Mijn grootste ergernis was voorheen altijd het schrikbarende gebrek aan interesse in de politiek bij de meeste mensen. Jammer genoeg is er tegenwoordig voldoende interesse dus zal ik een nieuwe bron van ergernis moeten vinden. Ik ben tenslotte Nederlander en klagen en zeuren zit dus in mijn bloed. De ergernis ligt voor de hand, als de mate van politieke interesse niet langer te wensen overlaat, zal de vorm eraan moeten geloven.
Nu verraadt de titel van dit stukje al welke vorm de politieke interesse van de gemiddelde Nederlander in mijn ogen heeft. Ironische genoeg is dit simplisme op zich zeer complex.
Het simplisme van de gemiddelde Nederlander komt namelijk enerzijds voort uit ‘zwart-witdenkerij’ en anderzijds uit Calvinisme. Het ‘Nederlands Simplisme’ is dan ook Oost-Indisch imbeciel; wanneer dit uitkomt, is de Nederlander resoluut en is het bijvoorbeeld “alle buitenlanders eruit!” en wanneer dit niet uitkomt is het “ja, maar zo simpel is allemaal niet, althans dat zal toch niet?…. nee, dat kan gewoon niet, het is allemaal veel genuanceerder…toch?”
Opvallend is dat de zwart-witdenkerij vooral voorkomt bij meer rechts georiënteerde mensen en het Calvinisme meer bij linkse quasi-intellectuelen.
Toch is de Nederlander berucht om zijn wispelturigheid en komt bijvoorbeeld het zwart-wit-idee dat er alleen een keuze tussen links en rechts is, bij praktisch elke Nederlander.
De angst dat dit niet zo is en de daarmee gepaarde angst om ‘out of the box’ te denken komt echter weer voort uit Calvinisme.
Wat het libertarisme betreft, is het Calvinisme m.i. de grootste tegenstander in Nederland, in landen zoals België of Frankrijk is dit niet een dergelijk stoïcisme maar eerder de feodale aard van de bevolking.
Vooral het laatste citaat uit de voorlaatste alinea wekt veel ergernis bij mij op, vooral omdat mijn politiek/maatschappelijke engagement op nogal vroege leeftijd naar buiten kwam.
Linkse quasi-intellectuelen zijn al snel geneigd een 13-jarige met zeer liberale denkbeelden niet serieus te nemen, vooral omdat dit hen goed uitkomt, en hun weerwoorden beperken zich dan ook vaak tot “dat ligt veel ingewikkelder” of, en deze reactie hebben de meeste betreurd “dat snap jij nog niet”. Diep beledigd maar met een koel hoofd zei het 13-jarige jongetje “hmm, ingewikkeld hè? leg maar uit dan”. Dit imperatief werd, en wordt soms nog steeds, beantwoord met, aanvankelijk hoon gelach, vervolgens een moment van stille bezinning en uiteindelijk een blik van verwarde minderwaardigheid. Het besef van ongelijk is moeilijk te verteren wanneer het teweeg is gebracht door een 13-jarig jochie, dit tot groot vermaak van de voorgenoemde.
Ik vergeleek eerder het Calvinisme met stoïcisme omdat beide stromingen uitgaan van extreme zelfmatiging, een vast setje denkbeelden en vooral dat walgelijke “doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”. Het libertarisme heeft in Nederland een zware dobber aan dergelijke ideeën. Het vereist tenslotte een behoorlijk radicale manier van denken om het libertarisme te begrijpen. Radicaal maar niet moeilijk, zij bemerkt.
De Nederlander staat niet onderdanig tegenover de overheid maar tegen zijn eigen ‘normen en waarden’ die hem gigantisch inperken. Als Brabantse hedonist, is mijn walging voor het Calvinisme bovenal aangeboren en gevoelsmatig, wat niet afdoet aan de rationele bedenkingen die ik erbij heb.
