‘ Probleem huisjesmelkers onderschat’

Alsof het broeikaseffect, het internationale terrorisme en de vogelgriep nog niet erg genoeg zijn, is er een nieuwe plaag: de huisjesmelker. Nu zou men kunnen denken dat er ergere dingen zijn op de wereld, maar pas op, want het is nou typisch zo’n probleem dat onderschat wordt.

Nou wil ik best geloven dat je het niet getroffen hebt als je op een huisjesmelker aangewezen bent voor je woonruimte, dus ik kan voor die mensen wel sympathie opbrengen. En misschien zou het wel zo netjes zijn van die huisjesmelkers als ze wat minder huur zouden vragen, en/of hun panden wat beter zouden onderhouden, gesteld dat ze zich dat kunnen veroorloven. Sommige mensen zouden daar mee geholpen zijn, maar het onderliggende probleem lost het natuurlijk niet op.

Want het feit dat huisjesmelkers veel kunnen vragen voor weinig komt doordat er mensen zijn die het er voor over hebben, en waar dus blijkbaar geen beter alternatief voor beschikbaar is. Het geeft aan dat de huisjesmelkers, als de huidige bewoners niet ingestemd zouden hebben met de gevraagde huur, de huizen verhuurd zouden hebben aan anderen die wel met de gevraagde huur, of iets minder, accoord zouden zijn gegaan. Had de huisjesmelker een lagere huur gevraagd, dan waren sommige woningen misschien verhuurd aan anderen, en hadden sommige van de huidige bewoners er dus nog geen huis gehad. Dus in zeker opzicht mogen ze misschien wel blij zijn met hun hoge huur, ze danken er hun woning aan.

Zowel in de huidige situatie als in de hypothetische situatie van de lagere huren zijn er echter mensen die achter het net vissen. Dat probleem blijft, ook bij engelachtige verhuurders. En dat is natuurijk het structurele probleem: het woningaanbod is schaars. Zou er meer concurrentie zijn voor de huisjesmelkers, dan zouden ze hun door velen verfoeide praktijken niet kunnen volhouden.

Het is niet altijd zo geweest. Ik ben niet iemand die zegt dat vroeger alles beter was, maar voor sommige dingen geldt dat wel degelijk. Zo hadden mensen in Rotterdam voor de oorlog de gewoonte te gaan verhuizen als het tijd werd voor een nieuw behangetje. Ik heb dat nooit begrepen, aangezien je in je nieuwe woning ook moet behangen, toch? Niet dus, dat deed de huisbaas. Waarom? Anders raakte hij het huis niet kwijt. (Overigens was die tijd beter voor huurders, maar niet voor would-be huisjesmelkers – ieder voordeel heb z’n nadeel…)

Verschil tussen toen en nu is dat huisvesting inmiddels als enige tientallen jaren beheerst wordt door de overheid. Vroeger kocht men een stuk land, en zette daar huizen op als men dacht dat dat rendabel was. Tegenwoordig bepaalt de overheid wat gebouwd moet worden, en waar. En zodoende wordt er maar heel weinig gebouwd. Er is zelfs een woningcorporatie die van ellende huizen is gaan bouwen in Duitsland.

Samengevat hebben we een door de overheid gecreëerd probleem, waar huisjesmelkers slechts een symptoom van zijn. Maar natuurlijk vestigt men liever de aandacht op het symptoom, dan op het probleem. Dat levert namelijk een excuus op om een nieuw blik ambtenaren open te trekken die het “probleem” van de huisjesmelkers gaan “oplossen”.

Zo houdt men elkaar lekker bezig.