Wouter en Pim waren al jaren goede buren. Beiden hadden een prachtig vrijstaand huis aan de Noordzee, en allebei waren ze trotse ouders van drie kinderen. De kinderen, pubers, waren vaak onderwerp van discussie. Hoewel beide gezinnen onder vergelijkbare omstandigheden opgroeiden zat Wouter met drie pobleemgevallen thuis, terwijl de kinderen van Pim eigenlijk fluitend door het leven gingen. Succesvol op school, een leuk sociaal leven, een vriendelijke uitstraling, alles klopte. Terwijl Wouter’s kids alle drie problemen hadden met hun opleiding, stiekem aan de drugs waren gegaan, en zelfs al regelmatig in aanraking met justitie waren gekomen.

Wouter begreep het niet. Alles had hij gegeven voor de kinderen. Alles wat hun hartje begeerde hadden ze gekregen, het woordje nee was in huize Wouter zelden te horen geweest. Als een docent vertelde over de slechte voortgang, dan had Wouter zijn kinderen gestimuleerd om hun best te doen, maar altijd zonder harde maatregelen, het waren immers slechts kinderen. Via de ouderraad was hij zelfs aan de slag gegaan om de normering bij te stellen, als zijn kinderen de norm niet haalden, dan was de norm blijkbaar te hoog. Bovendien: kinderen hadden liefde nodig, geen straf. De keer dat zoon Jan op het politiebureau vast zat was Wouter hem direct gaan ophalen. Om via de MacDrive naar huis te rijden, waarna alles weer vergeven en vergeten was.

Wouter’s zoon Jan was ondertussen een graag geziene gast in het lokale uitgaanscircuit. Hoe jong hij ook was, Jan had altijd geld, kon aan drugs komen, gaf veel rondjes weg, en kon doen en laten wat hij wilde. School interesseerde hem minder. Naar verluidt was het Jan die regelmatig riep dat school toch niet belangrijk was, hij zou later wel de centen van zijn vader erven. Dat vader Wouter ondertussen zichzelf in de schulden moest steken om de frivole levensstijl te kunnen handhaven ontging Jan.

Pim daarentegen was anders omgegaan met zijn kinderen. Ja, ze hadden alle vrijheid gehad. Maar daarvoor dan ook de verantwoordelijkheid moeten dragen. Zijn kinderen kregen geen zakgeld, maar moesten dat verdienen. Ook al was er voldoende financiele armslag, dan nog betekende dat niet dat er altijd cadeautjes gegeven moesten worden. Wie een spelcomputer wilde bij Wouter thuis, die kreeg dat ding gewoon. Bij Pim thuis moesten de kids daar toch minimaal een aantal keer het gras voor maaien, de auto wassen en het onkruid wieden voordat vader Pim zo’n ding in huis haalde. En de spelcomputer werd net zo makkelijk weer opgeborgen zodra de schoolrapporten niet naar behoren waren.

Het vreemde aan de situatie tussen deze twee buren was dat Pim’s kinderen veel gelukkiger leken dan die van Wouter. Hoewel Pim een ruimdenkende vader was, werd het zijn kinderen van jongs af aan duidelijk gemaakt dat met iedere actie ook verantwoordelijkheid komt. Ze moesten maar snappen dat het niet vanzelfsprekend was dat papa alles voor ze regelde. Problemen moesten ze altijd zelf oplossen, hoewel vaak vergezeld van vaderlijk advies.

De kinderen van Wouter kregen altijd alles wat hun hartje begeerde. Wouter had ook democratie ingevoerd, de meerderheid in het gezin besliste. Met drie kinderen en twee ouders was het al snel duidelijk welke kant dat opging. Maar goed, volgens Wouter was een democratisch besluit het beste besluit. En zo ging de familie naar de meest exotische vakantiebestemmingen, als de kinderen dat wilden. Maar gelukkig? Nee, de kinderen van Wouter hadden zo’n luxe leventje, van alle gemakken voorzien, en nog de baas in huis ook, prachtig. Maar omgaan met een tegenslag, een keer nee accepteren, dat was er niet bij. De dag dat Wouter thuis kwam met een trampoline zorgde voor dikke huilbuien en ruzie, hij was namelijk te klein volgens de één, de verkeerde kleur volgens de ander, en de derde wilde per sé een zwembad.

