Vandaag is het 10 jaar geleden dat zich in Srebrenica een drama afspeelde. Een drama waarvan zelfs nu nog niet alle feiten bekend zijn. Oorlogen worden gemaakt door overheden. Gisteren kwam er bvb nog nieuws van de betrokken ex-minister Joris Voorhoeve die vertelde dat “twee grote landen” wisten wat ging gebeuren maar dat die “Nederland” niet hebben gewaarschuwd. Waarschijnlijk doelde hij op UK en US.
Het lijkt ons nuttig hier de inleiding weer te geven uit het boek van Peter Siebelt:
Mabel. Koninklijk Bal Masqué.
Tien jaar na het drama Srebrenica is dit meer dan actueel:
————————————————————————-
Waar belangen zijn, is geheimhouding.
Het is een oude wet in de politiek.
Daarom is onderzoeksjournalistiek van groot belang voor een transparante democratische samenleving. Als politieke belangen samengaan met een instituut als het vorstenhuis, is dubbele waakzaamheid geboden. Sinds de introductie van Mabel Wisse Smit bij het Huis van Oranje heeft zij in het middelpunt van de belangstelling gestaan. De berichtgeving over haar was niet altijd even zakelijk, anderzijds was er wel reden om stil te staan bij het verleden van Mabel, die duidelijk bepaalde episodes uit haar leven liever onbesproken zag.
In mijn twee eerdere boeken, Eco Nostra en RaRa, wie ben ik? heb ik mij als onderzoeksjournalist geconcentreerd op de netwerken rond mijn hoofdpersonen.
Onder het bijbelse motto ‘zeg mij wie uw vrienden zijn en ik vertel u wie u bent’, heb ik geprobeerd inzicht te verschaffen in de verborgen wereld van min of meer ondergrondse actiegroepen. Door het karakter van deze groepen bloot te leggen werd ook het schaduwprofiel van mijn hoofdpersonen, in het eerste boek Fortuyn-moordenaar Volkert van der Graaf en in het tweede boek het activistische Kamerlid Wijnand Duyvendak, voor iedereen zichtbaar.
Het ontrafelen van het schaduwprofiel van Mabel Wisse Smit is ook in dit boek mijn doel.
Dit gebeurt niet vanuit een goedkope nieuwsgierigheid. Alle personen plaatsen zichzelf in de schijnwerpers en spelen een rol van nationaal belang. Daarbij zijn allen er aantoonbaar bij gebaat delen van hun omstreden werelden verborgen te houden. Allen maken en maakten gebruik van publieke middelen en wij hebben dus recht op verantwoording van hun verleden. Zeker bij Mabel is dat van toepassing, omdat zij zich door haar aan het Koningshuis gelieerde positie bijzonder dicht bij het centrum van de macht in Nederland bevindt. Wij mogen dan een parlementaire monarchie hebben, niemand zal ontkennen dat het Oranjehuis meer is dan louter protocol.
Het voor u liggende boek beschouw ik zelf als een ‘Grundlagearbeit’, een eerste inventarisatie. Het moet mij van het hart dat Mabel vanuit haar verschillende lobbyposities altijd in de grootste discretie heeft gewerkt, en dat sinds de contacten met het Oranjehuis haar sporen moeilijker dan ooit te volgen zijn.
Ik heb – net als in mijn eerdere boeken – afgezien van speculaties en geprobeerd de feiten op een rij te krijgen. Die zijn zeker niet overweldigend in hoeveelheid, maar anderzijds ook niet zonder belang. Ook hier geldt dat de omgevingsfactoren van Mabel haar (schaduw)profiel opleveren. Het milieu rond Mabel geeft een aardige inkijk hoe zo’n jongedame zo voortvarend kon doorstoten naar de hoogste burelen in binnen- en buitenland.
Het netwerk van Mabel vult de leemte die de figuur Mabel zelf heeft achtergelaten. Een interessant web van keiharde zakelijke belangen, fraai verpakt in een charitatieve jas, wordt blootgelegd. Het zwaartepunt van het boek ligt in de dramatische ontwikkelingen in het voormalige Joegoslavië voor en na het Srebrenica-drama. Hier laat zeker Mabel het duidelijkst haar gezicht zien.