De denkbeelden van de meeste mensen zijn voor een groot deel onderhevig aan de gevoelsmatige ideeën van deze mensen. Ik heb een gevoelsmatige walging voor het Calvinisme en kan dit ook nog eens rationeel onderbouwen, echter veel moeilijker is het voor mensen om een gevoelsmatige affiniteit voor het Calvinisme te hebben en dit vervolgens rationeel te gronde te moeten richten. Dit is waarom het moeilijk is om mensen van het libertarisme te overtuigen, niet de mate waarin ze het begrijpen; de kracht van libertarisme ligt immers in de simpliciteit (niet simplisme) ervan. De meeste mensen zullen de rationele deugden van libertarisme wel onderkennen na een uurtje of twee overtuigen maar wanneer ze dit in praktijk zouden willen brengen zullen ze onvermijdelijk op hun ingebouwde gevoelsmatige Calvinisme stuiten en dientengevolge uit pure twijfel het libertarisme laten voor wat het is.
Calvinisme is niet per se links, rechts of liberaal, het is onderhevig aan de heersende politieke ideologie en vormt een gevoelsmatige gevangenis (zuil) voor de gemiddelde mens.
De verbijstering die libertariërs regelmatig ervaren wanneer iemand toegeeft van het libertarisme overtuigd te zijn maar toch stelt dat het niet klopt, is hierdoor te verklaren.
Rationeel is deze persoon overtuigd, maar zijn Calvinistische gevoel zegt hem dat iets niet klopt. Een rationele ideologie als het libertatisme probeert omwille van zijn aard aan het rationele in mensen te appelleren maar vergeet dat een groot deel van de mensen niet 100% rationeel is. De grootste hindernis die ik voor het libertarisme voorzie is dan ook dat mensen ook gevoelsmatig overtuigd zullen moeten worden.
Toch heb ik goede hoop dat deze hindernis een nietige zal blijken. Tenslotte verdwijnt, met de ondergang van de Katholieke en Protestantse kerken, mondjesmaats het Calvinisme bij autochtone Nederlanders en ligt het enige gevaar op dit vlak nog bij de opkomst van de Islam en de bijbehorende indoctrinatie van alles dat maar los of vast zit.
Dit moet wel het meest waardeloze stuk zijn dat ooit op deze site is gezet. Het gaat er ongeveer over dat de schrijver een Brabander is en "daarom" een hekel heeft aan het Calvinisme. Wat het allemaal met libertarisme te maken heeft kan ik geen touw aan vastknopen. Ik denk toch dat ik liever de stukjes van Hub, Kim of Hugo lees.
Goed dat je het over Calvinisme hebt en niet over het christendom in het algemeen, Lodder, want dan gaat het niet op denk ik.
Zeker met je laatste zin ben ik het niet eens, want wat jij lijkt te denken is dat atheisme mensen vrijheid zal brengen, maar dat is niet zo. De mens is immers een moreel wezen en ook de atheist is dat uiteraard. Waar echter de Christen is kunnen evolueren van een staatsgodsdienst over kerkelijke schisma’s, ketterijvervolgingen en godsdienstoorlogen naar het concept van godsdienstvrijheid, vrijheid van meningsuiting en scheiding van kerk en staat, is dat niet het geval met de atheist. Hij denkt namelijk dat deze verworvenheid niet op hem van toepassing is (atheisme is immers geen godsdienst?) en daarom beoefent hij onbelemmerd zijn moraal in de politiek in plaats van in zijn kerk, want die heeft hij niet.
De atheist keert zich dus, bij gebrek aan een God, een zieleherder, een kerkgemeenschap, kortom een van de staat gescheiden moreel platform, voor zijn morele vraagstukken naar de enige wet die hij kent, die van de staat…en maakt van zijn moraal een soort staatsgodsdienst: ziedaar de Linkse Kerk, en (een deel van)de verklaring waarom atheisme en socialisme zo verweven zijn.
