De (bijna) dodelijke FIOD

Dit is een verhaal over een man die ik persoonlijk goed, héél goed ken. Zo’n 30 jaar geleden raakte hij betrokken bij een sportclub. Zoals dat vaak gaat ging zijn zoon sporten, en als goede vader ging hij natuurlijk mee met zijn zoon. Als supporter, als fan. En uiteraard raakte hij betrokken bij de club. En als je vaker aanwezig bent op zo’n vereniging dan wordt je al snel gevraagd om wat vrijwilligerswerk te doen.

Het clubblaadje rondbrengen in de avonduren, een stukje schrijven voor dat blaadje, een clubje jongens naar een uitwedstrijd rijden, al die dingen die de meeste vaders doen. Deze man raakte zo steeds meer betrokken, het werd langzaam maar zeker echt zijn cluppie. Hij draaide mee in de kantine, begon te helpen met de jeugdtraining, en zo werd hij steeds meer een onmisbare vrijwilliger. Zoals eigenlijk al die mensen op en rond de velden en sporthallen in dit land onmisbaar zijn.

Zoals zoveel cluppies draaide ook deze club op vrijwilligers, en die zijn er altijd te kort. Deze man werd dus al snel gevraagd om bestuurswerk te doen. Eerst als gewoon bestuurslid, later als voorzitter, want iemand moet dat toch doen. En het wás zijn cluppie geworden. Dan zeg je geen nee, ook al wil je die verantwoordelijkheid eigenlijk niet dragen, en ook al heb je er eigenlijk geen tijd voor.

Het was niet zomaar een cluppie, nee, deze club had naast een jeugdafdeling ook een topsport afdeling, die meedraaide in de hoogste klasse. Internationaal stelde het wellicht niet veel voor, maar landelijk streed dit cluppie om het kampioenschap.

Deze man regelde op een gegeven moment veel, héél veel. Hij vond sponsoren, en daarmee kon het cluppie goede buitenlandse spelers aantrekken, hard nodig om in de hoogste afdeling mee te kunnen komen, en dan doe je dat voor je cluppie. Hij haalde de spelers hoogstpersoonlijk op van Schiphol, zorgde dat de huisvesting geregeld werd, ging naar de Ikea om wat leuke meubeltjes te kopen zodat zo’n speler zich thuis voelde, en regelde natuurlijk ook de salarissen. Dat laatste in samenwerking met de penningmeester.

Nu heeft Nederland de nare eigenschap dat netto salarissen aanzienlijk lager liggen dan de bruto bedragen. En veel spelers wilden hier wel spelen, maar dan moest daar wat aan gedaan worden. Deze man hield zich daar verre van, hoewel hij natuurlijk best wist dat sommige sponsors bereid waren om af en toe een gevulde envelop aan zo’n speler te overhandigen. Zoals dat bij alle semi-profclubs gaat. De penningmeester regelde dit allemaal, de administratie was in handen van een bevriend accountantskantoor. En hij suste zijn geweten door te denken dat het de verantwoordelijkheid van de speler was om een aangifte loonbelasting te doen. Dat had de accountant hem immers verteld.

Op een ochtend, nu twee jaar geleden, werd er aangebeld bij deze man. Vier man politie, en zeven rechercheurs van de FIOD. Het hele huis werd overhoop gehaald, letterlijk en figuurlijk. Van de garage tot aan zolder, geen doos bleef ongemoeid. Computer én laptop werden in beslag genomen, en de man moest meekomen. Om pas na drie dagen intensief verhoor weer eens naar huis te mogen. Eén telefoontje mocht hij plegen vanuit de cel.

De FIOD was de “fraude” op het spoor gekomen. Het cluppie had zwart geld betaald. Uiteindelijk bleek er een groot misverstand in het spel. Het accountantskantoor was, door een verhuizing, een groot deel van de administratie kwijt. Gewoon weg. En naar die administratie bleek de FIOD op zoek. En zo kwamen ze ook bij onze man uit. Net zoals bij zeven anderen, die stuk voor stuk in de cel werden gegooid, intensief verhoord, en waar huiszoekingen werden verricht.

Het mocht allemaal wat kosten, maar uiteindelijk wist men eigenlijk niets te vinden. Ondanks telefoontaps en duizenden manuren aan onderzoek. Alleen, die administratie was weg. Door een fout van het accountantskantoor.

De man, onze vrijwilliger die uitsluitend voor zijn cluppie zoveel werk had verricht, die altijd voor dag en dauw opstond om zijn cluppie te steunen, die nooit één cent had gekregen voor al die inspanning was opeens verdachte. Want hij was immers de voorzitter geweest in de betreffende periode.

Zoals het de belastingdienst betaamt is men, bij gebrek aan een goede administratie, maar wat schattingen gaan maken. Zodat de man vorige week een blauwe envelop op de deurmat kreeg. Of hij zo vriendelijk wilde zijn om de achterstallige loonbelasting, verhoogd met wat boetes, per ommegaande over te maken. Ruim 200.000 Euro’s.

Op dit moment ligt hij op de intensive care. Onder permanente hartbewaking, de ambulance was net op tijd om hem naar het ziekenhuis te brengen.
Leuker kunnen we het niet maken, wel dodelijker.

FIOD, bedankt.