Iedereen helpt wel eens iemand. Een vader helpt zijn zoon met huiswerk, iemand helpt een oud vrouwtje oversteken, je doneert geld in een collectebus, je helpt een collega, geen mens die nooit iemand ergens mee helpt.
Nu is het ussance dat dit helpende gedrag beschouwd wordt als goedheid van de helper. De hulpverlener wordt geroemd om zijn inzet, om zijn opofferingsgezindheid en zijn nobele inborst. En hulpverlener is zelfs een officieel beroep geworden, waar opleidingen voor bestaan, en waar een volledige industrietak omheen is verschenen. Je kunt het zo gek niet bedenken, of er zijn wel hulpverleningsinstanties voor beschikbaar.

Het gros van die hulpverlening komt voort uit de overheid. Want, zo wordt geredeneert, het is de taak van de overheid om voor burgers te zorgen. Vooral natuurlijk voor burgers die het niet makkelijk hebben. En al die hulpverlening wordt door vrijwel iedereen ook gezien als iets goeds, het is een goede zaak dat er mensen zijn die daadwerkelijk anderen helpen. De helper, de weldoener en de mecenas worden op een voetstuk geplaatst, zij zijn het die altruïstisch bezig zijn, en altruïsme is uiteraard een deugd.

Maar is al dat altruïsme wel zo altruïstisch? Bij betaalde hulpverleners is het natuurlijk helder dat zij een groot belang hebben bij het verlenen van hulp. Een dokter is afhankelijk van patiënten. Zou er niemand ziek zijn dan is het de dokter die failliet gaat. Zijn er geen sociale probleemgevallen dan dient de sociaal werker een andere baan te zoeken. De betaalde hulpverlener is niet zo zeer altruïstisch, maar egoistisch bezig. Hij ontleent zijn status, zijn inkomen en zijn macht aan het feit dat er hulpbehoevenden zijn.

Maar ook de hulpverleners die onbetaald hun hulp verlenen, zoals de vader die zijn zoon helpt met huiswerk, zijn alles behalve altruisten. Hoewel zij, in tegenstelling tot de beroepshulpverleners, er wel een belang bij hebben dat de hulp op een gegeven moment eindigt, is ook deze groep meer bezig met het eigenbelang dan met het belang van de ander.

Altruïsme is een vorm van egoisme. Dat klinkt als een interne tegenspraak, maar welbeschouwd helpen mensen anderen in vrijwel alle gevallen puur uit eigenbelang. Om bij de vader te blijven, die helpt zijn zoon niet met het huiswerk uit liefde, maar omdat het hem een slecht gevoel geeft als de zoon zou blijven zitten. Hij helpt met het huiswerk omdat hij het zelf prettig vind om te kunnen pronken met de goede schoolresultaten van zijn zoon. En zo zijn er tal van motieven denkbaar. Met als leitmotif dat het de vader een goed gevoel geeft om te helpen.

Ook de persoon die geld overmaakt na een tv-actie voor een ramp aan de andere kant van de wereld doet dat niet uit goedertierendheid. Nee, hij voelt zich door alle dramatische beelden slecht. Om zich weer beter te voelen maakt hij dat geld over. Het gaat daarmee dus niet om het helpen van de slachtoffers, het gaat er om dat hij zichzelf weer beter voelt na een donatie. Andersom is het immers ook waar, als iemand zich niet slecht voelt bij het zien van een ramp, dan zal hij er geen dubbeltje aan spenderen. Giften zijn niets anders dan het afkopen van de eigen schuldgevoelens. En hebben dus betrekking op het eigen ‘ik’, waarmee het doen van een gift een puur egoïstische daad is.

De afgelopen jaren is er heel veel geschreven over het, volgens velen, zo verderfelijke individualisme. De mens wordt steeds meer een individu, trekt zich minder aan van de groep, en is zo steeds egoistischer, zo luidt de kritiek. Niets is echter minder waar, zoals bovenstaande voorbeelden aantonen is het juist het egoisme in de mens dat hem aanzet tot het helpen van anderen. Egoisme is in zichzelf wellicht af te keuren, de gevolgen zijn blijkbaar juist zeer positief. Niet voor niets is de meest egoïstische samenleving, de Amerikaanse, ook de absolute koploper als het gaat om particuliere giften.

