Weg met de rijken!

Wij zouden vreemd staan te kijken, als een winkelier zijn meest koopkrachtige en welvarende klanten het consigne zou geven zo snel mogelijk zijn zaak te verlaten om nooit meer terug te keren!
Toch is dit precies wat de staat der Nederlanden doet met haar best gesitueerde burgers, deze vervangend door belastingontvangende minimumlijders en paupers.

Het euvel is gelegen in het feit dat belasting geheven wordt over inkomsten uit vermogen, zodat zelfs voor hen die zelfs maar over een relatief bescheiden vermogen beschikken, van inkomsten uit arbeid in Nederland, na het betalen van alle belastingen, een negatief bedrag overblijft.

Voorbeeld:
A beschikt over een vermogen van twee miljoen euro, dat door de fiscus belast wordt met 1,2 procent ( 20 procent op een fictief rendement van 6 procent)
De belasting bedraagt dus 24.000 euro.
Bij een werkelijk rendement van vier procent ( 80.000 euro) en een geldontwaarding van drie procent, (60.000 euro), houdt belastingplichtige in reële termen 80.000 minus 60.000 minus 24.000= minus 4000 euro over, terwijl bij verblijf in een land dat niet heft, 20.000 euro in reële termen zou overblijven.
Verdient betrokkene uit arbeid 24.000 euro netto, dan betekent dit dus dat betrokkene in feite het gehele jaar voor niets werkt en beter stante pede kan verhuizen, omdat hij, verblijvende in een land waar inkomsten uit vermogen niet belast worden, in reële termen hetzelfde nettobedrag per jaar zou overhouden zonder enige arbeid te verrichten.

De Nederlander Guillermo Gonzalez ( naam en details in dit verhaal om redenen van privacy gewijzigd) kwam ik tegen in de eersteklas lounge van een bekende luchthaven in het Caribisch gebied. Hij vertelde mij het volgende:
Op een leeftijd van zes maanden was hij met zijn ouders uit een Zuid-Amerikaans land naar Nederland geëmigreerd. De vermogende en succesvolle immigranten vonden het prachtig in Nederland, maar hadden zich niet of nauwelijks gerealiseerd dat inwoners van Nederland meer dan de helft van het jaar werken om rekeningen te betalen die hen bereiken in blauwe enveloppen en dat, zoals hierboven uiteengezet, voor vermogenden arbeid in Nederland zelfs een negatief bedrag oplevert.

Toen Guillermo 22 jaar oud was, ontving hij in zijn riante flat bezoek van een team van de FIOD. De FIOD trof hem aan in zijn werkkamer met een overvolle papierversnipperaar naast zich. Alle papieren waren zowel horizontaal as verticaal in zeer kleine partikels gesneden, zodat er niets meer te achterhalen of de reconstrueren viel.
Alvorens onverrichterzake te vertrekken, wou de FIOD graag nog even in alle kamers kijken. Hier was gelukkig op gerekend. De kamer waar potentieel succes geoogst zou kunnen worden, was door Guillermo op een vindingrijke en originele wijze in een uiterst onaantrekkelijke mestvaalt geconverteerd, die het FIOD- team snel de aftocht deed blazen. ” U bent ons te glad af “, verklaarde het team, alvorens de deur achter zich dicht te doen vallen. Toen ik Guillermo vroeg, waar hij het idee van de mestvaaltconversie vandaan had gehaald, verbaasde het onpubliceerbare antwoord mij niet.
Die avond droomde Guillermo over zijn toekomst in Nederland. Wat hij zag was een grote nimmer eindigende stroom blauwe enveloppen, FIOD-functionarissen die hem ondervroegen en steeds in al zijn kamers wilden kijken en vele uren benodigd voor overleg met fiscale adviseurs. Ook kwam een van zijn vroegste herinneringen bij hem terug. Toen hij drie jaar oud was, hadden zijn ouders hem op een van hun vele reizen rond de wereld getoond aan zijn oudoom, die president was van een staat waar de bevolking in vrijheid leefde: een staat, die er niet om bekend stond dat rijke burgers met ambtelijke trivialiteiten lastiggevallen werden.
Toen de ochtend aanbrak, belde hij zijn grootmoeder, aan wie zijn boodschap even simpel als verstrekkend was: “Ik ga weg.”
De grootmoeder vertelde hem, dat hij zijn eigen bestemming mocht kiezen en dat hij die avond – compliment van haar – met een gecharterde jet weg mocht vliegen naar het belastingparadijs van zijn keuze.
Die avond op Schiphol wachtte Guillermo moederziel alleen in de lounge op zijn vertrek: “Uw vliegtuig is gereed, maar als U nog iets te doen hebt, wachten wij nog even.”
Guillermo vertelde dat hij niets meer te doen had in Nederland en stapte in, om enkele uren later te landen in een belastingparadijs, waar een volledig ingerichte strandvilla met zestien kamers op hem wachtte.

Guillermo moge een voorbeeld zijn dat even extreem als waar is, maar het aantal veelbelovende Guillermo’s dat uit Nederland verjaagd wordt, is langzamerhand wel erg groot geworden. De les dat een land op inkomen uit vermogen geen belasting moet heffen, zal vermoedelijk pas tot de overheid doordringen als het te laat is en de nostalgie van de Nederlandse melkboer, bakker, slager, meubelverkoper en delicatessenzaak naar hun eens zo ruimbestedende Guillermo’s tot grote hoogte gestegen zal zijn.
Hugo van Reijen, Kastellorizo, Griekenland