Terwijl het grootste deel van de wereld de Israeli’s heeft bekritiseerd wegens een disproportionele oorlog tegen Hezbollah, hebben hardline Neoconservatieven de regering van Premier Olmert timiditeit verweten.
Diplomatiek correspondent Ori Nir merkte deze week in “The Forward”, de belangrijkste Joodse krant in de VS, op, dat de Israelische regering en zijn militaire stafchef, General Dan Halutz blootstonden aan scherpe kritiek, inclusief de beschuldiging, dat door gebrek aan agressieve oorlogvoering zij Israels lange termijn strategische alliantie met Washington in gevaar brachten.
“Hezbollah is tegenwoordig de voorhoede van een agressief, nucleair hongerig Iran”, schreef Washinton Post-columnist Charles Krauthammer eerder deze week.
Krauthammer en andere leidende Neoconservatieven vielen Olmert aan wegens het niet lanceren van een massief grondoffensief vanaf het begin, waarin zij Hezbollahs militaire slagkracht, zoniet hun hele organisatie hadden kunnen vernietigen. “Hezbollah kan alleen in een grondcampagne worden verslagen. Als Israel dat nalaat, komt het er slechter vanaf.”
Anderen vallen hem aan vanwege het niet uitbreiden van de oorlog buiten Libanon tegen Hezbollah-supporters Iran en Syrie.
“Hoewel Iran misschien te ver weg is voor een Israelische vergeldingsaanval op een nucleair wapencomplex,” schreef Max Boot, fellow van de Council of Foreign Relations, in de LA Times, “is Syrie zwak en om de hoek. Om zijn grenzen te beschermen , moet Israel president Assads regime treffen.”
Hij werd bijgevallen door Meyraw Wurmser, directeur van de neo-conservatieve Hudson-Instituut, Centrum voor Midden-Oosten Politiek en opmerkelijk genoeg ook door de Israelische echtgenote van David Wurmser, een top adviseur van Dick Cheney voor het M-Oosten.
“Niet Libanon bezorgt Israel buikpijn, maar Syrie en Iran”, schreef zij in National Review Online (NRO). “Gegeven de explosieve aard van de situatie moet Israël haar vijanden niet het slagveld laten bepalen. Het moet het slagveld naar hen verplaatsen.”
Deze publieke aanvallen reflecteren de posities van hard-line Neo-conservatieven binnen de Bush-administratie, voornamelijk gevormd in de kantoren van Cheney en Rumsfeld. Zij blijven hoofdzakelijk beperkt tot de extremere elementen in de Neoconservatieve beweging, in het bijzonder die welke het meest geassocieerd worden met de rechtervleugel van de Israëlische oppositiepartij Likud.
Met uitzondering van Krauthammer, hebben zij tegen de ontruiming van Gaza geopponeerd en hebben de doorlopende crisis aldaar en de oorlog in Libanon gebruikt om Olmerts convergentie-strategie, zijn plan om vele Joodse nederzettingen in bijna 10% van de bezette West Bank te ontruimen, af te wijzen.
Meer pragmatische Neoconservatieven, zoals die rond de redacteur van Weekly Standard William Kristol (die echter in de begindagen van de oorlog opriep tot een snelle aanval van de VS op Iraanse nucleaire installaties), hebben zich in het algemeen ervan weerhouden Olmerts leiderschap en de oorlog ter discussie te stellen.
In plaats daarvan hebben zij de aandacht gevestigd op het voorstellen van Israëls oorlog tegen Hezbollah als onderdeel van Washingtons grotere “War on terror”. Zij hebben elke suggestie ontmoedigd, dat Washington zou proberen Israël te weerhouden in zijn oorlogvoering, het te hinderen of het een voorbarig staakt het vuren op te leggen. Zij hebben “realistische” voorstellen van het State Department aangevallen om direct Syrie en Iran te betrekken in pogingen om het vechten te stoppen of tenminste de crises waarin Israël zich bevindt als “appeasement” te de-escaleren.
Volgens Nir zijn zelfs deze stellingnames door Olmerts regering niet erg gewaardeerd. Hij [Olmert] vertelde de Voice of America (VOA) vorige week, dat hij als feit had vastgesteld, dat Israëls verzoek aan de Bush-administratie zijn invloed bij de Syrische regering aan te wenden om de vrijlating van de drie soldaten te bewerkstelligen, die door Hamas en Hezbollah waren ontvoerd, door Washington -ongetwijfeld als resultaat van de Neoconservatieve invloed – was afgewezen. Dat was een grote teleurstelling voor Israel, zei hij.
Van de harde lijn kritiek op Olmert was de meest controversiële de beschuldiging, dat door het falen heftiger oorlog te voeren zijn regering het vertrouwen van de Bush-administratie in Israël als een effectieve bondgenoot in de “war on terror” ondermijnde.
“Vanwege Hezbollahs strategische belang voor Iran wenst Amerika een beslissende nederlaag van Hezbollah”, schreef Krauthammer in zijn column op 4 augustus, waar hij het bestaan van een heftig debat in de USA beschreef over de vraag of in de wereld na 9/11 Israël een netto investering of een schuld is.”
Hezbollahs niet uitgelokte aanval op 12 juli verschafte Israël de buitengewone gelegenheid zijn nut te demonstreren door een belangrijke bijdrage aan Amerika’s “War on Terror” te leveren, maar Olmerts “onstandvastige en onzekere leiderschap” had dat twijfelachtig gemaakt.
