Ik heb dit al aan een aantal mensen gevraagd, maar niemand schijnt het precies te weten. Er zou gesproken worden over een “begrenzing” tot 1 % BNP. Maar hoe is de objectieve “bepaling”?
Dat zal toch geen geheim zijn? En is die formule voor elk land hetzelfde? Waar is dat op internet te vinden?
En hoe wordt bepaald hoeveel er weer naar elk land terugvloeit? Er zijn immers netto betalers en netto ontvangers. Volgens welke objectieve regels wordt dat bepaald? Het zal toch niet zo zijn dat de politici die het beste ritselen het meeste terug ontvangen voor hun land?
Ik heb geen idee welke normen men hanteert en ik vrees het ergste. Het lijkt mij het beste om een norm als -1% te hanteren. Dan wordt ieder land netto ontvanger tot dat de subsidiecarroussel failliet is. Daarna de unie ombouwen tot vrijhandelszone
Voor het ontvangen van geld van de EU zijn regelingen, zoals bijvoorbeeld de onvolprezen landbouwsubsidies.
[1]
Maverick,
De criteria zijn mij onbekend (op grond waarvan moet Nederland juist zoveel betalen ?). Ik denk, dat die elke 7 jaar in achterkamertjes worden heronderhandeld. De normen zijn te vinden op:
http://www.minfin.nl/defaul…
Over de ruzie zie:
http://www.planet.nl/planet…
en de links onderaan die pagina.
Groet,
Harry
Ieder land betaald een bepaald percentage van het BNP, dat is voor iedereen hetzelfde. Van de grote pot die dat oplevert gaan er daarna subsidies verstrekt worden en die vloeien naar verschillende landen terug. Als je dan de uitgaven en inkomsten van elkaar aftrekt zie je hoeveel je als land netto hebt betaald. Als je dat dan weer deelt door het aantal inwoners kom je op het bizarre bedrag dat wij moeten dokken.
Er zijn nogal wat subsidies, maar de belangrijkste is de CAP (landbouw beleid). Daarnaast heb je de structuurfondsen 1 tm 3.
Om dat allemaal uit te zoeken ben je onwijs lang bezig.
succes.
Aan de subsidiekant is een land totaal afhankelijk, enerzijds van de gestelde criteria en anderzijds van de vraag in hoeverre de aanvragers daadwerkelijk aan die criteria voldoen. Dat is in een eerlijke competitie tevoren nooit in te schatten (tenzij er tussendoor met de eisen gesjoemeld wordt). In de praktijk gaat het bij toekenning van subsidies dan ook meestal om ordinaire vriendjespolitiek: het (gestolen) subsidiegeld MOET immers uitgegeven worden: in dat soort situaties verzint de subsidient in feite zelf de projecten, waar hij aan wil subsidieren.
Zie bijv.:
http://www.zonmw.nl/index.a…
http://www.esf.org/esf_acti…
Comments are closed.