Begrotingstekort

We hoorden de afgelopen week veel over de begrotingsmeevaller van 1 miljard bekendgemaakt door minister Zalm. Direct was elke collectivist er als de kippen bij om dit ‘extra’ geld uit te geven aan goede ‘bestemmingen’.

Maar kijken we naar de cijfers, dan blijkt er helemaal geen begrotingsoverschot te zijn, doch nog steeds een behoorlijk tekort van 1,2% van het Bruto Binnenlands Product. Met andere woorden, de staatsschuld neemt nog immer toe en deze is opgebouwd uit opeenvolgende begrotingstekorten van meer dan 30 jaar. De staatsschuld is nu zo’n 54% van het Bruto Binnenlands Product en zoals het er nu uitziet zoals als percentage als in absolute cijfers in de toekomst alleen maar toenemen.

Waarom hebben regeringen nu zoveel begrotingstekorten en mikken ze niet op begrotingsoverschotten, zodat de staatsschuld kan worden afgelost? Dat heeft te maken met het Keynesiaanse denken binnen de economie en de politiek. Men vindt dat men rustig schulden kan maken, want deze kunnen door de overheid worden gegarandeerd en bovendien, zo denkt men, bevordert het de consumptie, waaruit in de toekomst de belastingen voor de aflossing zullen zorgdragen.

Nu weten klassieke economen, waaronder de Oostenrijkse School, van oudsher dat consumptie alleen maar kan plaatsvinden als er ook productie tegenover staat. En daar wringt nu juist de schoen. In de westerse landen, dus ook Nederland, neemt de productiegroei gestaag af, dus probeert men dit op te vangen met extra overheidsstimulering, lees belastinggeld afgetroggeld van het volk om zodoende de fictieve economische groei te kunnen bewerkstelligen, dit gebeurt al onafgebroken sinds de jaren 60.

Hierbij maakte men niet alleen gebruik van belastinggeld, maar ook van fiatgeld. Dit fiatgeld, dat wil zeggen gedrukt geld zonder onderliggende goudwaarde, werd en wordt tevens aangewend voor de creatie van papiergeld en krediet. Dit veroorzaakte op haar beurt weer prijsinflatie in alle gelederen van de economie met als resultaat zeepbellen in de economie. De financiering van de staatsschuld gebeurt eveneens via de uitgifte van staatsobligaties. Als deze niet meer in zwang zijn bij de mensen, bijvoorbeeld vanwege de lage rente-opbrengst of het gevaar dat de overheid niet meer in staat is om deze schuld terug te betalen, dan is de enige optie om deze begrotingstekorten te financieren met fiatgeld. Dit gebeurt dan via een onderlinge relatie tussen de centrale bank en het ministerie van financiële zaken. De centrale bank wordt daarom ook wel de lener in uiterste nood genoemd, niet voor normale schuldenaren, maar voor de zekerheidstelling van de overheid en de bancaire sector.

In deze fase zijn we nog niet aangeland, maar de tijd dat het gaat gebeuren nadert met rasse schreden. De tekorten in de westerse landen lopen te veel op en de schulden zijn te groot om nog te kunnen worden terugbetaald binnen afzienbare tijd. In de huidige crisissituatie van lage groei en sterk oplopende werkloosheid is er geen andere mogelijkheid voor overheden om dan hun schulden te financieren met krediet gecreëerd door de centrale bank. Met als gevolg een onvermijdelijk stijgende goudprijs (goud is namelijk het ultieme geld in de wereld, ongeacht wat Keynesiaanse economen en centrale bankiers beweren), welke feitelijk al gaande is sinds 2001, alsmede het fenomeen ‘stagflatie’, dat wil zeggen economische stagnatie in samenhang met de prijsinflatie (zoals grondstoffen, producentenprijzen en consumentenprijzen).

Op dit moment stijgt de M1-geldhoeveelheid (contant geld) in de Euro-zone met 10% en in de VS met 8%. per jaar. Hou dus rekening met steeds hoger uitvallende tekorten en een stijgende rente op korte en middenlange termijn om de afgeleide inflatie te beteugelen, tezamen met een goudprijs die zich over drie jaar boven de ¤ 700 beweegt, dit omdat langzaam maar zeker het vertrouwen in papieren valuta wegvalt.