Zelfs een verblijf van minder dan 24 uur in de “Democratische Socialistische Republiek Sri Lanka”, zoals de officiële naam van het land luidt, maakt duidelijk, dat het land zich bevindt in een permanente staat van communistische stupor.
Hiertoe behoeft de oplettende reiziger slechts enige observaties te verrichten op de luchthaven die een bron en middelpunt is van diefstal en corruptie.
Bij mijn vertrek werpt nog voor de check- in een veiligheidsambtenaar een blik in mijn gele plastic Schipholtas, waarin zich een zakje met nikkelen munten bevindt van de Unie der Comoren.
Aangezien het hier, hoe minuscuul van omvang ook, gaat om iets kapitalistisch op de luchthaven van het land waar alles dat zweemt naar geld en het maken van winst ipso facto tot een verdachte, af te keuren, verderfelijke en te bestrijden bezigheid bestempeld wordt door een inherent verrot overheidsapparaat, waarvan de vertegenwoordigers stuk voor stuk even corrupt als tuk op het ontvangen van steekpenningen zijn, komt de man in het volgende kwartier , wanneer ik bij de incheckbalie in de rij sta, niet een ,maar twee keer bij mij terug teneinde op infantiele wijze verdere stuurse en evident afgunstige blikken te werpen op de verdachte objectjes. Tenslotte troont hij mij mee naar een kantoortje waar een douanier wel eens een grondige blik wil werpen op de muntjes.
“En wat zit er in Uw aktetas? Ik zie het al, papiergeld van diverse landen! Weet U wel dat U bij aankomst een formulier moet invullen als het door U meegevoerde bedrag meer dan X dollar bedraagt?”( een wetenschap die in ieder geval de reiziger slechts door middel van helderziendheid duidelijk geworden kan zijn, want aan buitenlanders wordt bij aankomst, vermoedelijk met opzet, geen formulier uitgereikt, waarop van deze schadelijke regeling melding wordt gemaakt.)
Twee eilandrepublieken waren aan het eind van de tweede wereldoorlog straatarm: Taiwan en Sri Lanka. Het eerste land stuurde zijn studenten naar de Verenigde Staten van Amerika vanwaar zij terugkeerden met kapitalistische ideeën: gedurende de volgende decaden werd het land ten gevolge van het welvaart brengende kapitalisme schatrijk.
Sri Lanka zond zijn studenten naar de London School of Economics, een voedingsbodem voor communistische theorieën. De terugkerende studenten vermochten het dan ook, het potentiële tropische paradijs te vullen met kolossen van gebouwen , waarin productiebelemmerende en armoede producerende ambtenaren dagelijks tonnen formulieren in mappen aan het opbergen waren.
Dit soort criminele activiteit vindt plaats tot op de dag van vandaag.
Zelfs het meenemen van zijn eigen geld is de vertrekkende Srilankees verboden. In een heilloos verbond zorgen de Centrale Bank en een Departement voor Deviezencontrole, welks ambtenaren uitsluitend geïnteresseerd zijn in het ontvangen van steekpenningen, voor de afgifte van vergunningen, voor een verstikkende berg van kostenverhogende import- en exportbelemmerende bepalingen, waaraan geen enkele politicus een einde kan of wil maken.
Tijdens mijn korte verblijf in de door circa 80 (!) Ministers bestuurde republiek ( waarvan er momenteel slechts zestien onderzocht worden op grond van evident corrupte praktijken) las ik in de krant dat een aantal eigenaren van theeplantages op grond van gewijzigde marktverhoudingen, het product thee vervangen hadden door aardappelen. De regering treedt hiertegen nu op, want eens thee betekent altijd thee en ook al is er geen stuiver meer te verdienen met de thee, aan dit principe mag niet getornd worden. Het zal ongetwijfeld ( waarschijnlijk op kosten van door het westen verschafte ontwikkelingshulp) de installatie van vele geleerde studiegroepen en miljoenen dollars vereisen, alvorens dit elementaire economische misverstand uit de weg geholpen zal zijn. O arme en beklagenswaardige inwoners van Sri Lanka, welke zegeningen zou het kapitalisme jullie kunnen brengen !
Hugo van Reijen,
Hilton Hotel , Beijing, China