Wie de wereld wil verbeteren zou dit egoistisch mechanisme moeten begrijpen, en er zijn voordeel uit moeten halen. “Verbeter de wereld, denk aan je zelf” zou een perfecte omschrijving zijn van hoe het functioneert. De opkomst van verzorgingsstaten in de 20e eeuw heeft dit mechanisme echter vakkundig, en waarschijnlijk onopzettelijk, om zeep geholpen.

Een verzorgingsstaat zorgt namelijk voor haar burgers op anonieme wijze. Daarmee is een essentieel onderdeel van hulpverlening vernietigd, namelijk het goede gevoel dat de mens wil overhouden aan zijn hulp. Het verlenen van hulp dient immers niet in de eerste plaats om de hulp zelf, het nut van hulpverlenen is het oppoetsen van het eigen ego. Zodra dit oppoetsen niet meer gebeurd is de wil om hulp te verlenen al snel verdwenen.

De belastingbetaler ziet geen verband meer tussen het geld dat hij afdraagt, veelal meer dan de helft van zijn inkomen, en het doel waaraan dat geld besteed wordt. Afgezien van het eens in de vier jaar op een knopje drukken heeft hij er ook totaal geen invloed meer op. Het gevolg is dat de staat, om toch de beloofde hulp te verlenen, de burgers moet dwingen tot betalen. Langzaam maar zeker leidt dit onherroepelijk tot een staat die afperser wordt van de eigen bevolking. Met als doel diezelfde bevolking te helpen. En dat alles puur omdat men niet begrijpt dat alle goedheid in de mensen slechts gestimuleerd kan worden door streling van het ego.

Hoe tegenstrijdig het dus ook klinkt, egoisme is de basis van alle goeds. Het is een lastige tegenstrijdigheid om uit te leggen, en dat maakt het zo lastig om deze wereld een moreel hoogwaardigere plek te maken. Toch is het wel het proberen waard. De slogan: “Verbeter de wereld, denk aan je zelf!” lijkt me een prachtige manier om mensen aan het denken te krijgen.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

26 REACTIES

  1. Aan jezelf denken is niets meer of minder dan positieve egoïsme! Dat betekent niet dat je niet aan anderen denkt! maar als je dit zo uitlegt aan de mensen om je heen, hoor je al snel: nou nou, je bent niet alleen op de wereld!
    Het lijkt wel of het niet "mag", aan jezelf denken. waarom niet, vraag ik mij dan af. Als je anderen daar niet mee kwetst, als je anderen gewoon met respect behandeld, zoals zij jou hopelijk ook behandelen, zie ik niets verkeerd in het feit dat je aan jezelf mag denken.

  2. Persoonlijk help ik anderen als ik daartoe mijn redenen heb. Ik heb mijn redenen om anderen te helpen als ik dat wens, het staat anderen vrij om daarover te oordelen.

  3. De hele fondsenmaffia maakt gebruik van deze kennis…

    In wezen is de fondsenmaffia niet anders dan de aflaten die de katholieke kerk vroeger verkocht…

  4. Zéér goed artikel Kim.

    Ik zeg het al jaren: ‘altruïsme bestaat niet!’.
    En hoewel deze stelling vaak aanvankelijk tot grote aversie leidt, komen zelfs de grootste politiek blinden tot het inzicht dat deze stelling klopt.

    Het probleem ligt erin dat de meeste mensen op een ander abstractie-niveau zitten dan ‘non-altruïsten’. Mensen hebben vaak de meeste moeite om die extra stap te maken en in te zien dat bijvoorbeeld de vader die zijn zoon helpt, uit eigenbelang handelt.

    De makkelijkste manier om mensen van deze stelling te overtuigen, is simpelweg het volgende imperatief: "geef een voorbeeld van altruïsme". Vervolgens, als dit dan nog nodig is, geef je bij elk gegeven voorbeeld aan waar het eigenbelang in dit voorbeeld ligt.