De kinderen van Pim ondertussen regelden onderling alles zelf, ze hadden geen moeite om met z’n drieen een beslissing te nemen. Zo hadden ze gezien dat er bij buurman Wouter een trampoline in de tuin stond. Die wilden ze ook graag hebben, dus hadden de drie kinderen gespaard. En uiteindelijk de trampoline gekocht die ze zelf mooi vonden. Zonder overleg met papa, want ze wisten dat die alles prima vond, zolang ze het maar zelf onderling regelden. De kinderen groeiden zo op in de wetenschap dat ze alles in hun eigen hand konden nemen. Hun leven was van hen zelf. En daar hadden ze geen enkele moeite mee. Dat dochterlief beter was in sport, terwijl de jongens het goed deden in respectievelijk exacte vakken en talen was alleen maar een stimulans om van elkaar te kunnen leren.

Hoe het eindigde met de kinderen van Wouter en Pim? Uiteindelijk kwam Jan in de goot terecht als drugsverslaafde. Hij stierf op zijn 28e aan een overdosis. De andere kinderen waren er niet veel beter aan toe. De kinderen van Pim verging het een stuk beter. De één werd een befaamde tennisster, de ander hoogleraar aan een technische universiteit, en de derde werd leraar Engels en Frans op een middelbare school.

Als u zou mogen kizen tussen een leven als kind van Wouter, of een kind van PIm, wat zou uw keuze zijn? Het is verleidelijk om te denken dat je bij Wouter beter af bent. Alles wordt voor je geregeld, je hoeft je nergens zorgen over te maken, geld is er schijnbaar genoeg, je hoeft maar een gil te geven of het wordt voor je geregeld. Terwijl je het als kind van Pim een stuk minder makkelijk hebt. Hoewel het je aan niks hoeft te ontbreken moet je er zelf je best voor doen. Niks gemakszucht, niks geen zakgeld, geen papa die altijd aan jouw kant staat.

En dat is de keuze die je hebt als Nederlander. Word je kind van Wouter, dan stem je Wouter, of mama Femke. De sociaal-democratie zorgt voor verwende kinderen, die het aan niets ontbreekt, en desondanks ontevreden zijn. Die nooit genoeg hebben, terwijl papa Wouter op de pof leeft.

Kies je voor Pim, dan kies je voor eigen verantwoordelijkheid. Eigen keuzes maken, eigen leven leiden, eigen mislukkingen beleven, daar van leren, en doorgaan. Dát is het liberale alternatief. Geen verzorgingsstaat, geen betutteling, geen onzinnige regelgeving. Dát alternatief zorgt wel voor veel meer geluk, hoewel het op de korte termijn wellicht minder leuk lijkt te zijn.

Aan u de keuze.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

19 REACTIES

  3. haha…wat een truttig geschreven stukje. En wat een waardeloze vergelijkingen. Ik zie persoonlijk niet in hoe je de situatie van een gezin kunt vergelijken met die van een staat. Ik vermoed dan ook dat je dit stukje alleen zult kunnen waarderen als je al libertarier bent en dat het verder geen mensen zal overtuigen.

  4. [3] Jouw getrol is anders wel heel overtuigend…

    IP ban, webmaster?

  6. Goed stuk. Bastiaan, als je persoonlijk de vergelijking niet ziet, dan zegt dat genoeg over de persoon.

  7. Goed stuk. Volledig inhoudelijk mee eens. Maar moest het nu echt op kleuterschoolniveau geschreven worden?

    Nou ja, misschien wel, gezien de almaar tanende kwaliteit van ons onderwijs, na jaren van normverlaging en (-vervaging) onder invloed van de linkse kerk.

