Door Dirty HarryIn zijn boek “Het menselijk liberalisme” (Houtekiet, 2002) haalt Dirk Verhofstadt uit naar libertariërs. Hij omschrijft ze als harteloos, omdat ze niet verplicht willen bijdragen aan de ondersteuning van de zwakkere medemens en de hulpbehoevenden. Is harteloosheid echt een typisch kenmerk van ‘de Libertariër’?
De kneep zit hem uiteraard in het woordje ‘verplicht’. Verhofstadt lijkt er zondermeer vanuit te gaan dat iemand die tegen het verplicht bieden van hulp is, die hulp ook niet zou bieden op het moment dat die vrijwillig is. Mocht hij dat denken, dan slaat hij de plank natuurlijk volledig mis. Er zullen inderdaad mensen zijn die zich niets aantrekken van het leed van anderen. Dat is hun goed recht. In een libertarische samenleving mag men harteloos zijn. Maar wie zelf harteloos is, zal ook harteloos worden behandeld. Zo iemand loopt grote kans om te worden buitengesloten door ‘de maatschappij’, dankzij de strenge sociale controle. Een geweldloos oog om oog, tand om tand principe dus.
Vrijwillige hulp biedt bovendien ook praktische voordelen. Staatshulp wordt als iets vanzelfsprekends gezien en leidt bewust of onbewust tot gemakzucht en moedigt aan tot profiteren, hetgeen ook veelvuldig gebeurt. Strenge en geldverslindende controles ten spijt.
Staatshulp maakt mensen ook vaak afhankelijk, omdat staatshulp er niet of nauwelijks op gericht is om mensen echt te helpen. De beste hulp tegen armoede is mensen de instrumenten te bieden zodat ze er zelf iets aan kunnen doen, niet door ze louter en alleen financieel te steunen. Wie afhankelijk is van particuliere hulp, zeker als die hulp door bekenden geboden wordt, voelt over het algemeen een grotere druk om zo snel mogelijk weer in zijn eigen levensonderhoud te voorzien. Bovendien kunnen particulieren over het algemeen veel beter inschatten wat voor hulp en hoeveel er nodig is om iemand daadwerkelijk te helpen en er ook op toezien dat de persoon in kwestie er alles aan doet om zo snel mogelijk weer op eigen benen te staan.
Daarnaast versterkt het ontbreken van staatshulp de sociale cohesie. Het merendeel van de mensen is immers van nature al sociaal en begaan met het leed van de minderbedeelden en zwakkeren. Familiebanden en vriendschappen zullen versterkt worden, omdat mensen meer op elkaar aangewezen zijn. In de praktijk zullen veel particuliere organisaties de taak van de overheid overnemen. Zij die echt niet zonder hulp zelfstandig kunnen leven, kunnen via dergelijke organisaties toch rekenen op ondersteuning. Bovendien zullen deze hulporganisaties ook kritisch worden gevolgd door hun donateurs, waardoor zij gedwongen worden hun geld goed te besteden. Er zal geëist worden dat zij hun leden en donateurs zullen voorzien van informatie.
Door de staat verstrekte subsidies maken dergelijke organisaties gemakzuchtig en zetten aan tot verkwisten van geld, zelfverrijking en het zichzelf kunstmatig in leven houden door nieuwe problemen te creëren waar er geen zijn. Van dit laatste instrument maakt een overheid ook vaak gebruik om mensen angst aan te praten en zo haar bestaan te rechtvaardigen, maar dit terzijde. De onzichtbare hand van Adam Smith doet uiteindelijk ook zijn werk op de vrije markt van particuliere hulpverlening.
Maar dit alles zegt nog niets over de huidige aanhangers van het klassiek-liberalisme en het libertarisme. Hoe zouden die zelf handelen in een maatschappij zonder verzorgingsstaat? Ik kan vooralsnog alleen voor mezelf spreken.