    Altruïsme is een socialistische ‘drogmotivatie’. De basis van economische productiviteit bestaat uit twee begrippen: competentie en motivatie; ontbreekt één van deze twee, dan kan er geen productiviteit zijn. Daarbij moet ook bemerkt worden dat de toepassing van de competentie voor 100% afhankelijk is van de motivatie.
    Als je een socialist verwijdt dat hij de motivatie der capabelen via belasting ontneemt, stelt hij dat de motivatie dient te bestaan uit altruïsme en niet eigenbelang.
    Met andere woorden: de gehele economische leer van het socialisme berust op een niet-bestaand begrip!

    Lodderzat

  5. Deze keer ben ik het maar zeer gedeeltelijk met je eens Kim. Moet ook een keer kunnen, toch? Wat betreft de ‘beroepshulpverleners’een voorbeeld: Zelfs Libertarie zal misdadigers herbergen. Deze misdadigers zijn ooit jong geweest. Deze misdadigers kosten alle burgers van Libertarie tezamen veel geld. Toen ze jong en wellicht stuurbaar waren, was correctie door ‘hulpverleners’ mogelijk geweest waardoor de uiteindelijke kosten lager zouden hebben uitgepakt. Dus: eigenbelang klopt, kostenplaatje niet per definitie.

    De vader en de zoon: ik ben bang dat je hier de plank zelfs heel erg misslaat. Of wellicht ook niet, maar dat zou dan wel betekenen dat ik een heel ander soort vader ben dan jij. Ik herken me (en de mijnen) namelijk geheel niet in jou profielschets.

  6. Ik denk niet dat je het zorgen van een moeder voor haar kind geod analyseert als je dat verkapt egoïsme noemt. Dit dicteert de natuur, niet het ego en het ultieme belang ligt ook niet bij het individu, maar bij de genen die worden doorgegeven en de soort, de groep, die overleeft. (Bij het werven van geld voor arme landen worden om vergelijkbare reden vaak jonge, hulpbehoevende kinderen getoond)

  7. [6] Dat is m.i. niet juist.
    De natuur dicteert niet dat de moeder haar kind helpt maar de natuur dicteert enkel dat de moeder een goed gevoel krijgt als deze haar kind helpt. De ego is een aanwezige factor en de natuur speelt hierop in door een bepaald gevoel aan bepaalde acties te verbinden.

    Ik denk niet dat het ultieme doel het voortbestaan van de soort danwel de groep is, maar het voortbestaan van de genen van één individu in enkel zíjn nageslacht.
    Het groepsgedrag dat sommige diersoorten vertonen komt enkel voort uit de veiligheid die een groep kan bieden aan de individuen binnen deze groep; dit betekent niet dat de individuen allen streven naar het welzijn van de groep maar het betekent dat de individuen hun eigen welzijn nastreven (en dat van hún nageslacht) MET BEHULP VAN de veiligheid van de groep.

    Elke bewuste handeling komt voort uit egoïsme, ironisch genoeg ook groepsgedrag.

    groet,
    Lodderzat

  8. [5] Natuurlijk mag je het met me ondeens zijn, graag zelfs, anders valt er weinig te discussieren. Niks zo vervelend als mensen die slechts ‘ja’ knikken.
    Maar goed, je schrijft "De vader en de zoon: ik ben bang dat je hier de plank zelfs heel erg misslaat. Of wellicht ook niet, maar dat zou dan wel betekenen dat ik een heel ander soort vader ben dan jij. Ik herken me (en de mijnen) namelijk geheel niet in jou profielschets."

    Nu zijn mijn kinderen nog klein, maar het lijkt me toch dat mijn stelling klopt.
    Je helpt je kinderen met van alles. Dat doe je natuurlijk voor je kinderen, maar de uiteindelijk motivatie is toch dat het *jou* een goed gevoel geeft om je kinderen te helpen.
    Jij bent degene die gelukkig wordt van de goede rapporten van je kids. Jij voelt je schuldig als het slecht gaat. Jij bent degene die zich schaamt als je kinderen zich misdragen (hoop ik). Kortom: de hele hulp die je aan je kinderen aanbiedt draait om jouw eigen ‘ik’. Dat je kinderen daar dan beter van worden is slechts een positief resultaat van jouw streven om je eigen ego te bevredigen.

