Wie op het postkantoor een claim probeert in te dienen voor een vier jaar te voren niet aangekomen brief, wordt uitgelachen. Hetzelfde lot is de klant beschoren die na vier jaar bij de banketbakker komt reclameren over een op het verkeerde adres afgeleverde taart.
Rita Verdonk komt met iets waar heel het land al vier jaar van weet , maar waar om redenen van opportuniteit nog geen immigratieambtenaar, Officier van Justitie of Burgemeester over gevallen is.
Het recht tot reclame is na vier jaar natuurlijk verwerkt. Men kan er over twisten na hoeveel tijd de overheid haar recht tot reclame verwerkt heeft: een maand, een kwartaal of een jaar. Vier jaar is echter zo’n lange periode dat weinig weldenkenden van mening zullen zin, dat dan nog geen rechtsverwerking heeft plaatsgevonden. Zij die deze mening wel hebben, zijn wellicht ook te porren voor een termijn van 10, 25 of 100 jaar.
Het gaat er niet om dat Rita Verdonk hetzij prive het zij in haar functie als Minister eventueel niet op de hoogte was of geacht werd te zijn.Waar het om gaat is dat de informatie zich alom op straat,in de pers en in de boekwinkel bevond en dat de overheid natuurlijk eveneens in vele gedaanten van deze informatie kennis nam.
Overigens is het natuurlijk op vele terreinen gewoonte van de oplichtende, naar believen liegende , veinzende en ontveinzende overheid om een plethora van bepalingen te creeren waarvan het al op voorhand duidelijk is dat niemand zich er aan kan of zal houden. Dat is de bedoeling ook niet. De bedoeling is slechts om een situatie te creeren waarin iedere burger op welk moment dan ook in de kraag gevat kan worden voor iets wat hij gedaan dan wel nagelaten heeft.
Hugo van Reijen
Hugo,
Je vergeet er nog bij te zeggen dat de inzake rechtsverwerking de overheid meestal de spreekwoordelijke twee maten hanteert. Ik vermoed dat je met een claim die je meent te hebben tegen gelijk welke overheidsinstantie niet één dag na het verstrijken van de daarvoor voorziene proceduriële termijnen moet komen aandraven.
Een ander schrijnend voorbeeld van de twee maten (althans in België) is de niet compensatie van wederzijdse claims en de ongelijke behandeling inzake moratoire intreresten. Wanneer je een belastingopleg verschuldigd bent en je vergeet tijdig te betalen, dan krijg je steevast een flinke interest aangerekend. Als je meent dat er te veel voorheffing werd afgedragen, dan moet je tijdig een overdracht naar het volgende jaar vragen "op straffe van verval", in welk geval je erop kan rekenen dat je dossier onder de stapel wordt gelegd, met de nodige traagheid wordt behandeld en als je de voor jou ‘gunstige’ eindafrekening krijgt, staat er doodleuk op dat het verschuldigde bedrag zal worden overgemaakt op het einde van de derde maand volgend op deze waarin de eindafrekening werd verstuurd (tenminste als het opgegeven rekeningnummer correct is of u tijdig meldt als dat niet het geval is). Interest? Vergeeet het! Deze vorm van gratis financiering van de overheid is verdoken belasting en is, meer nog dan gelijk welke andere, ethisch verwerpelijk, want arbitrair discriminerend. Eens benieuwd wanneer het de mensenrechtenorganisaties en -hoven zich daar eens over gaan buigen.
Comments are closed.