Het lijkt alsof deze vraag telkens weer om de hoek komt kijken wanneer er geoordeeld moet worden over de straf van iemand die een misdaad heeft begaan. Begrippen als ‘Verzachtende omstandigheden’ en ‘ontoerekeningsvatbaarheid’ komen dan naar voren.

Ons rechtssysteem is gebaseerd op boetedoening van de dader, en dus speelt zijn motief een belangrijke rol. WILDE hij écht zelf iemand verrot slaan? KON hij iets anders dan inbreken? Is het – met zo’n jeugd, of zulke levensomstandigheden – niet begrijpelijk dat hij de fout in is gegaan?

Vanuit het slachtoffer gezien, heeft dit echter niets met rechtvaardigheid te maken.
De schade van het slachtoffer is feitelijk. Niet afhankelijk van oorzaak of motief.
Of iemand uit woede een voorgevel ramt, of door klunzigheid de auto in de verkeerde versnelling zet, of er met z’n dronken hoofd tegen aan rijdt, maakt voor de eigenaar van dat pand helemaal niets uit.

Wel voor de verzekering! Ongelukken gebeuren en dat is een verzekerbaar risico. Maar expres schade aanbrengen is meestal uitgesloten.

In ons huidige strafrecht lopen motief en gevolg door elkaar heen. Het slachtoffer is niet geholpen met de wetenschap dat de dader het niet expres heeft gedaan. Het slachtoffer is ook niet geholpen met een lichtere of zwaardere straf.

De vergoeding voor de schade zou in alle gevallen, aan het slachtoffer betaald moeten worden, en niet aan Justitie. En het motief van een daad is een zaak tussen dader en zijn verzekeringsmaatschappij. Daar moet het slachtoffer helemaal niet mee lastiggevallen worden.

We hebben nog een eind te gaan naar een rechtvaardiger samenleving.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

3 REACTIES

  1. In feite parasiteert de overheid op de slachtoffers. Als een dader al moet voorkomen en veroordeeld wordt, gaat het geld van boetes meteen in de put van Zalm. Voor zover ik info lees over vergoedingen aan slachtoffers, is de hoogte van het bedrag meestal een belediging van het slachtoffer want men wil geen "Amerikaanse toestanden". Ik denk dat de Amerikanen liever geen "Nederlandse toestanden" hebben bij hun rechtbanken. Fraaier is nog dat in geval van geweld (al dan niet terecht) tegen een politieagent er nu altijd vervolging wordt ingesteld, ook in gevallen waar je als burger in de str*nt mag zakken van de justitie-clowns.

  2. En erger nog, die nutteloze poppenkast wordt misbruikt onder het mom van "belasting betalen voor politie voor veiligheid".

  3. Eigenlijk is het nog veel merkwaardiger daar aan de meeste van deze ‘zaken’ een strafrechtelijke en een civielrechtelijke kant zit. Het strafrechtelijke gedeelte vloeit in de staatskas en het civielrechtelijke gedeelte vloeit naar de zak van het slachtoffer. (simplistisch weergegeven) Nu kan iemand strafrechtelijk worden vrijgesproken, edoch civielrechtelijk aansprakelijk voor de ‘schade’ worden gesteld. Andersom kan ook.

    Voorbeeld: Je krijgt een aanrijding met de auto waarbij door jou schuld 4 chirurgen die toevallig in de andere auto zaten om het leven komen. Strafrechtelijk krijg jij slechts een boete omdat je door het rode licht bent gereden. De nabestaanden (via de verzekeraar – civiel rechtelijk) gaan bij jou echter wel het e.e.a. claimen (via jou verzekeraar).

    Stel dat 1 zo’n chirurg 200.000 euro verdient en dat ze gemiddeld 35 jaar oud zijn. Dan zegt de rechter 200.000 x 30 jaar die ze nog zouden werken plus rente plus gemiste promotiekansen = 10.000.000 euro. MAAL 4 in dit voorbeeld.

    Hierbij is het echter wel weer zeer merkwaardig dat indien in de auto geen chirurgen doch postbodes om het leven zouden zijn gekomen een veel lager bedrag civielrechtelijk is te vorderen. Immers, de postbodes zouden wellicht een loterij hebben kunnen winnen of een miljonairsdochter hebben kunnen trouwen. De chirurgen zouden, -waren zij niet door jou aangereden-, 100m verderop zelf in een ravijn kunnen storten.

    Al met al dus een zeer ondoorzichtig en willekeurig gebeuren waarvan elke afloop weer geheel onvoorspelbaar zal zijn. Wel voorspelbaar zijn de enorme kosten die deze doorgaans jarenlange processen met zich meebrengen. Nog maar te zwijgen over hoe e.e.a. inhakt op de capaciteit van ‘de rechtelijke macht’.

Comments are closed.