  9. [6] Mee eens, Tofuburger. Hoewel Kim over het algemeen helemaal gelijk heeft met zijn uitleg, denk ik dat de moeder en haar kind verhouding iets is wat in de genen zit. En dat niet alleen in de mens, maar ook in het dierenrijk. Zeker ook bij hogere diersoorten zal het moederdier, zelfs als het haar eigen leven kost, haar jong verdedigen.
    Ik zou dat echter niet altruïsme willen noemen. Het is gewoon de natuur. Een kwestie van overleven van je eigen soort.

    Trouwens "eigenbelang" kan uit dien hoofde ook onder de menselijke natuur gerangschikt worden. Als je ook het "eigenbelang" van de ander respecteert is daar niet slechts aan.
    Dat het slecht zou zijn is ons niet alleen door het socialisme, maar in eerste instantie door "de kerk" aangepraat.
    Maar ja, kerk en staat maken al eeuwen lang dankbaar gebruik van elkaar.

  10. [8] Kim: ‘De uiteindelijk motivatie is toch dat het *jou* een goed gevoel geeft om je kinderen te helpen.’ Dat is dus niet het geval. Mijn uiteindelijke motivatie is dat ik mijn kinderen help waardoor zij een beter gevoel over hun/het leven krijgen. Dat het resultaat voor mij ook plezierig is, is juist het bijproduct.

    Schamen voor mijn kinderen doe ik me eigenlijk nooit. ‘Ouderliefde’ is onvoorwaardelijk, toch? 😛 Ik durf zelfs te stellen dat ik me vaker schaam voor de maatschappij waar ik mijn kinderen opgezet heb!

    Zeer vele bezoekers van deze site zijn de mening toegedaan dat al ons handelen voortkomt uit de toevallige loop van een (bio-chemisch)stroompje in onze hersenen. Als dat zo is, is niemand in persoon verantwoordelijk voor zijn handelen. Dan is dat toevallige stroompje daar verantwoordelijk voor. (Zelf ben ik hier overigens nog geheel niet van overtuigd)

    PS: Ik ben nog geen halve eeuw oud, maar heb kinderen en zelfs kleinkinderen! Tja, het kan zomaar gebeuren…. 🙂

  11. Haha, dit wordt een kip-ei verhaal. "Mijn uiteindelijke motivatie is dat ik mijn kinderen help waardoor zij een beter gevoel over hun/het leven krijgen."

    Juist, maar het draait dus om *jouw* motivatie. Het is *jouw* streven om je kinderen gelukkig te maken. En *jouw* doelen verwezenlijk je dus door je kinderen te helpen. 🙂

    Ik heb twee kleine kinderen (3 en 0 jaar oud), dus weet wel wat je bedoelt. Maar juist door daar eens over na te denken kwam ik juist tot de conclusie dat al mijn opvoedkundige inspanningen puur eigenbelang zijn.

  12. [10] Ik begrijp dat ’toevallig’ nou maar niet..
    We lijken toch wel heel erg doelgericht te kunnen handelen, dus hoezo zijn gedachten ’toevallig’?
    ‘k Twijfel met je mee (maar misschien om een andere reden)
    Huub

  13. [11] Oke Kim, als je zegt: ‘Juist, maar het draait dus om *jouw* motivatie. Het is *jouw* streven om je kinderen gelukkig te maken’. Dan zeg ik ‘mede’! Mijn kinderen zelf willen immers ook gelukkig zijn, alleen hebben zij daar niet altijd en in gelijke mate de ’tools’ voor. Daar komen dan de ouders om de hoek kijken.

    Want bezie het eens van de andere kant: hoe kan een kind dat de ouders in spe (naar schattingen die ik heb gehoord) 500.000 euro (inkomstenderving) ‘kost’, tot het 20e jaar, uit eigenbelang op de wereld worden gezet? (In onze westerse wereld uiteraard)

  14. [13] Dat eigenbelang om dat kind op de wereld te zetten ligt in de natuurlijke neiging om jouw genen te verspreiden. Daar schijnt de theorie van Darwin mede op gebaseerd te zijn 😉

    In andere culturen speelt de pensioenvoorziening die kinderen bieden een rol mee. En ook de neiging om aan sociale druk ("goh, heb jij nog geen plannen om kindjes te maken?) te voldoen is een vorm van eigenbelang.