    OK, goed stuk. Ook uitstekend gebracht, trouwens 😉

  8. [7] Misschien moet er een nieuwe categorie worden gemaakt: Bedside Stories

  9. [7] Sorry M., maar ik ben gewoon de Vrijspreker aan het misbruiken door af en toe wat met stijlvormen te experimenteren.
    Volgende keer leg ik voor het schrijven van een artikel weer het moeilijke woordenboek onder mijn kussen, okay?

    Maar even zonder gekheid, we hebben hier niet alleen hoogbegaafde bezoekers. Dus mag een artikel af en toe ook wat simpeler zijn. De kans is daarmee groter dat mensen het lezen en an elkaar doorsturen, wat weer tot meer bezoekers zou kunnen leiden 🙂

  10. misschien als je je hoofd uit het laatste deel van je naam haalt.
    en probeert het VMBO niveau te ontstijgen.
    dat dan de inhoud je niet ontgaat.

  11. Ik heb de intentie een heel eind met je gedachten in deze mee te gaan Kim. Toch denk ik dat je iets te kort door de bocht gaat met de ‘gezinsvergelijking’ inzake de ‘liberale bewijsvoering’. Zo simpel als jij het nu voor stelt ligt het immers niet. ‘Zwarte schapen’ komen namelijk niet allemaal uit gezin A of B. Witte lammetjes ook niet. Zwarte schapen komen vaak uit een gezin van vijf, met gelijke ouders, gelijke opvoeding, etc. etc. Een, of twee ontsporen en belanden in de goot terwijl nummer drie, vier en vijf resp. bankdirecteur, grootaandeelhouder en onroerendgoedmagnaat worden. Tja, ook ‘criminelen’ kennen we uit alle landen van de wereld onder alle denkbare staatsvormen. Afgezien van een afwezigheid van veel verboden zal dat in Libertarie niet veel anders zijn, toch?

  12. De vergelijking tussen de peroonlijke sfeer en de samenleving gaat natuurlijk mank. In een samenleving kan het liberale gedachtengoed (gewoon jezelf zijn, geen betutteling, doen waar je zin in hebt enz)niet functioneren. Er zal een samenhang moeten zijn. Als je iemand vraagt of hij bereid is om 1% extra premie te betalen voor de beste medische zorg voor hem en zijn gezin, zal hij instemmen. Als je diezelfde bijdrage vraagt voor de buurman en zijn gezin zal hij dat afwijzen. Helaas Kim, er bestaat niet zoiets als vrijheid- blijheid en gewoon jezelf zijn. Er zal een vorm van orde moeten zijn.

  13. Hoewel ik het eens ben met de conclusie van dit artikel kun je het libertarisme niet vergelijken met een gezin waarin kinderen worden opgevoed, sterker nog, het is zo’n beetje de slechtste vergelijking die je kunt maken.
    Het is koren op de molen van mensen die jouw dingen (die anderen niet schaden) willen verbieden om jouw eigen bestwil (paternalisme). Deze mensen zien de staat graag als een papa en mama die het beste voor hebben met hun kinderen en beslissen wat goed voor hen is. Of dat nu ouders zijn die hun kinderen verwennen of leren voor zichzelf te zorgen maakt niet uit. Punt is: de staat moet geen pappa of mamma spelen. Wij zijn namelijk allemaal volwassen en wie niet volwassen is heeft meestal al een pappa en mamma.

    Uit het stukje blijkt ook dat jij waarschijnlijk niet het soort papa bent zoals jij de staat zou willen zien.
    Je zegt bijvoorbeeld:"En de spelcomputer werd net zo makkelijk weer opgeborgen zodra de schoolrapporten niet naar behoren waren". Maar die kinderen (burgers)mogen toch zelf weten wat ze doen met hun eigen verdiende spullen. Dat is hetzelfde als een staat die spullen in beslag neemt omdat je niet naar behoren presteert volgens hen. Niet iets wat een libertarier zou willen denk ik.