In een maskerade van elkaar soms tegensprekende idealen, opereerde zij hier voor uiteenlopende organisaties. Zij had een activistische rol via de European Action Council for Peace on the Balkans en via Press Now, waarbij zij ijverde voor een militante ondersteuning van de oprichting van een nationale staat voor de Bosnische moslims. Mabel opereerde zij aan zij met andere Nederlandse hardliners uit politiek (Jan Pronk, Relus ter Beek) en uit niet-gouvernementele organisaties (Mient Jan Faber, prins Claus). Uitkomst van de compromisloze politiek was de oprichting van de zogenaamde ‘veilige havens’ wat uitmondde in het bloedbad in Srebrenica. De slachtoffers van deze politiek wist Mabel weer in een andere hoedanigheid, die van War Child, voor zich te winnen. Zij liet daarbij haar pacistische kant zien, zonder de agenda van haar geldschieter, de schatrijke filantroop Soros, uit het oog te verliezen. Alles tot slot ruimhartig overgoten met Nederlands belastinggeld.
Daarnaast – om het nog complexer te maken – deelde zij bed en idealen met de Bosnische minister van Buitenlandse Zaken Sacirbey, waardoor zij een spil werd in wapenhandel en de facto de agenda van een van de hoofdrolspelers op het oorlogsterrein beheerste. ‘Ik vertrouwde haar mijn leven toe,’ meende Sacirbey.
Door dit alles heen loopt – zoals door haar hele leven – de rode draad van drugs. Reeds als vriendin van Klaas Bruinsma bewoog zij zich in een wereld waar honderden miljoenen aan drugsgeld over de tafel gingen, en ook in Bosnië deed na de komst van de westerse interventiemachten het drugsprobleem van zich horen.
Haar geliefde Sacirbey meende dat men niet kieskeurig moest zijn wie de reddingsboei toewierp, en was zowel bereid wapens aan te pakken van moslimfundamentalisten, alsmede een oogje dicht te knijpen als drugsgelden de ‘heilige oorlog’ van de islamisten kon helpen financieren. In een door Soros gefinancierde werkgroep pleitte Mabel zelf voor een ruimhartiger drugsbeleid.
De oorlog in Bosnië kende ook nog een knipoog naar de elfde september. Met de zegen van Nederland ontstond er in Midden-Europa niet alleen een staat met een islamitisch karakter, maar deed ook het fundamentalisme zijn intrede.
De ngo’s van Mabel en consorten probeerden ondertussen de buitenwereld ervan te overtuigen dat de ‘echte fascisten’ in de buurlanden zaten, maar verzwegen voor de wereld dat de eerste president van de nieuwe Bosnische staat de enige echte nazi was: Alija Izetbegovic, oud-lid van de ss-divisie ‘Handschar’.
De wereld van Mabel is een gerafineerde wereld, waar macht en geld hand in hand gaan. Zij was in dit spel ‘goud waard’, zoals Mient Jan Faber het verwoordde, de vrouw die nog meisjesachtige trekken had, maar met haar charme en scherpe intelligentie zich een bijzondere rol had verworven. Niemand kon om haar heen, als rechterhand van Sacirbey, en alleen al vanuit dat feit moet er een enorm archief van de Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (mivd) over haar bestaan, zoals ook de aivd dat moet hebben naar aanleiding van het irt-onderzoek naar Bruinsma. Beide archieven zijn echter gesloten, en ook de politiek doet er het zwijgen toe. Zo koos Wim Kok ervoor het ingewikkelde dossier zwijgzaam door te schuiven naar premier Balkenende die ernstig in verlegenheid werd gebracht. Oude kameraden verraadt men niet.
Ziehier het netwerk, waarbij internationalistische utopieën hand in hand gaan met harde Realpolitik. Voor het Koningshuis vertegenwoordigden Mabels vaardigheden het beste gereedschap voor de toekomst. Zoals we zullen zien heeft het Huis van Oranje al een jarenlange traditie om een opendeurpolitiek te voeren richting de uiterst progressieve vleugel. Dit proces werd in gang gezet door koningin Wilhelmina gedurende de Tweede Werldoorlog. Daarna ging haar dochter Juliana er verder in geloven en koestert Beatrix het tot op vandaag de dag. Het is een vlucht naar voren, waarbij ook het Koningshuis zich dienstbaar maakt aan de carrousel van de macht. Een bedenkelijke ontwikkeling. Ik eindig dit boek dan ook met een oproep in dezen.
