeter de wereld, begin met jezelf!” Als die politici nu eens begonnen met het verbeteren van de samenwerking in Den Haag, en daarna in Nederland. Dan hebben ze nog jaren werk voordat ze zich daarbuiten mogen begeven.
Maar daarvoor is nodig dat ze eerst leren dat “samenwerken” niets te maken heeft met “macht uitoefenen” over anderen, of dat de Bulgaren of Turken of Grieken of Duitsers (enz.) mogen stemmen over hoe wij onze eigen zaken behandelen. Zoals nu bvb door Brussel bepaald wordt dat het BTW-tarief voor kappers van 6 % naar 19 % opgevoerd moet worden. Zogenaamd om de concurrentie tussen de kapper in Den Helder en de kapper in Lissabon eerlijker te maken.
En uiteraard hebben wij geen behoefte om te stemmen hoe de mensen in andere landen hun zaakjes regelen.
Het is een goede eerste stap dat die rare EU-Grondwet is afgestemd. De politici zijn in de war. Deze week zal zeer interessant zijn want dan komen de stamhoofden bij elkaar in de Brusselse koempoelan.
De “bijdrage per land” is een van de hoogtepunten. Want er wordt nu gedaan alsof dat DE reden is waarom de mensen tegen gestemd hebben. Het is dan de kunst het zo te draaien dat ieder stamhoofd naar huis kan gaan en aan “zijn volk” kan vertellen hoe goed hij het gedaan heeft en wat hij voor zijn volk heeft bereikt!
De oorzaak over de ontevredenheid ligt echter veel dieper dan die 180 euro die per persoon betaald moet worden.
En daar moeten we alert op zijn en nu trachten het momentum gaande te houden. We laten ons niet wijs maken dat die betaling de essentie van het tegenstemmen was en dat ze daar alles mee kunnen oplossen.
De politici moeten het samenwerken aan de burgers overlaten. De goede vrije mensen moeten nu doorgaan. De macht van Brussel (en van Den Haag) moet drastisch verminderd worden.
Het winnen van een veldslag is niet genoeg. De oorlog moet gewonnen worden.