Op dit moment ondersteun ik enkele goede doelen. Aangezien een deel van mijn verplicht afgedragen belastinggeld al besteed en verkwist wordt aan hulpbehoevenden, profiteurs en het milieu, heb ik ruimschoots aan mijn sociale verplichting voldaan. Dat wordt natuurlijk een ander verhaal op het moment dat iemand uit mijn familie of kennissenkring plotseling in de problemen komt. Als ik mijn belastinggeld echter vrijwillig mocht besteden zouden particuliere hulporganisaties daar zeker van profiteren. Ik wil gewoon de vrijheid hebben om zelf te bepalen wie en welke organisaties ik hulp bied en hoeveel. En dat recht heeft elk mens. Vrijwillige hulp is solidariteit in zijn zuiverste vorm. Dat klinkt voor sommigen hard, maar dat maakt het daarom niet minder waar.
Ingezonden door Dirty Harry
Erg mooi en duidelijk uitgelegd!
Uitstekend artikel, Hub.
"Op dit moment ondersteun ik enkele goede doelen. Aangezien een deel van mijn verplicht afgedragen belastinggeld al besteed en verkwist wordt aan hulpbehoevenden, profiteurs en het milieu, heb ik ruimschoots aan mijn sociale verplichting voldaan."
100% mee eens.
Sterker nog. Door gratis deze website te runnen, open je de ogen van om het even welk slachtoffer van ons collectivistisch onderwijs die hier belandt en help je de bezoeker zo het libertarische ligt te zien en zijn leven herin te richten.
Deze vorm van gratis educatie over een heel uiteenlopende reeks onderwerpen, is wellicht de meest effectieve vorm van liefdadigheid die deze slachtoffers zich hadden kunnen wensen. Het besef dat ze met de juiste ingesteldheid ZELF iets aan hun lot kunnen doen.
Bij deze krijg je van mij 100 karmapunten als een soort "oscar voor je hele oeuvre".
Prettig weekeinde,
Je grote fan – Michielsens
[2] Oooops "het libertarische ligt te zien". "ligt" had natuurlijk "licht" moeten zijn.
(Komt ervan als iemand op vrijdagavond om kwart voor 4 ’s ochtends post).
Ik zou zeggen: weg met de verzorgingsstaat, maar profiteer er nu zoveel van als je kan.
Als jij het niet doet, doet een ander het wel.
De staat kan namelijk niet al dat belastingsgeld versassen naar een bankfiliaaltje in Panama.
Mooi artikel Hub, dit zal ik een aan een paar bekenden laten lezen.
Het meest stuitende van de verplicht ‘solidariteit’ is de schijnheilige en zelfgenoegzame houding van de ambtenaren en politici die hier bij betrokken zijn en zichzelf als een soort Robin Hoods zien – waarschijnlijk menen ze dat nog serieus ook. Zo ver ik heb kunnen nagaan zijn vooral de mensen met lage inkomens de dupe van deze ‘solidariteit’, zij betalen er het meest aan mee. Als het vrijwillig was geweest konden zij bijdragen naar draagkracht, indien zij dit zouden willen.
Wouw! Wat een geweldig artikel Hub. Mijn complimenten. Dit is een klassieker en een van de beste artikelen die ik ooit over dit onderwerp heb gelezen. 100 x Karma punten. 🙂
Prima artikel
Zo is het maar net, Hub.
Ik wil nog een stap verder gaan: de Polenactie in 1981 heeft mij geleerd, dat politiek en vakbonden de spontane particuliere hulp helemaal niet zagen zitten. Welnee, er moest een Nederlandse (Haagse) Stichting Hulp Polen komen. Die ging een nationale collecte organiseren en zat op die manier de particuliere hulporganisaties dwars. Die mochten dan weer subsidie bij de Nederlandse Stichting aanvragen voor hun locale acties en transporten. En die Stichtingsleden mooi weer spelen en snoepreisjes maken.
Groet, Harry
Fantastisch artikel en geeft precies aan het verschil tussen liberalisme en collectivisme.
