De Griekse agrarier en zijn ondergrondse schatten

Het Kretensische platteland zit evenals dat van vele andere plaatsen in Griekenland vol met ontelbare bodemschatten uit de oudheid.

Ieder agrarier vindt geregeld wel een gouden scarabee, een terracotta beeldje of iets groters en belangrijkers.

Voor hij twaalf oud is, heeft iedere Kretensische boer zich ontwikkeld tot een volleerde crimineel, want hij geeft zijn vondsten bijna nooit aan bij de grijpgrage overheid die in het gunstigste geval na enkele jaren een uiterst geringe vergoeding overmaakt voor de aangereikte vondst. Deze vergoeding is een minuscule fractie van de marktwaarde van het gevondene.

De Griekse overheid heeft ambtenaren in dienst die zich voordoen als opkoper, teneinde de vinders te verbaliseren en het gevondene om niet in het bezit van de overheid te krijgen.
Zouden alle gevonden schatten aangegeven worden en naar een museum verhuizen, dan zouden binnen een jaar de musea uitpuilen en vermoedelijk overlopen.
De politiek van het criminaliseren van niet aangegeven vondsten is dom, maar van de inherent domme overheid valt niets beters te verwachten.
Zoals bij vele overheidsbesluiten komt dit verbod van particulier bezit van bodemschatten niet voort uit de verwachting dat iemand zich aan de wet zal houden, maar uit de wens van de overheid, iedere burger op welk moment dan ook in de kraag te kunnen vatten.
Het zwaarst getroffen door de Griekse wet zijn zij die tijdens het bouwen van een huis op voorwerpen uit de oudheid stuiten. In dergelijke gevallen kan de overheid de bouw voor onbepaalde tijd stopzetten zonder enige schadevergoeding voor de eigenaar. Het is dan ook routine dat de vondst van dergelijke voorwerpen indien enigszins mogelijk niet gerapporteerd wordt ,teneinde te voorkomen dat de eigenaar van het bouwwerk geruineerd wordt.
Hugo van Reijen