    Dat jouw kinderen (evenals de mijne) gelukkig willen zijn klopt. Maar geeft jou dat dit de plicht? Of maakt het jou gelukkig als je ziet dat je kinderen gelukkig zijn? Meestal toch het laatste. Wat het toch weer *jouw* egoisme maakt. Dat geeft verder niet, is alleen maar positief.
    Zou je namelijk altruistisch zijn dan zou je jouw aandacht gelijk over alle kinderen in je omgeving willen delen. Lijkt me niet wenselijk.

  15. [14] Ik heb met deze Randiaanse lofzangen op "eigenbelang" niks.

    De fout van het socialisme is niet dat het sukkelaars wil helpen maar dat het
    dat doet middels aan derden opgelegde dwang en dat de "hulp" in kwestie in regel meer problemen creêert en meer sukkelaars genereert dan iets anders.

    Dat het socialisme toch het iniatief heeft kunnen overnemen, heeft mijn inziens er voor een flink stuk mee te maken dat de kapitalisten in de 19de eeuw zich iets te gretig zich overgaven aan het eigenbelang.

    Groetz,

    Cincinnatus.

  16. [15] [4] Bovenstaand per abuis gelinkd als reactie op reaktie van Kim maar was een reaktie op Lodderzat.

  17. Kim, heel interessant stuk (compliment, prima one-liner).
    [11] Het probleem houdt mij ook vaak bezig en deze draad gelezen hebbend denk ik, dat altruisme-egoisme een soort kip-ei verhaal lijkt, maar het niet is. Lees verder.

    [1] Inderdaad, altruisme en egoisme zijn twee woorden voor hetzelfde aspect van het "individuele zijn", afhankelijk van welke kant de motivatie voor het gedrag wordt bekeken.

    [6] [9] [12] De problematiek heeft m.i. vooral te maken met evolutie, taalontwikkeling, psychologie en propaganda en heeft in het laatste geval de bedoeling verwarring te zaaien bij het individu m.b.t. zijn rol / plaats in de samenleving.

    Heel kort gezegd wordt de individuele rol door de socialist aan het eind van de dag miskent ten bate van een monotoon socialistisch wereldbeeld, ongeacht de individuele capaciteiten en het natuurlijke, gerechtvaardigde streven naar individueel geluk.
    De socialist ziet daarentegen zijn persoonlijk geluk in het nastreven van een persoonlijk ideaal door het kleineren van zijn naaste, waardoor hij zich een beter mens "voelt", béter dan die naaste.
    ([3] Dit gold ook voor de aflaathandel en tot op zekere hoogte nu nog voor de "fondsenmafia".)

    [7] Het socialisme is een perverse, ontaarde interpretatie van het natuurlijk streven naar geluk. Begrippen als afgunst en naijver komen bij me op.

    [13] [14] De socialist negeert het christelijke "wat gij niet wilt"-principe om door misleiding, angst, dwang en geweld gericht tegen de soort zijn ideaal te bereiken. Hij is een waarachtige antichrist.

    [12] In dit plan past inderdaad geen "toeval".

    Zo komt de schifting tot stand, wat op maatschappelijk (collectief) niveau onherroepelijk moet leiden tot discriminatie van allerlei verschillende maatschappelijke groeperingen, you name it, t.o.v. elkaar en uiteindelijk tot racisme. En dat is wat je letterlijk voor je ogen ziet gebeuren.

    Groet, Harry

    P.S. Zelf maak ik altijd de vergelijking met zelfredzaamheid in een vliegtuig, waar de zuurstofdruk wegvalt en je uiteraard eerst je eigen zuurstofmaskertje moet opzetten om vervolgens je kind te helpen. Daar is iedereen het mee eens.

  18. [15] Cincinnatus,

    "De fout van het socialisme is niet dat het sukkelaars wil helpen maar dat het dat doet middels aan derden opgelegde dwang…"

    Hier heb je 100% gelijk, de socialist tracht de natuurlijke motivatiefactor ‘eigenbelang’ te vervangen door ‘angst’; dit is wat de socialist werkelijk doet en je daaruit voortvloeiende conclusie is correct.
    Echter wat ik eerder beschreef, was hoe de socialist redeneert en wat dáár fout aan is.
    De socialist pleit dat de motivatie ‘altruïsme’ dient te zijn waar hij werkelijk ‘dwang’ en dus ‘angst’ toepast.