Zit hier met tranen in de ogen, een artikel naar ons hart, tevens de allergrootse reden waaorm wij als gezin nooit meer in de overgesocialiseerde verzorgingsstaat willen wonen, na heel veel verdriet en ellende. Uit de monden van ambtenaren, verzorgers, directeuren, artsen "logen" enz. enz. MOETEN de hulpbehoevenden gelukkig zijn, maar helaas wel over hun eigen ruggen.
Oeps!! Ik heb inmiddels begrepen dat dit geweldig goede artikel niet van Hub is, maar van Dirty Harry.
Hub zal dit wel snel corrigeren.
Alle complimenten dus naar Dirty Harry !!!
[1] [2] [5] [6] [8] [9] [10]
Alle eer voor Dirty Harry.
Sorry, door haast en inlogfout was zijn naam weggevallen! Mijn fout!
Ik ben het met de complimenten helemaal eens, maar dan voor Dirty Harry!!
Ik leg ook wel wat geloof in de argumenten van dit artikel. Alleen "the proof is in the pudding". Oftewel, ik zou graag willen zien hoe en of het precies werkt. Ik zou zelf denken aan een zekere infrastructuur voor hulp om in iedergeval alle initiatieven efficient te regelen. Maar dat kan natuurlijk ook met een open structuur waar iedereen zijn bijdrage aan kan leveren.
Naja, wel een leuk artikel om je aan het denken te zetten 😉
Dirty Harry: Prachtig artikel! Meer! Volledig met je eens, juist die gedwongen anonieme ‘verzorging’ maakt zowel de donateur als de ontvanger anoniem en onverschillig. En dat is ook de opzet lijkt het. De overheid -als doorgeefluik- neemt mooi de heldenrol over en de ontvangers zijn gebundeld tot doelgroepen voor de politiek.
[4] Daar heb je in zekere zin gelijk in, je kan de verzorgingsstaat bestrijden door er bovenop te gaan zitten, het lek te prikken of het langzaam mee leeg te zuigen. Alleen bij het laatste loop je wel het risico dat je zelf het slachtoffer wordt.
[13] "een zekere infrastructuur voor hulp" … Reint, ik zou het niet doen, daarmee begint juist alle ellende dan weer van voor af aan.
Luister, ik vind jullie ook harteloos. Jullie tonen geen enkel sociaal gezicht en denken alleen aan geld, geld en geen belastingen.
Gelukkig is hier geen draagvlak voor in onze huideige samenleving.
Derhalve ben ik ook niet bang dat bde libertariers de macht zullen grijpen.
We moeten meeleven met de zwakkeren, de zieken, de allochtonen, de werklozen etc etc.
De sterke schouders dragen de zwaarste lasten. Is toch logisch of niet?
Gelukkig zullen we volgend jaar een kabinet krijgen met een sociaal gezicht, althans daar lijkt het op.
[15] Is vrijwillig bijdragen aan de ondersteuning van iemand die hulp behoeft harteloos? Wat doen overigens die ‘allochtonen’ in jou rijtje?
De neo-liberetarian zijn brood ,is de chronish zieke en bejaarde zijn dood.
[17]
Kun je ook spellen of is dit een moedwillige poging om aan te tonen tot welke categorie je behoort?
[15]
Ja, het is natuurlijk heel "sociaal" om een ander onvrijwillig als slaaf in te zetten voor de "zwakkere". Vreemd dat jouw soort zoveel bezwaar maakt tegen de werkgevers die hun werknemers "uitbuiten", terwijl dat juist een vrijwillige overeenkomst is. Kennelijk is het geen probleem iemand uit te buiten als de uitbuiter armer is dan de degene die uitgebuit wordt.
[15]
En "de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten" is onzin. Zolang jij jouw last zelf kunt dragen doe ik het niet voor je, en ik verwacht ook niet dat jij mijn last draagt.
[15] Het punt is dat jij mensen wilt dwingen, dus een soort slaven van hen wil maken die gedwongen worden te werken voor de staat.
Zelfs jij kunt toch niet met droge ogen stellen dat die staat dat geld dat ze ons allen afneemt, goed besteedt. Denk bijv. even aan de JSF, Afghanistan en Irak missies, allerlei spoorlijnen, leuke adviesfuncties zoals die van Rosenmöller, mensen die gewoon te lui zijn om te werken of … (vul zelf maar in, de lijst is eindeloos).
