Volgens mijn vrouw denk ik veel te diep na over de dingen. Zij kan het weten want we kennen elkaar nu zo’n jaar of 16. Toch kan ik niet anders; het gaat vanzelf. Onderweg naar huis vroeg ik mij af: Wat is eigenlijk het verschil tussen een arbeidscontract en een huwelijkscontract? Misschien dat iemand mij dat nou eens kan uitleggen…
In beide gevallen is er sprake tussen wederzijdse behoeften en wensen. Twee mensen komen vrijwillig overeen om voor kortere of langer tijd samen op te trekken (vaak in principe voor ‘de rest van de tijd’). Toch wordt in beide gevallen de overeenkomst wel eens tussentijds beëindigd.
Op de arbeidsmarkt stikt het (letterlijk) van de regels waaraan de overeenkomst moet voldoen. De overheid dicteert bijvoorbeeld in hoeverre de werkgever in de loonbehoefte moet/mag voorzien (CAO) en in hoeverre de werknemer in de arbeidsbehoefte van zijn baas moet/mag voorzien (werktijdenbesluit). Daarnaast regelt de overheid dat een werkgever niet ‘zomaar iemand’ aan mag nemen. Je mag niet je voorkeur laten blijken voor een vrouw, of juist een man. Een voorkeur voor een Turk of Pool of juist Nederlander mag je niet uitspreken. Je mag niet iemand aannemen of weigeren omdat hij/zij te oud of juist te jong is. En al helemaal niet op grond van zijn of haar uiterlijk of van een persoonlijke indruk: mooi, lelijk, modern, betrouwbaar, aantrekkelijk, te dik, te dun, vertrouwenwekkend, lekker, integer, sterk, mooie ogen….
Dat zijn SUBJECTIEVE, PERSOONLIJKE voorkeuren. Niet controleerbaar en beheersbaar en dus verboden!!
Gelukkig, GELUKKIG is de huwelijksmarkt nog vrijwel geheel vrij. In elk geval bemoeit de overheid zich niet met de selectie-procedure. En zolang mensen niet – voor de wet – gaan trouwen, zijn ze helemaal vrij om te selecteren, te discrimineren, te proberen zoveel ze maar willen. De ‘waar’ mag, ongecensureerd door de staat, worden aangeprezen, of juist subtiel verpakt worden. Proef-aanstellingen, tijdelijke verbanden, verlenging, combinaties, afspraken, onderhandelingen, contractbreuk of het schenden van vertrouwen of afspraken, al deze zaken regelen mensen zonder overheidsinterventie. Wie eens een discotheek, terrasje, strand of boulevard bezoekt kan de marktwerking van de vrije huwelijksmarkt met eigen ogen bewonderen.
De overheid bemoeit zich er niet mee, en de markt WERKT. Op ieder potje past een dekseltje. Op sommige dekseltjes een dekseltje of op sommige potjes een potje. Soms blijven er mensen aan de kant staan. Sommigen blijven hopen op de prins of prinses op het witte paard. Kieskeurige consumenten krijgen misschien hogere kwaliteit (naar hun subjectieve maatstaf!) maar blijven misschien ook besluiteloos wachten op het ideale ‘product’.
Allemaal vrije keuze. En HET WERKT.
Wat is er nou eigenlijk zo anders aan een arbeidsrelatie en een liefdesrelatie? De politiek bemoeit zich – zegt zij – niet met de persoonlijke levenssfeer van mensen! (dat is steeds minder waar, maar laten we dit aannemen). De politiek bemoeit zich met vraagstukken van ‘de samenleving’. Ik kan mij echter geen basalere en intiemere vorm van samen-leven voorstellen dan een relatie tussen twee mensen!! De staat controlleert blijkbaar alle samen-leven, behalve vooralsnog de bron van dat samen-leven.
Maar ‘de liefde’ dan? Een huwelijk is toch niet, of niet alleen, een zakelijk contract?
Nee dat is zeker waar, althans gelukkig blijven veel mensen trouw aan hun afspraak en blijven ze bij elkaar omdat ze van elkaar houden. Zou dat ‘houden van’ de reden zijn dat de overheid (nog) verre blijft van te veel bemoeizucht met persoonlijke relaties tussen mensen?
Maar ik hou toch ook van m’n zelfstandigheid en van m’n baan en m’n huis en van mijn geld en van mijn VRIJHEID! Waarom bemoeit ze zich dáár dan wel mee?
Nee, ik denk te veel, dat is zo. Mischien kan iemand mij eens uitleggen, waarom de overheid zich behalve bij mijn partnerkeuze, bemoeit met ongeveer alle andere aspecten van mijn leven. Daar hebben ze toch ook helemaal niets mee te maken?!
Als de overheid dat zou kunnen, zouden ze het zeker niet laten. Een voorzetje is al gegeven: een gemeente had het onzalige idee om alleenstaande uitkeringstrekkers te koppelen aan een partner zodat de uitkering kon vervallen. Dit bleef bij een proefballon maar toont aan dat de bemoeizucht werkelijk grenzeloos is.