Daar komt bij dat de God die het christendom voorstaat zo ongeveer het meest libertarische wezen is dat ik door mensen ooit heb weten te beschrijven, of Hij nu bestaat of niet.
Waarom liet God het kwaad toe?
Waarom mochten Adam en Eva ‘zondigen’.
Het antwoord zit ‘m in de vrije wil van de mens.
De vrije wil is een bij uitstek Joods-Christelijk concept van oorsprong. De Joods-Christelijke God vond de vrijheid van de mens om over zichzelf te beschikken en zelf zijn daden te bepalen zo belangrijk, dat Hij hem ook de vrijheid liet om verkeerde keuzes te maken, al leidden die tot de dood (of je het verhaal nu letterlijk of allegorisch opneemt maakt hier even niet zoveel uit). Daarom begrijp ik wel dat libertariërs lang niet allemaal Christelijk zijn, maar niet dat Christenen niet allemaal libertarisch zijn…
Daarbij lijkt het verdwijnen van het geloof in een God niet tegelijkertijd te leiden tot een verdwijnen van dat stoicijnse Calvinisme. Is niet immers het environnementalisme de moderne versie van dat Calvinisme, een versie waaruit de God gestript is (hoewel de ‘democratie’ hun God genoemd kan worden, de God die faalde volgens Hans Herman Hoppe).
De extreme zelfmatiging van enerzijds het Calvinisme en anderzijds het environnementalisme hebben alvast dezelfde aard en oorsprong dunkt me.
Wat mij betreft doet het Calvinisme zich voor als een dogmatische stroming met een soort consequente logica. Hierbij dienen bij verschillende Calvinistische stromingen verschillende dogma’s als uitgangspunt.
Dat verklaart, waarom er zoveel ruziende Calvinistische secten zijn. Het verklaart ook, waarom Calvinisten gevoelig zijn voor collectivisme en persoonsverheerlijking.
Het libertarisme vertoont ook een logica, die de Calvinist moet aanspreken. Maar zijn dogmatiek verhindert hem de stap naar het libertarisme te zetten.
[2] Bud,
Ik bestrijd, dat moraliteit op zichzelf een uitsluitend door religieuze instituties te vertegenwoordigen basis zou opleveren voor een maatschappelijke orde.
Net als onder religieuzen heb je ook onder atheisten zowel collectivisten als individualisten. Moraliteit is dan ook in mindere mate objetivistisch dan menigeen denkt.
Jouw stelling, dat de mens een religieus wezen is kan waar zijn, maar is in dit verband weinig relevant, tenzij een kerk zich daadwerkelijk zou mengen in het politieke besluitvormingsproces.
SpyNose
[2] "De atheist keert zich dus, bij gebrek aan een God (…)"
Ik denk dat het voor een gemiddelde atheïst inziens bij "gebrek" al fout loopt met die zin.
Een atheïst heeft niet p.d. een gebrek dat ingevuld dient te worden door bijv. een staatsgoddienst. Als je het over collectivisten hebt o.k. maar volgens mij hoeft een collectivist weer niet p.d. een monotheistisch gelovige te zijn. Net als een libertariër of Klassiek Liberaal niet p.d. ongelovig hoeft te zijn.
Overigens is zo een gedachte van een gebrek typisch iets voor het religieus in-the-box denken.
[5] [2] Je kunt de definitie van geloof natuurlijk zo oprekken dat alles eronder gaat vallen. En dus dat iedereen gelovig genoemd mag worden. Dat is de valkuil waar ook Donner graag in valt: ‘ook het atheisme is een geloof.’
Tja, zo gooi je het kind met het badwater weg. Zo blijft er van elk geloof niet veel over dan de zoveelste arbitrairiteit en zet je eigenlijk het verstand buiten de deur. Dom van Donner. Maar wel eerlijk 🙂
Gewoon bij de definities blijven: godsdienst is minimaal het geloof in het bovennatuurlijke. Als atheisme dan nog een geloof is, dan is kaalheid een haarkleur.
