Kosten van prohibitie

Ten gevolge van prohibitie stijgt de prijs van het verboden artikel.
Dit heeft een reeks van consequenties

Prijsstijging verband houdende met prohibitie van bepaalde consumptieartikelen wordt veroorzaakt, doordat producenten, importeurs, exporteurs, groothandelaren en detaillisten, met andere woorden alle personen en bedrijven uit de bedrijfskolom die het betreffende artikel voortstuwen tot het de consument heeft bereikt, met hoge kosten en een hoog risico worden geconfronteerd, waarvoor zij een vergoeding inden op de markt in de vorm van een hogere prijs voor het geleverde goed of de bewezen dienst.
Met andere woorden: prohibitie leidt tot hogere productie- en distributiekosten en tot een hogere brutowinstmarge voor alle schakels in de bedrijfskolom.

Het primaire gevolg van deze hogere prijs is, dat de consument geconfronteerd wordt met een hogere aanbiedingsprijs van het artikel.
De gebruiker is vaak aan het artikel verslaafd. De consequentie van deze verslaving is, dat hij het artikel MOET gebruiken op straffe van het optreden van als onaangenaam ervaren ontwenningsverschijnselen. Indien, zoals verwacht mag worden, het inkomen van de verslaafde consument niet voldoende is om het artikel aan te schaffen in de gedurende een bepaalde periode gewenste hoeveelheid, zal het secundaire gevolg van het vigerende hoge prijsviveau zijn, dat consument in de eerste plaats zal streven naar vrijwillige inkomensoverdrachten door het segment van de bevolking dat het artikel niet gebruikt .
In zoverre familieleden, vrienden en kennissen tot vrijwillige inkomensoverdracht bewogen zullen kunnen worden, valt niet aan te nemen dat de gebruiker belandt in een crimineel circuit.
Daar echter, waar op vrijwillige basis geen inkomensoverdracht resulteert, kan vroeger of later bij de gebruiker de gedachte opkomen dat onvrijwillige overdrachten zijn probleem kunnen oplossen.
De gebruiker wordt dan crimineel of gaat op oneigenlijke gronden een uitkering aanvragen.

Inzoverre de inkomensoverdrachten onvrijwillig plaatsvinden, zullen zij voor de benadeelden veel meer kosten dan hetgeen zij voor de veroorzaker van de schade opbrengen. De gestolen autoradio die de autobezitter duizend euro kost aan schade, vervangings- en inbouwkosten is vermoedelijk in een café voor 25 euro van de hand gedaan. De kosten en de schade in diverse gedaanten waarmede gelaedeerde zich geconfronteerd ziet, kunnen gemakkelijk het twintig- tot honderdvoudige bedragen van de opbrengst voor de dader.

Zodra gebruiker zijn toevlucht zoekt tot onvrijwillige inkomensoverdrachten, wordt een nieuwe kostenfactor geintroduceerd, namelijk die van het justitiele apparaat dat zich bezig gaat houden met opsporing , bestraffing en reclassering. Ook dit veroorzaakt gigantische kosten, zonder dat duidelijk is hoe de in beweging gezette en met steeds grotere snelheid voortdenderende trein ooit nog tot stilstand gebracht zal kunnen worden.
Ten gevolge van de overheidsactie ontstaat op de markt een verhoogde vraag naar de diensten van advocaten, rcclasseringsambtenaren, diensten van banken, geldwisselkantoren en zogenaamde witwassers. Het door de bedrijfskolom stromende geld gedraagt zich als een kolkende rivier die zich door bergen en dalen, door ravijnen en langs plotseling opduikende rotsen, onstuitbaar en onafwendbaar een weg zoekt naar de zee, waar het ondanks alle opgezette controles , barrieres en belemmeringen uiteindelijk ALTIJD aankomt, want tot dusverre is er niemand die zijn geld verbrandt of het in een vuilnisvat stopt. Zoals de Zwitserse bankier antwoordde, toen hem gevraagd werd naar het verschil tussen witwassen in 1980 en 2005 : “Het enige verschil is, dat ik duurder ben geworden.”