“De USA heeft het grote risico genomen Israël te laten winnen…Ze heeft op Israëls vermogen om de klus te klaren gerekend. Het is een teleurstelling geworden,” volgens Krauthammer, die bekend staat als Cheney’s favoriet.
Ofschoon Krauthammers bericht bijzonder rauw was, weerklonk het gedeeltelijk door hard-line Neoconservatieve redacteuren in de National Review en de Wall Street Journal, die herhaaldelijk Olmert opriepen tot hardere snellere actie uit vrees dat “President Bush’ hele visie op het M-Oosten een ernstige tegenslag zou lijden.”
“Laten we erkennen: Niemand houdt van watjes,” zei Ariel Cohen een neo-conservatief bij de Heritage Foundation tegen Nir. “Dit is iets dat Olmert en (Defensieminister Amir) moeten bedenken: hoe Israël wordt gezien, niet alleen in Europa en de Arabische wereld, maar ook in de USA.”
Deze kritieken hebben verontwaardiging gewekt in sommige kringen, in het bijzonder onder mainstream leiders in de Joodse gemeenschap van de VS.
Abraham Foxman, directeur van de Bond tegen Smaad, zei tegen de Forward, dat het ongepast was voor niet-Israeli’s “die niet de gevolgen van hun advies ondergaan, speciaal als het gaat over leven en dood, generaals op de achtergrond te worden in Washington of New York en Israels oorlog te managen.”
“Krauthammer is een van die leunstoelgeneraal Pattons die zelden, indien ooit, aangeeft, dat hij pijn voelt over het verlies van soldaten, hetzij in Libanon, Irak of waar dan ook,” merkte M.J. Rosenberg, een analist bij het Israël Politiek Forum (IPF), die sterk uit is op diplomatieke inspanningen -inclusief met Syrie – om het vechten te beëindigen, op.
Sommigen ter rechter zijde zouden liever Israël verwijten maken wegens zijn aarzeling om te vechten dan bedenken, hoeveel Israël beter af is, als het helemaal niet zou hoeven te vechten,” schreef hij in zijn wekelijkse nieuwsbrief.
Jim Lobe
WASHINGTON, Aug 11 (IPS) –
www.ipsnews.net/print.asp?i…
Vertaling: SpyNose
Gerelateerd aan dit onderwerp:
“Why Israel Lost,” by James H. Joyner Jr..
www.tcsdaily.com/article.as…
Prima overzicht.
De eerste vraag die opkomt, is of Israel die snellere, hardere, methode wel aankon. Hadden ze daar de mogelijkheden voor?
Dan: Waarom hebben ze dat dan niet gedaan?
En tot slot:
Is nu de toestand in het Midden Oosten, in de wereld, beter, veiliger dan voordat die acties (medio juni) begonnen?
[1] Hub,
Of Israel sneller en harder had kunnen ingrijpen hangt er vanaf, hoe je er tegenaan kijkt.
De provocatie van Hezbollah was duidelijk een Iraans-Syrische testcase om te kijken, hoe de vijand, Israel en het Westen, zou reageren.
Gezien de berichten over het onderschatten van de militaire capabilities van Hezbollah door de inlichtingendiensten, vraag ik me ernstig af of de Israeli’s op het moment supreme voldoende mogelijkheden hadden.
De reactie van de regering Olmert was in elk geval onvoldoende om Hezbollah geheel uit te schakelen. Dat had de Iraniers en Syriers wel een lesje geleerd.
Of de toestand in het Midden-Oosten, de wereld, nu beter, veiliger is dan vóór de Israelische acties, hangt m.i. o.a. af van de vraag, of Israel en het Westen hun lessen hebben geleerd.
[2]
"De provocatie van Hezbollah was duidelijk een Iraans-Syrische testcase om te kijken, hoe de vijand, Israel en het Westen, zou reageren."
Denk je nu werkelijk dat Syrie en Iran zo dom zijn om de VS uit de tent te lokken?
De VS heeft lamlendig veel troepen,vliegtuigen en youname it in de regio.
Vertel me eens welk voordeel zouden syrie en iran hier aan hebben ?
Ik geloof er helemaal niks van.
"Vertel me eens welk voordeel zouden syrie en iran hier aan hebben ?"
Aandacht.
aandacht ?
hoe bedoel je ?
[3]
gebuiker,
Denk je werkelijk, dat Iran die raketten voor de kat zijn muziek aan Hezbollah heeft gegeven en dat Hezbollah gedacht zou hebben die militairen zonder het risico van repercussies te kunnen ontvoeren ?
Er worden daar dagelijks over en weer mensen gekidnapt.
Waarom sloeg juist bij deze twee de vlam in de pan ?
Waarom had cheney toevallig geopperd snel een oorlog te beginnen ?
Wat deden die 2 militairen op libanees grond gebied?
[7]
Gebruiker,
Goeie vragen natuurlijk ! Maar weet jij het antwoord met 100% zekerheid te geven ?
tuurlijk niet?
Probleem is dat de mensen die deze antwoorden wel zouden kunnen geven dit niet (willen) doen
[9]
Gebruiker,
[3] "Ik geloof er helemaal niks van." 😉
Comments are closed.