Op het eiland Curacao ( bevolking 130.000), hebben verleden jaar ruim duizend gewapende roofovervallen plaatsgevonden en zijn er 48 liquidaties gepleegd, exclusief de “gewone” moorden.

Een en ander is het gevolg van de honderd procent controle op drugs.

Jarenlang tolereerde Nederland drugtransporten door de lucht uit de Nederlandse Antillen, Aruba en Paramaribo, die totaliter circa drie procent van het in Nederland geimporteerde volume bedroegen. Hierbij waren inbegrepen grote hoeveelheden die door de Nederlandse marine met Orion vliegtuigen op overheidskosten naar het vliegveld bij Maastricht gebracht werden.
Het afknijpen van de import door de lucht uit een bepaalde richting heeft natuurlijk het totale volume van de import niet verminderd. Er komt nu minder door de lucht uit de West en iets meer via andere kanalen.

De keten van oorzaak en gevolg is onmiskenbaar.
Het segment van de bevolking op Curacao dat ruime inkomsten uit drugs genoot, zag zich deze inkomsten plotseling ontnomen, waarop het eiland zich met de door Nederland veroorzaakte, voorspelbare schakel van noodlottige gebeurtenissen geconfronteerd zag. Deze leidde tot grote aantallen roofovervallen, inbraken en onderlinge liquidaties.

Het is moeilijk om ons voor te stellen dat zij die voorstander zijn van drugprohibitie niet inzien, dat de maatschappelijke kosten van de prohibitie de voordelen verre overtreffen.
Nu reeds houdt het grootste deel van het justitiele apparaat zich met drugs bezig en vullen drugdelinquenten de helft van de gevangeniscapaciteit. Men vraagt zich in gemoede af, tot welk volume het aantal moorden, inbraken en roofovervallen moet oplopen om de voorstanders van prohibitie van gedachten te doen veranderen.
Welke politicus op de weinig zinvolle gedachte gekomen is om de aanvoer uit de Antillen, Aruba en Paramaribo te verminderen en het volume van de overige import te doen stijgen, is niet duidelijk.
Politici die ook nu nog drugprohibitie voorstaan, moeten wel over een bijzonder grote naiveteit beschikken als zij menen dat hiermee een maatschappelijk belang gediend is.
Hugo van Reijen

6 REACTIES

  1. [1]
    Bud,
    [1]
    Bud,
    Legalisering van drugshandel zou betekenen: minder staatsbemoeienis, minder politie en justitie en minder overheidsbaantjes. De dames en heren ambtenaren zouden eindelijk eens echt aan het werk moeten. Dat kan toch niet de bedoeling zijn ? 🙂

  2. [1] Wat is de moeilijkheid?
    Er heeft toch niemand wat mee te maken of jij zelf kiest om koffie, thee, tabak, bier, wijn of andere drugs te gebruiken?

  3. [3] Sommigen zeggen mij dat zij tegen drugs zijn, omdat hun familieleden bedelend door de Leidsestraat lopen om hun consumptie te financieren.
    Dit lijkt mij echter een zwak argument, vermoedelijk zelfs het allerzwwkste.

  4. [1] Iedereen moet drugs, alcohol of tabak kunnen gebruiken. Dat is ook niet het probleem. Het probleem is de overlast van mensen die drugs, alcohol of tabak gebruiken. Deze overlast wordt veelal veroorzaakt door verslaving, die in het geval van alcohol en tabak goedkoop is te financieren, maar met drugs een dure bezigheid is, omdat het niet gelegaliseerd is. Daarom heeft het ook zoveel misdaad aangetrokken, omdat de winsten enorm zijn. Als de drugs legaal via speciale winkels (drogisten en apotheken) zijn te verkrijgen dan is al een groot deel van de overlast en misdaad verleden tijd. Dat was ook zo met het einde van de drooglegging in 1933 in de VS.

  5. Het verbaast me altijd dat sommige mensen, die wel voor legale auto’s, aardgasaansluitingen, het zelf bepalen van wat men eet, of zelfs legale wapens zijn, tegelijkertijd ineens zoveel moeite hebben met het legaliseren van drugs? Wat is het bijzondere probleem? Dat er een risico is dat iemand doordraait en een ander doodt? Dat risico bestaat ook door het toestaan dat mensen met elkaar samenleven, want de meeste moorden worden gepleegd door ruzies in de relationele sfeer. En mensen toestaan een auto of bus of ander vervoermiddel te besturen, betekent ook een risico voor een ander.
    Is het het risico dat iemand zichzelf wat aandoet? Is iedereen dan verplicht om zijn hele leven in een gewatteerde isolatiecel te doorbrengen, het liefst in een kunstmatig coma met perfect gebalanceerde intraveneuze voeding, zodat de levensduur absoluut gemaximaliseerd wordt? Lijkt me toch van niet.
    Dat mensen een risico voor zichzelf zijn is hun eigen zaak, en dat ze een risico zijn voor een ander zul je moeten accepteren als je tenminste mensen nog een voet buiten hun eigen huis wilt laten zetten of überhaupt met elkaar in contact wil laten komen. Alles is immers een risico, ook voor een ander.

Comments are closed.