De patienten die per ambulance vervoerd worden, zijn veelal te zwaar om door twee personen opgetild te worden. In deze gevallen wordt de brandweer ingeschakeld.

De tilvrees grijpt om zich heen. Binnenkort zullen nog veel meer instanties en werknemers ontdekken dat zij voorwerpen boven de zoveel kilo niet meer op zullen mogen tillen. Vermoedelijk zal deze rage de komende jaren om zich heen gaan grijpen.
Een grote order die ik onlangs bij een bekende Nederlandse drukker plaatste, zorgde bij aflevering voor de opmerking dat die dozen met grote vellen bedrukt papier die ik besteld had, toch wel erg zwaar waren! Een daar had men niet op gerekend ! Als er nog meer van dergelijke opmerkingen volgen, zal ik in de toekomst overwegen mijn orders te gunnen aan een drukker in een ander land.
Op een Engels vliegveld moest ik onlangs 800 gram uit een koffer halen, omdat het gewicht te hoog was om getild te mogen worden. Naast de balie stond een vakbondslid dat er op toezag dat de bagage niet te veel woog. Toen ik mijn koffer van 33 kilo op de weegschaal zette, voegde hij de baliemedwerker toe : “dat hoef je niet te nemen, hoor !”
Idiotieen zoals de bovengenoemde doen de gedachte opkomen dat enig fris bloed in de samenleving goed zou zijn : met name concurrentie van immigranten uit landen waar de bevoilking nog niet verpest is.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

7 REACTIES

  1. Ben je als passagier in Engeland verplicht om dit soort opmerkingen van vakbondsleden te "nemen"? Afgaande op eigen ervaringen in Engeland hebben de luchvaartmaatschappijen vooral te veel "overhead" personeel in dienst. Als dat vakbondslid z’n mouwen zou opstropen kon die helpen sjouwen bij de bagage afdeling in plaats van te zaniken bij incheck balie…

  2. Gemengde gevoelens bij de intentie van dit bericht Hugo. Je artikel op zich laat aan duidelijkheid niets te wensen over en het is inderdaad te ridicul voor woorden wat je beschrijft. Deze dolgedraaide ambtelijke overregulering welke zichzelf juist in stand houdt door zich met steeds meer waanzin te voeden. Er zit echter ook een keerzijde aan de intentie van je artikel.

    Aan den persoonlijke lijve heb ik immers mogen ondervinden dat sommige werkgevers willens en wetens expliciet ECHT levensgevaarlijke arbeidsomstandigheden eenvoudigweg en consequent ‘voor lief nemen’. Als argument wordt dan vaak gezegd dat het ’te duur’ is om er iets aan te kunnen veranderen. Concurrentiepositie, weet je wel. Welnu Hugo, ik ben van mening dat dit soort werkgevers (overheden beslist incluis!) zelf mede oorzaak zijn van het in stand houden en het uitbreiden van deze uiteindelijk voor elkeen destructieve regelzucht.

    Maar ik ken het antwoord natuurlijk ook: "het staat je toch vrij naar een andere werkgever te verkassen"? En dat is ook zo. Maar dat neemt nog niet weg dat het niet juist zou zijn wat ik op merk.
    Groet
    Sander

  3. [2] Het handhaven van levensgevaarlijke omstandigheden voor werkgevers is natuurlijk niet iets waar een zinnig mens een voorstander van is.
    Ik zou snel bij een dergelijke werkgever verdwijnen. Wat heb je aan dergelijk werk als je leven steeds op het spel staat ?

  4. Een beetje off topic misschien maar
    Ik las vandaag toch een bericht in de krant (AD)! Over overregulering geproken..

    Over een ondernemer, een banketbakker, die een boete van 60 euro heeft gekregen omdat de de FIOD (KGB-ers) geconstateerd heeft dat deze ondernemer geen prijskaartjes bij zijn gebakjes wilde zetten! Hij is hier in beroep gegaan maar heeft van de rechter geen gelijk gekregen en nu dus een verhoging van 30, dus 90 euro boete gekregen!

    Over planeconomiegesproken!

  5. Het grotere probleem bij arboregels is natuurlijk de administratieve last bij de werkgever en het onnodig uitgegeven geld aan ambtenarij en controles. Dit geval is vooral onpraktisch, want er zijn genoeg mensen zwaarder dan 100 kilo. En zijn er bij de brandweer geen regels? Een bulgaar (ook bijna EU) tilt zo’n iemand overigens met zijn pink op.

  6. Leuk als je op straat voor pampus ligt, en ze gaan je eerst wegen om te bepalen hoeveel broeders er ingezet moeten worden……

  7. [2]
    Sander,

    Persoonlijk heb ik daar ook wel enige moeite mee. Aan de andere kant zijn er ook beroepen die nu eenmaal inherent gevaarlijker zijn dan andere: visser, mijnbouwer, etcetera. Waarbij dat risico altijd hoger zal blijven, ongeacht regelgeving of vrijwillige preventie.
    Het staat werknemers die die onveiligheid niet willen accepteren niet alleen vrij een andere baan te zoeken, maar ook om vrijwillig loon in te leveren in ruil voor betere werkomstandigheden. Of om bijvoorbeeld van hun eigen salaris een gasmasker of oorbeschermers te kopen. Als hun baas dit niet wil, kunnen ze met hun medestanders een concurrent oprichten die dezelfde prijzen heeft, maar lagere lonen en een betere veiligheid.
    Ook indien het verbeteren van de omstandigheden door de baas of overheid wordt geïnitieerd, moet het geld sowieso ergens vandaan komen. Waaronder uit het salaris van de werknemers. Dit kan vervolgens betekenen dat sommige werknemers, die wel het risico wilden nemen, minder salaris krijgen, of nog erger, hun baan kwijtraken. Dit is bijvoorbeeld actueel in de mijnbouw in China (en ook andere landen en ongetwijfeld andere sectoren), waar bepaalde (illegale) mijnen slechts rendabel zijn als de werknemers bereid zijn het met minder veiligheid te doen. Het is daar geen kwestie van een moedwillige keuze voor onveilig werk, maar van onveilig(er) werk of geen werk.
    Het lijkt me beter om de keus te hebben tussen twee banen: een onveilige en een veilige, dan dat er sowieso alleen maar één veilige baan is.

Comments are closed.