Van Collectiviteit naar Collectiviteit tot Collectiviteit tot Ellende.

Het is in onze tijd heel moeilijk om in (politieke) discussies niet over collectiviteiten te praten.

Lees bvb de (meestal) goede reacties op het voorgaande artikel van Samuel: “Staakt-het-vuren” [ www.vrijspreker.nl/blog/?it… ]

Daarin maakte Arend bij een reactie de interessante opmerking dat er eerst gesproken wordt over een bepaalde Jood die in Palestina een stuk grond koopt van een bepaalde Arabier. Individuen die zaken met elkaar doen. Van calamiteiten is dan geen sprake.

Maar daarna wordt het heel snel “DE Joden” die een staat nodig hebben en die in strijd komen met “DE Arabieren” die Palestina willen houden.
“De Britten” belazeren De Arabieren en De Amerikanen en DE Verenigde Naties bemoeien zich ermee, en de ellende is niet meer te overzien. (Ook Haagse politici willen zich er graag mee bemoeien!)

Dit maakt de discussie moeilijk. Als Libertariers willen we de soevereiniteit en de (individuele) rechten voor iedere persoon. Maar zodra er een collectiviteit optreedt, liggen die (individuele) rechten op straat.
Kijk maar eens naar wat er nog over is van de individuele rechten van de mens die woont en leeft op een stuk grond dat “Nederland” genoemd wordt. Je directe naaste omgeving. Hij moet de helft van zijn tijd werken voor de collectiviteit en op alles wat hij dan nog wil kopen moet hij 19 % BTW betalen. Hij moet verder vanalles en mag bijna niets.
Hoe moeilijk is het dan niet om een inzicht te krijgen en een oordeel te vormen over toestanden die zich afspelen duizenden kilometers van je directe omgeving?

Uiteraard blijft het nuttig om te trachten tot dat inzicht en dat oordeel te komen. Dit kan echter alleen maar juist zijn als het lukt om alle factoren op een rationele wijze te analyseren en te bespreken. Dat kan dan ook nuttig zijn om de toestand in onze directe omgeving te beoordelen en om te werken aan het herstel in die directe omgeving.
Alleen daar hebben we de kans dat we nog wat bereiken ook.