Huub
[1] Ernesto,
Dat de clue je ontgaan is zoals je zelf al aangeeft, is geheel niet kwalijk.
De achtergrondboodschap dat ik een hedonistische (bourgondische) Brabander ben en vanuit een soort, daaruit voortvloeiende dogmatiek wel een hekel moet hebben aan Calvinisme, is een vorm van cynische zelfspot die bedoeld is om een ietwat luchtiger tintje te geven aan een anders nogal technisch (maar daarom niet minder waar) verhaal over hoe de Calvinistische aard van de Nederlander een obstakel vormt voor de opmars van het libertarisme. In dit laatste zit dan ook de clue.
Een betoog moet, om goed door te dringen tot de ‘groene lezer’ niet alleen inhoudelijk kloppen maar ook amusant zijn. Wellicht val jij niet onder de noemer ‘groen’ en geef je de voorkeur aan een zuiver technisch verhaal of wellicht bevalt mijn soort humor je gewoon niet. Het mag uiteraard allebei (het zou toch wat zijn als het niet zo was). Eerlijk gezegd hoop ik dat het laatste het geval is, want ik heb liever met een criticaster dan met een technocraat te maken.
In ieder geval het vriendelijke verzoek de tekst nogmaals te lezen (en dan het achtergrond te negeren) opdat je ziet dat er ook nog een voorgrond van belang en inhoud is.
vriendelijke groet,
Lodderzat
Ik heb zelf een calvinistische achtergrond en ik bestrijd dat het Calvinisme an sich een bedreiging is voor het libertarisme.
Het Calvinisme als geloof mag dogmatisch zijn, als het om politiek ging, waren het juist de calvinisten die zich keerden tegen voor iedereen geldende fatsoensregels. Onder inspriratie van het Calvinisme kwam Holland in opstand tegen de collectivistische, katholieke Spaanse koning. De Protestanten namen het op voor oude rechten, privileges en vrijheden die door die Spanjaarden werd bedreigd. Nederland beleefde als calvinistisch vormgegeven land zijn Gouden Eeuw. De regels en het bestuur kwamen in die tijd een stuk dichter bij het libertarisch ideaal dan nu. Ook deinsden Calvinisten niet terug voor radicale keuzes zoals het bewapenen en financieren van de Amerikaanse (bijna-libertarische) opstand tegen het meer etatistische Engeland.
Wat is dan wel een bedreiging voor het Libertarisme in NL? Wel het ontplooiingsliberalisme, en het socialisme. En daarnaast alle pogingen om van geloof dwingende politiek te maken, of het nu om Katholicisme, Calvinisme of Islam gaat.
Groeten amdh
[1] Ik ben een echte Ollander en heb ook een instinctieve afkeer van het Calvinistische dogma-geloel. Doe wat mij betreft maar gek, dan doe je al gewoon genoeg. Gelukkig is de Vrijspreker geen kerk waar alle ‘predikanten’ zich aan de ‘juiste’ geloofsleer moeten houden; het libertarisme is in meerdere smaken verkrijgbaar. Negeer a.u.b. wat je niet lust. Als hedonistische anarcho-liberaal weiger ik mij principeel aan wat voor geloofsleer dan ook te houden. Amen 😉
Goed en belangrijk stuk. Het is inderdaad zo dat "gevoelens" bij velen de ratio aan de kant zetten.
De vraag blijft, hoe kunnen we dat beter aanpakken?
Het is immers ons belang dat het libertarisch ideaal door zoveel mogelijk personen wordt begrepen EN uitgevoerd!
Iemand heeft mij eens aangeraden om als we succes wilden hebben, dat we dan een "Libertarische Kerk" moesten oprichten.
Hij meende dat serieus!!
Comments are closed.