Mijn boek zal zeker niet het laatste boek over Mabel zijn en het pretendeert ook geen biografie te zijn. Moge de journalistiek zich geroepen voelen de weg verder af te leggen, opdat de open society waarvan Soros en Mabel zo de mond vol hebben, zich ook werkelijk aftekent.
De voormalige Bosnische politieke en militaire leiders Karadzic en generaal Mladic lijken maar niet op het vliegtuig naar Scheveningen te kunnen worden gezet. Deze massamoordenaars zijn steeds weer net de Amerikaanse en Britse militairen te vlug af en ontspringen de dans. Geen wonder, denk je zomaar als je vanavond de oud-minister van defensie Joris Voorhoeve hoort analyseren hoe Nederland 10 jaar geleden door de bondgenoten voor lul gezet is. De Franse generaal Janvier weigerde luchtsteun aan de Nederlandse militairen in Srebenica en in Londen en Washington haalde men de schouders op. Men wist dat het zou gebeuren, deed niets om het te voorkomen en informeerde ook Nederland niet.
De "groten" wisten geen raad met de oorlog in Joegoslavië en dus ook niet met de bescherming van moslims. Er zit daar geen olie in de grond en alleen de publieke druk na de beschietingen van Sarajevo zorgde uiteindelijk voor militair ingrijpen. Ondertussen had het voor de Nederlanders daar dramatisch kunnen aflopen. Mladic had zijn massamoord uitgevoerd en had de Nederlanders gewoon het gebied uitgeschoten.
Met terugwerkende kracht verdienen de Nederlanders die pionnen waren op een internationaal schaakbord respect voor hun optreden in Srebenica. De wereld had ze laten stikken en de massamoord ingecalculeerd. Daarom dus komen Mladic en Karadzic niet naar Scheveningen. Stel je voor dat ze de waarheid zouden vertellen. Over de Amerikanen en de Engelsen die…
Daarom dus ook maandag even een moment van respect voor die paar honderd Nederlandse militairen die niets maar dan ook niets te verwijten valt. En de pleuris voor de schoften in Londen en Washington. Een dramatische waarheid voor de nabestaanden. De moeders. De vrouwen. Wat is politiek vaak toch een kutbedrijf.
Een uitstekend artikel. Vooral waar het betreft de rol van Mabel Wisse Smit met de corporatistische schurk George Soros (deze man is veroordeeld door het Franse hof wegens voorkennis). We zien nu ook dat er zich criminelen in het Koninklijk Huis bevinden.
ik heb er toch weinig mee op, allerlei Joegoeslavische groepen moorden elkaar al eeuwenlang op degrofste manier uit en dan heb ik het als Nederlander weer gedaan en moet ze zo meteen schadevergoeding gaan betalen. Die Moslims waren ook zo lekker niet, die hadden de onplezierige gewoonte om omligende Servische dorpen te overvallen en uit te moorden maar daar hoor je niemand over want Moslims zijn per definitie goed en Christenen slecht.
Srebrenica was niet anders dan de zoveelse reactie op talloze voorgaande moordpartijen.
Er worden vaak een aantal zaken door elkaar gehaald. Ik zou even een paar dingen in herinnering willen brengen.
1) Er was een VN-wapenembargo tegen de moslims, niet tegen de Serviers en niet tegen de Kroaten; moslims hadden "geheime" contacten met onvriendelijke Moslimlanden, zoals Iran en ontvingen ondanks het embargo met oogluikende toestemming van de Amerikanen af en toe wapenleveranties uit verschillende moslimlanden
2) Daartegenover werden er onder VN-vlag ‘safe havens’ voor moslims ingericht
3) De grote mogendheden hadden natuurlijk een verborgen agenda. Grote Europese mogendheden werden het niet eens over een interventiebeleid. Alleen onder druk van de Amerikanen kon er tenslotte een consensus worden gevonden.
4) De "good do-ers", de verantwoordelijke Nederlandse politici waren van meet af aan t/m de val van Srebrenica stompzinnig naief en/of arrogant, betweterig, laf en hypocriet
5) Dutchbat stond onder VN-commando
6) De rol van Nederlandse officieren buiten het oorlogsgebied leek ongecoordineerd en er werden tegenstrijdige verklaringen afgelegd
7) Ondanks herhaalde dringende verzoeken van de officieren te velde kwam er geen close air support toen de Serviers oprukten
8) De leiding van de officieren te velde over de troepen was onduidelijk, gebrekkig en tegenstrijdig. Bovendien lieten ze de Serviers merken, dat ze schijtebang waren.