    "Dat het socialisme toch het iniatief heeft kunnen overnemen, heeft mijn inziens er voor een flink stuk mee te maken dat de kapitalisten in de 19de eeuw zich iets te gretig zich overgaven aan het eigenbelang."

    Als je hiermee doelt op de politieke macht die de kapitalisten van toen vergaarden en ‘misbruikten’, ben ik het grotendeels met je eens.
    Het probleem lag toen echter niet bij het eigenbelang, dat geenszins gematigd kán worden, maar bij het bestaan van een politiek bestuur dat de kapitalisten een ongeoorloofde macht bood.

    Zolang elke vorm van machtuitoefening maar binnen de vrije markt plaatsvindt, is de mate van het eigenbelangstreven slechts bepalend voor gelegitimeerd succes. Het uiterste waar ‘uit eigenbelang gemotiveerd kapitalisme’ dan toe kan leiden zijn ‘Wal-Mart toestanden’ (waar ik overigens geen probleem mee heb).
    Echter wanneer er politieke macht bij komt kijken, gaat eigenbelang tot ongelegitimeerd succes leiden; namelijk diefstal en uitbuiting door politici.

    groet,
    Lodderzat

  19. "Onbaatzuchtigheid" bestaat NIET … evenmin als een hiernamaals … laat staan iemand die in staat zou zijn om dat eventjes te regelen, of dat door aardse "boodschappers" te laten doen …

    En wat er wel is heeft de mensheid zelf bedacht … Kim opent met deze topic Pandora’s doosje …

  20. Lodderzat,

    JIJ : Hier heb je 100% gelijk,
    IK : Uiteraard.

    JIJ : de socialist tracht de natuurlijke motivatiefactor ‘eigenbelang’ te vervangen door ‘angst’; dit is wat de socialist werkelijk doet en je daaruit voortvloeiende conclusie is correct.
    Echter wat ik eerder beschreef, was hoe de socialist redeneert en wat dáár fout aan is.De socialist pleit dat de motivatie ‘altruïsme’ dient te zijn waar hij werkelijk ‘dwang’ en dus ‘angst’ toepast.
    IK : Neen,de socialist appelleert heel
    sluw op andermans "eigenbelang" door zich te presenteren als diegene die voor het belang van zijn kiezer of aanhanger zal opkomen.

    Dit is elementaire psychologie : jij
    hebt jouw eigenbelang maar ik heb mijn
    eigenbelang….als jij wat al te nadrukkelijk stelt dat jij opkomt voor jouw belang en geen interesse toont in het mijne, heb ik iets van : "fuck you, stomme kloot" maar als jij de indruk geeft dat mijn belang jou interesseert
    en dat jij je zal inzetten voor mij, denk ik : "toffe pee".
    Als politici de staatskas leeggieten in hun privé-spaarvarken , beweren ze nog dat ze dat doen in het belang van de
    kiezer en zij zullen meer steun krijgen
    dat de libertariër die in navolging van old Ayn loopt te razen over altruïsme enz….

    Maar goed, dat weten we al 70 jaar :

    http://en.wikipedia.org/wik…

    Groetz,

    Cincinnatus.

  21. [20] Cincinnatus,

    Ik denk dat wij het over verschillende burgers hebben Cincinnatus. Jij hebt het over de ‘domme’, niet al te productieve laag van de bevolking die inderdaad met elementaire ‘psycho-voorliegerij’ al te overtuigen is.
    Het verwijt dat ik aan het adres van de socialisten maak is dat hun redenering betreffende de motivatie van de productieve slimme mensen niet klopt.

    Deze ‘productieven’ zijn niet met elementaire psychologie te overtuigen dat de overheid voor hun welzijn aan het werk is en dus poogt de socialist hen te overtuigen zich altruïstisch op te stellen en niet teveel aan eigenbelang te denken. Althans dit is de facade der socialisten. Een overigens ook niet echt overtuigende facade gezien de tegennatuurlijke aard van altruïsme.

