De gezondheidszorg is zelf patiënt geworden en doodziek

De Nederlandse overheid stelt de aankoop van gezondheidszorg verplicht en legt hiervoor een dwangheffing op met als basis de aangifte voor de inkomstenbelasting.

Deze heffing vindt plaats onder het mom van een dwangverzekeringspremie voor de gezondheid, maar deze behelst realiter een groot stuk inkomstenbelasting. Deze is al naar gelang men een laag dan wel een hoog inkomen geniet, negatief dan wel positief.

Waarom doet de overheid dit? Is de overheid zo bezorgd dat de belastingbetalers niet zelf de verantwoordelijkheid voor hun gezondheid kunnen dragen? En wel zonder overheidsbemoeienis met al zijn kostenverhogende en geldverslindende haken en ogen, al dan niet verborgen elementen van inkomstenoverdracht en ongewenste kostenverhogende aspecten en corrumperende elementen! Of vindt de overheid de gezondheid van haar burgers te belangrijk om deze aan het particulier initiatief over te laten?

En de productie van brood dan? Zonder gezondheidszorg zien de meeste mensen nog wel kans een poosje verder te leven, maar zonder consumptie van levensmiddelen overlijdt iemand na 46 dagen. Waarom ontvangen wij geen dwangheffing van de overheid voor de betaling van brood of rijst?
In wezen leven wij op het stuk van de gezondheidszorg nog in de negentiende eeuw toen er naast het fabrieksterrein een winkeltje was, waar de arbeider zijn als loon ontvangen fiches kon omzetten in levensmiddelen: het systeem van de gedwongen winkelnering.

Wat de gezondheidszorg betreft exploiteert de overheid in Nederland een soortgelijk systeem waar de werknemer:
– geen keuze gelaten wordt of hij zich wel dan niet wil verzekeren
– niet betaalt de kosten van het hem geleverde product, maar een vast bedrag plus een percentage van zijn inkomen dat niet gerelateerd is aan de hoeveelheid geconsumeerde gezondheidszorg.
Dit systeem camoufleert opzettelijk de inkomstenbelasting die een integrale component vormt van de betaalde premie. Uiteraard houdt de overheid voor iedere dwangverzekeringspremiebetaler geheim, hoeveel van het geld voor de premie is en hoeveel voor de gedwongen inkomensoverdracht.
Het systeem resulteert evenals bij de overige dwangverzekeringspremies die de overheid heft, in inkomensoverdrachten op een gigantische schaal: een communistisch systeem dat nota bene door een VVD-minister geïntroduceerd is. VVD is dus, althans wat gezondheidszorg betreft, gelijk aan communisme.

Dat iemand kan wensen zich te verzekeren tegen calamiteiten is mij duidelijk. Medische kosten kunnen evenals kosten ten gevolge van verkeersongevallen of van andere rampen en rampjes, uit de hand lopen. Wie zich niet aan de financiële consequenties van dergelijke risico’s wenst bloot te stellen, kan zich verzekeren. De overheid behoort zich hier niet mee te bemoeien.
Hoe zou gezondheidszorg er uit zien in een libertarische samenleving? Zonder in te willen gaan op alle aspecten, denk ik dat wij onder meer het volgende zouden waarnemen:
01.
De overheid zou zich niet met de markt voor medische producten bemoeien. Er zou geen ministerie voor volksgezondheid bestaan.
02.
Er zou geen gezondheidskartel zijn en een deel van de geneesheren zou werken zonder diploma.
03.
Tarieven zouden vrij zijn en er zou een grote differentiatie optreden in het prijsniveau.
De wereldberoemde Professor X zou te consulteren zijn voor 300 euro per consult en zijn minder beroemde collega voor 15 euro.
04.
Differentiatie in de presentatie van het product:
Praktijksalons met tapijt van muur tot muur en koffie met gebak voor een hoge prijs en andere met kale service voor een lage prijs.

Enige jaren geleden las ik in een interview met gezondheidsminister Els Borst, dat deze het betreurde dat men vroeger op het spreekuur van een hoogleraar kon komen en dan ontvangen werd door keurig Nederlands sprekend personeel.
Wat had de minister hier dan op tegen? Er bestaan in de wereld immers talloze soorten dienstverlening die op verschillende niveaus aangeboden worden. De minister hoefde hiervoor niet verder te kijken dan haar kapsalon. Waarom zou de medische dienstverlening hiervan uitgesloten moeten zijn? Blijkbaar was haar ideaal alles plat te walsen en verschillen in de presentatie van het product te elimineren.

Wat zou de werkelijke oorzaak zijn van de uiterst ongewenste overheidsbemoeienis met de medische markt?
Zou de bedoeling misschien kunnen zijn het winnen van stemmen onder die segmenten van de bevolking die menen dat zij op het stuk van de gezondheidszorg bij de door de overheid geïnitieerde inkomensoverdracht ontvangers zullen zijn?
Er bestaat geen enkele garantie dat het communistische virus dat uit de pannen van de overheidsgaarkeukens stinkt, zich niet uit zal breiden naar andere sectoren van de economie.

Hier heb ik nog enkele mogelijkheden voor de overheid:
01.
Ieder mens heeft recht op vakantie, anders blijf je niet gezond. Wie veel verdient, betaalt de overheid 5000 euro voor het retourtje naar Majorca, wie weinig verdient 29 euro, maar je MOET kopen.
02.
Ieder mens heeft recht op een fles wijn, want anders raken de bloedvaten verstopt. De wijn zal dus voortaan door de overheidsdwangslijter gedistribueerd worden: de rijke betaalt 200 euro voor de Bourgogne, de arme 1 euro.
03.
Ieder mens heeft recht op een televisie, anders kun je de overheidspropaganda niet volgen en de betrouwbaarheid, charme en charisma uitstralende gelaatstrekken van de politici niet leren kennen. Voor de rijke kost de televisie bij het overheidswinkeltje 200 euro, voor de arme 9 euro.
04.
Gezond schoeisel is voor iedere staatsburger van eminent belang. Wie geen gezond schoeisel draagt, krijgt last van platvoeten, verkeerde belasting van de gewrichten en storing in de bloedsomloop. Het is daarom onverantwoord de distributie van schoeisel aan het particulier initiatief over te laten, want sommigen zouden ten gevolge van gebrek aan draagkracht bij de aanschaffing van schoeisel uit de boot kunnen vallen.
Een schoeiselheffing is daarom onontbeerlijk. Deze zal bedragen 6 euro per maand plus drie promille van het jaarlijkse inkomen.
05.
Een mens zonder kunst is een barbaar en zonder kunst is een evenwichtige ontwikkeling van de persoonlijkheid een illusie. Iedereen moet daarom een schilderij per kamer bezitten. Deze schilderijen zullen een overheidsstempel moeten dragen dat waarborgt dat het schilderij lelijk genoeg is en het juiste kitschgehalte bevat. De kunstheffing zal bedragen tien euro per maand plus drie procent van het bruto-inkomen. Personen die uit afschuw over de hun toebedeelde kunstwerken het werk vernietigen of beschadigen, zullen voor de kunstrechter gedaagd worden en een hereducatie moeten ondergaan in het Rembrandtkamp.

Mijn voorspelling is dat de overheidsgezondheidspestitentie niet het laatste hoofdstuk van het dwangheffingssysteem zal zijn. Er komt nog meer, veel meer!
Hugo van Reijen