9) Er is zelfs geen waarschuwingsschot gelost. Na afloop van de excercitie dronk commandant Karremans een glas met Mladic in de hoop, dat hij zijn jongens in veiligheid kon brengen
10) De lagere rangen hadden geen duidelijke opdrachten
11) Door Defensie is er moedwillig bewijsmateriaal voor genocide vernietigd (2 belastende fotorolletjes belicht).
12) Het onderzoek naar de rol van Defensie t.a.v. de fotorolletjes is door van Kemenade (Minister van Staat)gemanipuleerd
13) Het NIOD-rapport is eenzijdig. De conclusie, dat de VN/Dutchbat/Den Haag niet tijdig konden weten, dat de Serviers er op uit waren Srebrenica in te nemen, wordt o.a. door verklaringen in datzelfde rapport weerlegd. Belangrijke getuigen zijn ofwel niet gehoord, dan wel zijn hun verklaringen niet of niet juist weergegeven.
14) Alleen al op basis van journaalberichten in juni ’95 kon de grootste knurft in Nederland al zien aankomen, dat het in Srebrenica mis zou gaan en wat er dan met de moslimbevolking zou gebeuren. De verantwoordelijken voor het fiasco moeten wel strond in hun oren hebben gehad.
15) De weigering van Nederlandse politici om aan nabestaanden excuses te maken voor het debakel getuigt van lafheid en is zelfs in strijd met het besluit van het kabinet Kok om zonder excuses jegens de nabestaanden te maken wel politieke verantwoordelijkheid te nemen en af te treden
16) Bot (BuZa) heeft vandaag weer gelogen, toen hij zei, dat men tien jaar geleden niet wist, wat men nu wel weet. Het is namelijk andersom !
17) Wat de rol van Dutchbat ook moge zijn geweest, zolang zoveel andere betrokkenen hun verantwoordelijkheid ontwijken en er geen excuses van Nederlandse politici komen, blijft de val van Srebrenica een "nationaal" trauma, lijkt mij
18) Er is geen nationaal belang gemoeid met buitenlandse interventies / "vredesoperaties", etc. door Nederlandse troepen, integendeel. Daar krijgen we last mee -> Nederland neutraal.
Met militaire ingrijpen kan je twee dingen doen: a. je doet het goed en met een vervolgplan b. je doet het niet. Van meet af aan was duidelijk dat Nederland de gekke Henkie van de Balkan zou gaan worden (onduidelijke geweldinstructies, te lichte bewapening, slechte samenwerking). Als dank voor het prestige van ‘onze’ politici krijgen we nu een aantal claims aan onze broek namens de Bosnische moslims.
Het is trouwens opmerkelijk dat Nederland wordt aangeklaagd. De moordenaars blijven buiten schot. Er zit maar één ding op: Nederland moet hier niet meer aan meedoen, maar het overlaten aan de VS [5]
[5]
Laat Nederland die claims maar doorspelen naar de verantwoordelijke grote mogendheden. Voorhoeve schijnt daar meer van te weten, maar hij durft zijn mond niet open te doen. Misschien kunnen de Bosniers hem zolang laten gijzelen.
Groet,
Harry
[5]
Inderdaad, het was het gebroken geweertje dat er de orde ging handhaven met ‘aardig’ doen. Vooraf was al duidelijk dat dit niet goed kon gaan (sitting-duck-principe ). Maar Kok, Mierlo en Voorhoeve geloofden er kennelijk in.
Pamela Hemelrijk schrijft in haar ‘Niemands knecht’ dat de luchtsteun uitbleef op verzoek (!) van Kok ,Mierlo en Voorhoeve! Dezen waren namelijk bang dat er iets zou gebeuren met de Nederlandse gijzelaars.
Zij baseert zich hierbij op het rapport over de zaak.
Uiteraard zijn Hollandse politici bezorgd over het leven van Hollanders, maar zeg dit rechtuit, en geef niet de schuld aan de Fransen, die luchtsteun steeds geweigerd zouden hebben.
[8]
Beek,
Nederlandse politici geven de schuld aan "grote landen" zonder erbij te vertellen welke die "grote landen" zijn.
Bovendien: elke kiezer zou m.i. voor ééns en voor altijd in zijn oren moeten knopen, dat die militaire uitzendingen *uitsluitend* plaatshebben om carriere-redenen van de politici en *helemaal nergens anders om*.
Groet,
Harry
Comments are closed.