De reden dat de staat dit doet, zit hem niet in de inherente slechtheid van zijn ambtenaren of leiders, maar simpelweg in het volgende ervaringsfeit:
als je voor jezelf van je eigen geld iets koopt, zul je serieus proberen om zoveel mogelijk waar voor je geld te krijgen, net als wanneer je van je eigen geld iets voor een ander koopt, zeker als je die ander kent. Als je met geld van een ander iets voor jezelf koopt, zul je ook proberen zoveel mogelijk waar voor je geld te krijgen. In al die gevallen zul je je heel goed afvragen of dat waaaraan je je geld uit wil geven ook echt dat is, wat het beste resultaat oplevert.
Als ik echter van jouw geld, iets voor een willekeurige andere persoon moet kopen, die ik net zo min ken als dat ik jou ken, kan het me veel minder schelen om zo goed mogelijk in te schatten wat er nu precies nodig is en of ik dat ergens anders ook nog iets goedkoper kan krijgen. Het levert mij geen plezier op en het doet mij ook geen pijn, als ik een iets minder optimale aanschaf doe. Niet dat ik er bewust op uit ben om jouw geld aan iets volstrekt zinloos te verspillen, maar mijn eigen tijd is beperkt en er zijn nog zoveel andere zaken die ook mijn aandacht behoeven. Ik zal dus proberen om snel een acceptabele aankoop te doen.
Bovendien ken ik degene voor wie het geld bedoeld is niet, dus kan ik zijn behoeften ook niet precies inschatten. Dat maakt het nog extra moeilijk en tijdrovend.
Tot slot blijft dan nog het probleem dat ik in dat geval wellicht ook geneigd zou zijn om een bedrijf van een kennis van mij in te schakelen (onder het motto: dan doe ik, naast de ontvanger, hem/haar ook nog een plezier. Ik kan de Haagse gewoonte om steevast allerlei vriendjes in te schakelen voor leuk betaalde advies- en commissietaken in elk geval alleen zo verklaren. Dat Haags gedrag komt in alle partijen al vele, vele jaren voor (denk maar aan Rosenmöller) en is dus blijkbaar iets typisch menselijks.
Ik zou dus nog wel degelijk geld aan goede doelen (solidariteit) geven, maar zou veel beter af kunnen wegen hoe ik met dat geld zoveel mogelijk effect en zo weinig mogelijk verspilling aan overhead, luiaards enz. genereer.
Er zou dus met minder geld minstens evenveel, maar waarschijnlijk zelfs meer solidariteit en nuttige effecten zijn. Een echte win-win situatie dus, want niemand laat zijn dorps- of stadsgenoten creperen, maar ziet er wel op toe dat zijn hulp die ander zo snel mogelijk weer op de been helpt.
Dat is niet het belang van de ambtenaar, want je weet wat er met de ambtenaar van de afd. Bijstand gebeurt, zodra de laatste inwoner uit de Bijstand is …
[15] "Is toch logisch of niet?"
Zie:http://www.virtualschool.edu/mon/SocialConstruction/Logic.html
Wat nou harteloos?
[16]
oh, maar dat is simpel beste Vincent.
net zoals Simpele Jan dat overigens is.
kijk, een sp-stemmer vindt allochtonen natuurlijk per definitie zielig, want dat heeft ie immers z’n leven lang geleerd van z’n mede sp-stemmers en rode boodschap-politici. en aangezien een sp-stemmer dé exponent is van een in een verzorgingsstaat opgegroeide generatie nuttige idioten welke niet in staat is zelfstandig na te denken zal dat ook zo blijven ondanks een alles overstelpende hoeveelheid aan argumenten en feiten die zijn ongelijk bevestigen.
[15] Wie zegt dat ik in een libertarian samenleving niet de helft van m’n inkomen aan goede doelen zal geven?? Nu is dat echter 0.27% omdat ik toch al belasting betaal….
Comments are closed.