Ten gevolge van verschillende elkander versterkende effecten die in tijdens dit proces optreden, tendeert een steeds groter percentage van de mankracht van het justitiele apparaat zich bezig te houden met drugsgerelateerde criminaliteit. Ook in Nederland is dit percentage de laatste jaren sterk gestegen. Het bedraagt nu circa 75 procent. Het percentage is nog steeds stijgende en een percentage van 95 doemt aan de horizon.

Zij die slachtoffer geworden zijn van onvrijwillige inkomensoverdracht, gaan zich als gevolg van hun ervaringen verschansen en verweren. Niet alleen zijzelf, maar ook hun familieleden, buren, vrienden en clubgenoten. Extra sloten worden besteld, kluizen en safeloketten worden geplaatst en alarminstallaties worden geinstalleerd, opdat men niet getroffen wordt door de daden van hen die bij nacht en ontij door de steden trekken, een heilloos spoor van schade en verderf achterlatend bij hen die na een dag hard werken van hun rust genieten.
Kortom : de beveiligingsindustrie krijgt volop werk. Dit alles leidt niet tot een vermindering, maar wel tot een verplaatsing van de misdaad: in een straat wordt ingebroken in het slechtst verschanste huis, overvallen worden diegenen in de samenleving er het slechtst op voorbereid zijn. Zoals onlangs twee politieagenten op de luchthaven Schiphol tegen mij opmerkten : “U moest eens weten, hoeveel mensen er dagelijks naar ons toekomen om te melden dat zij beroofd zijn van alles van waarde dat zij bij zich hadden.”

De overheid doet eveneens haar duit in het zakje, waardoor een en ander steeds erger en duurder wordt. Op luchthavens verschijnen anti- dit en anti- dat brigades, al dan niet voorzien van duur opgeleide honden en opsporingsapparatuur. Mij zijn luchthavens bekend, waar wel vijf tot zeven verschillende diensten zich bezighouden met bestrijding van artikel A of artikel B. Van de zeven zijn er vaak acht corrupt. De instanties concurreren zelfs bij de clienten met elkaar wat betreft de hoogte van de te betalen steekpenningen. Een positie als werknemer bij een van de controlerende instanties is zo lucratief dat in een aantal landen een aanzienlijke som gelds betaald moet worden voor het voorrecht in een dergelijke positie aangesteld te worden, naar analogie van de portier van een vijfsterrenhotel in New York, die geen salaris ontvangt, maar jaarlijks een bedrag aan pacht bij het hotel moet storten. Een ambtenaar die op de luchthaven van Curacao aan het controlescherm zat, bracht dagelijks meer naar huis dan de Premier van het land in een maand. De kosten voor zowel het individu als de volkshuishouding worden gigantisch en nemen een gedrochtelijke omvang aan.

Wat precies de aard van het verboden artikel is, doet er niet zoveel toe. Het is om het even of het gaat om koffie, jazzmuziek, chocolade, thee of matihuana. De optredende verschijnselen zijn altijd en overal dezelfde. Een verbod van koffie zal veroorzaken, dat er geheime koffiesalons komen, waar een draagkrachtige elite zich aan deze drank kan laven. Een verbod op het maken van Jazzmuziek zal illegale muzieksalons creeren en ook een verbod op het consumeren van chocolade zal leiden tot een bloeiende illegale handel in dit artikel.
De grootste lobbyisten voor prohibitie worden uiteraard gefinancierd door hen die voordeel hebben van deze prohibitie. De huisvrouw uit Medemblik en het lid van de Christelijke jongerenvereniging die zich fervent tegen het gebruik van bepaalde artikelen uitspreken, beseffen vermoedelijk niet dat zij gehersenspoeld en gemanipuleerd worden door hen die het goed door de bedrijfskolom voortstuwen.
Een langetermijnvisie ontbreekt. De politicus of ambtenaar die zich met deze zaken bezighoudt, denkt niet verder dan zijn volgende promotie of de eerstvolgende verkiezingen. Ook aan de verste einder is geen oplossing in zicht.
Prohibitie: stop er NU mee!
Hugo van Reijen