    Het libertarisme laat iedereen vrij in wat ze doen en volledig verantwoordelijk voor wat ze doen. Er is 1 uitzondering: kinderen. Hier zijn de ouders verantwoordelijk en kunnen dingen voor hun kinderen bepalen. Dit is een zwak punt in het libertarisme omdat de grens tussen volwassene en kind nogal arbitrair is. (Het is een beetje raar dat de rechten en plichten tussen een achttienjarige en zeventienjarige zo verschillen.) Maar zelfs de pedopartij is het er mee eens dat die grens ergens moet liggen Dat kinderen niet vrij gelaten kunnen worden in alles, zoals in seks en drugs bijvoorbeeld en dat in eerste instantie de ouders en daarnaast soms de staat grenzen stellen aan wat kinderen mogen (ondergaan).

  14. ik heb geen verstand van opvoeden en de samenleving verder, maar afspraak is afspraak en zo niet billekoek, of bedoelt de schrijver iets anders ?

  15. Kim raakt hier weleen ander punt dat volgens mij velen ontgaat: het failliet van het democratische gezin/huishouden.

    Waarschijnlijk is dat idee ergens tijdens die onzalige jaren ’60 revolutie ontstaan. Anti-hiarchisch denken pas niet binnen een gezin, juist omdat daar de ouders het voor het zeggen moeten hebben.

  16. [15] Misschien terug van de onderhandelingshuishouding naar de bevelshuishouding dan maar weer?

  17. [12] Natuurlijk kan ‘het liberale gedachtegoed’ niet functioneren in een samenleving als je die samenleving enkel en alleen kan definieren als eentje waar de medische zorg genationaliseerd is. Check your premises, het is namelijk een logisch gevolg als je je begrippen zo definieert.

    Ik zie ook niet echt in waarom de weigering van een iemand om meer premie te betalen voor een ander iemand zou moeten betekenen dat er een orde zou moeten zijn. Die orde heb je al geimpliceerd in je genationaliseerde zorgstelsel. De overheid. Samenleving, samenhang, orde betekenen bij u eigenlijk gewoon zoiets als bij andere mensen solidariteit betekent. Moralitisch superioriteitszin gevoede dwang.

    "In een samenleving kan het liberale gedachtengoed (gewoon jezelf zijn, geen betutteling, doen waar je zin in hebt enz)niet functioneren. Er zal een samenhang moeten zijn.(…) Helaas Kim, er bestaat niet zoiets als vrijheid- blijheid en gewoon jezelf zijn. Er zal een vorm van orde moeten zijn."

    Wordt dan: In een moralitisch superioriteitszin gevoede dwangorde kan het liberale gedachtengoed (gewoon jezelf zijn, geen betutteling, doen waar je zin in hebt enz) niet functioneren. Er zal een moralitisch superioriteitszin gevoede dwangorde moeten zijn. (…) Helaas Kim, er bestaat niet zoiets als vrijheid- blijheid en gewoon jezelf zijn. Er zal een vorm van moralitisch superioriteitszin gevoede dwangorde moeten zijn."

    Oftewel uw redenering is bij voorbaat altijd geldig. U schermt met woorden teneinde een effect te bereiken, dat er enige waarheid in schuilt. Maar eigenlijk articuleert u enkel uw a priori aangenomen geloof in bepaalde relaties gevoed door de moralitische waarde dat dwang toch wel een goed iets is.

  18. Ik lees hier en daar dat de vergelijking mank gaat. Natuurlijk is dat zo, omdat het een vergelijking is.

    Iedere analogie gaat ergens mank. Er is maar één correcte landkaart, dat is de wereld zelf.
    Punt is natuurlijk dat een overheid die vooral geeft in de vorm van allerlei uitkeringen uiteindelijk géén gelukkiger burgers maakt, maar juist ongelukkiger mensen.

  19. Duidelijker kan het verschil tussen twee systemen ( een immoreel en tot zelfvernietiging gedoemd en het andere rechtvaardig en opvoedend ) niet geillustreerd worden.
    Hugo van Reijen

Comments are closed.