Overigens is het hebben van een partner ook gunstig voor de kwaliteit van je oude dag. Gezien de voortschrijdende vergrijzing zullen dan de verpleeg- en bejaardenhuizen uit hun voegen barsten zodat een groot deel aangewezen zal zijn op verpleging/verzorging door de partner.
Ik spreek wel eens leden van de socialistische kerk die inderdaad de mening zijn toegedaan dat de overheid zich moet bemoeien met relatiebemiddeling. Onnodig te vermelden dat het mensen betreft die het op de huwelijksmarkt niet redden in hun eentje. Te verlegen, niet mooi, klagerig, niet aantrekkelijk. Als je dit mengt met de islamitische traditie om uit te huwelijken, krijg je een staats gereguleerde uithuwelijking systeem. Partijkader en hun vrienden krijgt uiteraard eerste keus met de lekkere wijven en kerels. Past helemaal in het EUrabisch neo kalifaat.
Jodocus, zo maar uit pure interesse. Deelt je vrouw je liberale/libertarische opvattingen of zijn jullie erg verschillend wat dat betreft?
Jodocus, ik denk er ongeveer als volgt over:
Op papier stelt de overheid zich in beide gevallen op hetzelfde standpunt. Ze heeft immers geen wet uitgevaardigd die jou verbiedt met een roodharige of blauwogige partner te trouwen. Ze heeft ook geen wet uitgevaardigd waarin ze jou als werkgever verbiedt een roodharige of blauwogige werknemer aan te nemen. Daarbij stelt ze zich op het standpunt dat jij de vrijheid hebt een voor jou zo perfect mogelijke levenspartner te zoeken, evenals een voor jou bedrijf zo’n perfect mogelijke medewerker. Tot zover lijkt me dat er niet zo veel verschil waarneembaar is.
Subjectieve afwegingen lijken me in beide gevallen ook niet echt verboden. Dit veranderd echter op het moment dat subjectieve afwegingen in ‘de maatschappij’ op gaan vallen en ‘de belastingbetaler’ zich gaat roeren. Indien bijvoorbeeld blijkt dat van de totale arbeidsreserve er een buitenproportionele groep objectief gelijkwaardige ‘medelanders’ is oververtegenwoordigd. Of een bepaalde leeftijdscategorie. Op dat moment wordt er immers een beroep gedaan op art.1 van de grondwet die stelt dat discriminatie in alle gevallen verboden is, en dat discriminatie in deze gevallen wel degelijk aantoonbaar is.
Indien op enig moment zou blijken dat in ons land blonde vrouwen met blauwe ogen massaal niet aan ‘de man’ zouden kunnen komen dan kan ik me serieus voorstellen dat de overheid aan mannen een subsidie gaat verstrekken voor de eerste 5 huwelijksjaren die zij met een blauwogige, blonde vrouw met goed gevolg doorstaan.
Zoals jezelf al opmerkte t.a.v. het combineren van levenspartners “op elk potje past een dekseltje”; dit is dus duidelijk niet het geval op de arbeidsmarkt! En daar wringt nu net de schoen.
NIET Libertarische en overbekende conclusie:
In een democratie wordt de persoonlijke vrijheid gestopt daar waar de grote getallen een grens trekken. (Ik spreek expliciet nog geen eens over een meerderheid)
Breng ze nou niet op een idee Jodocus.
Geen bemoeizucht? Wablief?
Ik mag wel meerdere werknemers aannemen (mits ik dat wil en kan betalen en zij voor me willen werken), maar polygamie is helaas wel van overheidswege verboden.
Groeten,
M
In Nederland is de huwelijksmarkt niet vrij. Als je je toekomstige buitenlandse echtgenote naar Nederland wil laten komen is daar de IND die er in de praktijk voor zorgt dat je wel van een huwelijk kan vergeten.
[6] Alleen als je een staats-erkenning (huwelijksakte) wilt hebben. 🙂
[8] Klopt en helaas is die in de praktijk vaak wenselijk i.v.m. allerhande zaken als erfenissen, etc.
Maar naar mate op die terreinen de wet steeds verder wordt aangepast, is een huwelijksakte dan inderdaad niet meer nodig.
Een huwelijksakte is m.i. inderdaad niet echt meer nodig als het om 1 partner gaat. Gehuwd of samenwonend: wat is het verschil nou nog? Dat wordt steeds kleiner gemaakt. Maar zelfs dan nog gaat men wel uit van een monogame situatie.
Probeer bij je belastingaangifte onder personen ten laste maar eens 6 vrouwen (en een hele reeks -al dan niet erkende- kinderen) op te voeren.
[7] Mee eens. Eveneens is er leeftijdsdiscriminatie. Mohamed zou hier niet met zijn Aisha kunnen trouwen.
Al ben ik er eerlijk gezegd wel blij om dat zoiets niet kan. O, jee wat etatistisch van me.
Overigens is dat dan wel weer een parallel met de arbeidsmarkt waar kinderarbeid eveneens uit den boze is.
Ik zie nog wel meer overeenkomsten.
Ook je vrouw zal tenminste 70 procent van je inkomen plunderen.
Comments are closed.