Ariel Sharon is doodziek. Getroffen en mogelijk voor altijd beschadigd doordat er in zijn hersenen een minuskul draadje knapte of een adertje lek werd.
Op dit moment kun je geen TV-station opzetten of een krant lezen of de verhalen over Sharon springen je tegemoet. Soms krijg je het idee dat hij al dood is, want over doden schrijf je alleen maar goede heldendaden. Maar hij “ademt” nog! (Op het moment dat we dit schrijven!).
En dan dreigt er een catastrophe!
Serieus. Sharon is iemand die inderdaad een sterke persoonlijkheid was. Hij heeft beslist grote invloed kunnen uitoefenen op de ontwikkelingen in Israël/Palestina.
Het gaat er hier, nu, niet om of dit positieve of negatieve invloeden waren. Daar kunnen we later nog op terug komen. Hier stellen we alleen dat één persoon grote invloed kan uitoefenen op de geschiedenis. En dat feit kan een stimulans voor ieder van ons zijn. Ieder van ons kan op zijn niveau een positieve of negatieve invloed op de maatschappij uitoefenen. Aan u de keus!
Tevens is het goed om de relativiteit van dat alles te zien. Vanuit de media krijg je soms de indruk dat de wereld ophoudt te bestaan als Sharon nu dood zou gaan.
Ik kan u gerust stellen. Na Sharon komt er een ander, en de wereld gaat door. Net zo goed als dat de wereld door zal gaan als u of ik er niet meer zullen zijn! (Ook al vinden we dat helemaal niet nodig!!). En over 100 jaar zijn we er geen van allen meer!
En toch blijft mijn streven de wereld een pietsje moreler achter te laten dan ik haar aangetroffen heb!
Een mooie vraag naar aanleiding van jouw stukje.
Wat is een betere manier van je leven beschouwen: Hoe je over jezelf bent gaan denken, of hoe anderen over je zijn gaan denken?
Mensen als Sharon en Rabin hebben een grote verandering cq ontwikkeling doorgemaakt. Niet dat iedereen die ontwikkeling positief vindt, maar iedereen is het er over eens dat ze veranderd zijn.
Wat telt nu meer? De eigen beoordeling bij leven, of de beoordeling posthuum?
Kaye, de vraag is natuurlijk ‘de beoordeling posthuum’ van wie? De ‘de beoordeling posthuum’ van de Palestijnen over Sharon is natuurlijk heel anders dan van sommige mensen in Israel.
Als mens kan je alleen maar volgens de waarden leven die je zelf als goed beoordeeld. Dus ben je zelf ook de arbiter of je er in ben geslaagd je waarden te realiseren.
"En toch blijft mijn streven de wereld een pietsje moreler achter te laten dan ik haar aangetroffen heb!"
Laten we hopen dat eenieder de vrijheid krijgt zijn eigen moraal te handhaven.
[2] Henri, ik had het niet mooier kunnen zeggen!
Hub,
Misschien inderdaad een beetje voorbarig al die beschouwingen over Sharon want hij "leeft" inderdaad
nog…alhoewel het er dik in zit dat ie na die zware hersenbloeding feitelijk niet meer dan een warm
gehouden lijk zal blijken te zijn.
Allicht dragen hersenoperaties zoals Sharon ondergaan heeft bij tot het vergroten van de medische kennis
waardoor op termijn men in staat zal blijken de gevolgen van een herseninfarct wel te herstellen
maar voor het slachtoffer van dergelijk medisch geknutsel is het resultaat momenteel m.i. alleen maar
ellende : men "mag" (moet) nog een aantal maanden of jaren als een in het eigen lichaam gevangen spast creperen.
Behoudens dat de patiënt hier in een levenstestament uitdrukkelijk heeft om gevraagd (en de nodige fondsen heeft voorzien) lijkt dit me onzorgvuldig medisch handelen.
Er wordt hierover verschillend gedacht maar zelf wens ik Sharon op dit moment toe dat een humane verpleegster hem stiekem een morfine-spuitje
zet waardoor ie uit z’n lijden wordt verlost.
Groetz,
Cincinnatus.
Comments are closed.