    In werkelijkheid, zoals al eerder door jou bemerkt en door mij beaamt (en dat beamen is niet zo natuurlijk als jij graag doet voorkomen 🙂 ), bedreigt de socialistische machthebber de productieven om hen harder te doen werken. Dit resulteert erin dat niemand zijn productiviteit nog durft te tonen en zo begint de negatieve spiraal voor de socialistische staat.

    Maar inderdaad Cin, voor het grootste deel van het volk geldt dat hen voorhouden dat je in hun belang handelt een sterk demagogisch wapen is.
    En inderdaad, een libertariër die hen de waarheid vertelt maakt minder kans op aanhang. Dit maakt echter zijn beredenering er niet minder juist op.

    Het is veel moeilijker om iemand van de waarheid te overtuigen dan het is om iemand te overtuigen van iets dat deze graag wil horen.

    ‘De waarheid duurt het langst’

    groet,
    Lodderzat

  22. [21] Lodderzat en Cincin missen beiden een kardinaal punt. Het probleem is NIET dat men, op welke manier ook, anderen dwingt steeds harder te werken en alsmaar meer "bij te dragen".

    Het PROBLEEM is dat de machthebbers steeds meer en verder vooruit uitgeven en alles bijvoorbaat herverdelen wat land en volk niet eens (meer) weten te verwerven. laat staan kunnen opbrengen …

    Want nu al bedraagt defacto de begroting dichter bij de 60% van het BNP, terwijl een steeds groter "deel" van het BNP steeds meer wordt "opgewekt" als gevolg van de activiteiten, het beleid en de stijgende uitgaven van die overheid. D.w.z. het KARTEL van de Politieke Pachters en de Kroon. Per slot heerst hier de one-party-system …

    Zulks, terwijl het FATALE punt in feite reeds lang geleden was gepasseerd, enwel zodra de overheid meer dan 40% van het BNP ging uitgeven

    So much for the socalled smarties … The Low Countries are definitely going to the dogs …

  23. [20] [21] [22]
    Cincinnatus, Lodderzat, ACP,
    Volgens mij hebben jullie alle drie min of meer gelijk, alleen wel op *verschillend* niveau. Cincinnatus en Lodderzat op individueel (psychologisch) en jij op staatkundig (politiek) niveau. Dat niveauverschil moet eerst duidelijk gesteld worden, anders blijven jullie min of meer langs elkaar heenpraten.

    "Dit resulteert erin dat niemand zijn productiviteit nog durft te tonen en zo begint de negatieve spiraal voor de socialistische staat."

    Hierover een aardige anecdote.
    Er is dacht ik in de jaren 1970 een boek verschenen, ik meen van Henry Smith, getiteld: "De Russen". Dat ging over het dagelijks leven in de USSR. Het gaf een schitterend beeld van de manieren, waarop de individuele Rus probeerde het bureaucratische systeem naar zijn eigen hand te zetten. Een voorbeeld was, dat -als ik me goed herinner- bijvoorbeeld tankwagenchauffeurs met huisbrandolie werden afgerekend op het AANTAL ritten AF fabriek, maar niet gecontroleerd werden op de plaats van AANKOMST in een andere republiek.
    Het gevolg was, dat de lading onderweg in het openbaar riool werd gedumped en de betrokken chauffeurs binnen de kortste keren weer nieuwe olie kwamen afhalen. Geen haan die er naar kraaide, want wie had daar nou belang bij…

  25. [24]

    Mmm, ik heb dit boek pas nog in een groot magazijn in België op de kop getikt voor een zacht prijsje.

    Ik was daar met een goede vriend. 🙂

  26. [24] Erg simpel van omzet overigens … want elk dwang-bewind ONTBREEKT het steeds (opzettelijk) aan … Checks and Balances, en zijn derhalve open-loop-systems. Dat was ook telkens het probleem met de grandiose shitsjialistische 2 … 5 … en 10 jaar plannen.

    En dan is het steeds slechts een questie van het verzamelen van enkele voorbeelden. Wat is daar nu zo "briljants" aan?

Comments are closed.