In 21 minuten doodgebloed

Begin 2005 werd voor het eerst de algemene beleidsenquête “21 minuten” gehouden.
Circa 150.000 mensen deden mee aan dit onderzoek en de uitkomsten zijn destijds aan niemand minder dan JP Balkenende gepresenteerd.
Dit jaar is er wederom de kans om aan dit onderzoek mee te werken en dit kan, voor de geïnteresseerde, tot 30 oktober op 21minuten.nl worden gedaan.
Toch wil ik medewerking aan deze gruwelijke vorm van quasi-onafhankelijke indoctrinatie ten strengste af raden, en wel om het volgende:

Allereerst moet bemerkt worden dat ‘deze’, ongelofelijk maar waar, nóg erger is dan dhr. Nicolaïs’ enquête over de EU eerder dit jaar.
Dit komt niet per se door de inhoudelijke vragenstelling maar door het feit dat bij deze inquisitie niet bij elke vraag de mogelijkheid bestaat de keuze van ‘anders/weet niet’ schriftelijk te verklaren.
Om de gruwelen van dit elektronische toiletpapier te verduidelijken wil ik graag met u een aantal van de gestelde vragen doornemen. Let wel, hier moet u even voor gaan zitten en wellicht een klein assortiment bloeddruk verlagende middelen voor innemen.

Het onderzoek begint op een zéér persoonlijke noot door te vragen of ik gelukkig ben.
De keuze gaat van ‘zeer gelukkig’ tot ‘zeer ongelukkig’.
Nu kan niet met zekerheid gesteld worden waar het antwoord ‘zeer gelukkig’ in de statistieken geplaatst zal worden, maar dit percentage zal ongetwijfeld in verband worden gebracht met de prestaties dan wel de aanwezigheid van de overheid. Graag zou ik hier geantwoord hebben dat ik ‘zeer gelukkig’ ben ‘ondanks de overheid’. Dit laatste kan onmogelijk duidelijk worden uit simpelweg ‘zeer gelukkig’ en waarschijnlijk wordt exact het tegengestelde geïnterpreteerd. Het bloed begint bij dit punt al spreekwoordelijk onder mijn nagels vandaan te komen.
Binnen ditzelfde thema vervolgt het onderzoek door specifiek te vragen hoe gelukkig ik respectievelijk met Nederland en mijn woonplaats ben en hoe gelukkig ik denk dat komende generaties met Nederland zullen zijn. Hetzelfde bezwaar gaat op voor deze vragen.

Even later wordt mij een zeer bekend en zeer gruwelijk soort vraag voorgeschoteld; ‘selecteer uit de volgende onderwerpen er drie waaraan het begrotingsoverschot moet worden besteed’.
Het enige antwoord dat nog enigszins in de buurt van het door mij gewenste antwoord in de buurt komt is ‘belastingverlaging/lastenverlichting’ maar uiteraard is het enige juiste antwoord ‘algehele teruggave aan de rechtmatige eigenaar in exact het door hem of haar betaalde bedrag’; Maar ja, het zal u niet verbazen dat deze er niet bij staat.
Een grote rode vlek is inmiddels rond mijn muispad ontstaan.

Nog even later verschijnt weer een dergelijke gruwel op mijn scherm;
‘Hoe ziet de Nederlandse samenleving er volgens u uit, maak telkens een keuze uit 2 opties’
Hier volgen de meest pijnlijke keuzes:
‘Individualistisch’ of ‘solidair’ De duidelijke veronderstelling is dat ‘solidair’ per definitie goed is en ‘individualistisch’ per definitie slecht; anders had men wel voor ‘samen horig’ geopteerd. Ik zie de Nederlandse samenleving als ondermatig individualistisch en zie hier graag verandering in, dat is mijn antwoord!
De volgende keuze is echt door de werelds grootste geitenwollentruienbreier ooit geschreven.
Is Nederland een land van ‘materieel succes’ of van ‘kwaliteit van leven’. Het gore linkse lef om dit als tegengestelden te presenteren resulteert bij mij in een dergelijk bloedverlies dat ik langzamerhand duizelig begin te worden.
Vervolgens wordt exact dezelfde vraagstelling herhaald met het verschil ‘hoe Nederland er uit zou moeten zien’. De eerder niet echt hinderlijke vraag of Nederland ‘informeel’ of ‘feodaal’ is, verandert nu in ‘of Nederland ‘informeel’ of ‘feodaal’ zou moeten zijn in mijn optiek’. Hierbij kan ik moeilijk antwoorden; informaliteit (en dit is uiteraard niet per se libertarisch) is in mijn ogen beleefdheidshalve niet wenselijk maar omdat (en dit is wél libertarisch) gezag an sich verwerpelijk is, is réspect voor gezag al helemaal erg. Antwoord is dus: geen van beiden!

De vraagstelling vervolgt met het thema van Nederlands algehele productiviteit.
De vraag is de volgende: ‘Wat is nodig om Nederland in de toekomst welvarend te houden?’
Allereerst moet ik bemerken dat hier een gigantische foutieve vooronderstelling in zit; Nederland is nu welvarend?! Ben ik het niet mee eens!
De ergernis en het bloedverlies worden groter als ik de keuzes lees. ‘Langer werken’,
‘Meer mensen aan het werk’, ‘productiever werken en tenslotte ‘geen verandering nodig’!?!
Enkel en alleen collectivistische oplossingen dus!

We vervolgen met een minuscuul sprankje hoop en stelpen van het bloeden.
De keuze is telkens tussen twee beleidskeuzes op sociaaleconomisch gebied en, wonder boven wonder, het gevolg van kleine economische groei wordt als inherent aan kunstmatig kleine inkomensverschillen gepresenteerd, nota bene door het CPB! Kennelijk snappen ze eindelijk de basis van economieleer(!).

Na mij nagels afgepleisterd te hebben, vervolg ik mijn marteling.
De vraag gaat wederom over het vergroten van de Nederlandse productiviteit.
De enige optie die nog enigszins aanspreekt is om de arbeidswetgeving te versoepelen, met de belangrijke kanttekening dat ‘versoepelen’ beter vervangen kan worden door ‘afschaffen’.
Verder zijn er een aantal opties zoals ‘meer ondernemersschap stimuleren’ en ‘concurrentie tussen bedrijven vergroten’; Nu is ondernemerschap en een grote mate van concurrentie een goede economische toestand. Maar ‘stimuleren’ en ‘vergroten’ duidt op een positief ingrijpen door de overheid, en daar ligt een contradictio in terminis want enkel door níets te proberen te vergroten of stimuleren, kan, in macro-economie, het bewuste verschijnsel daadwerkelijk worden vergroot of gestimuleerd. Bovendien is overheidsingreep met het bijvoeglijk naamwoord positief ook al een contradictio in terminis.
De pleisters zijn inmiddels gescheurd door de hevig gutsende stroom bloed van onder mijn nagels.
Binnen dezelfde thematiek wordt ook de vraag gesteld of de lonen in Nederland meer prestatieafhankelijk moeten worden. Het antwoord dat die arme lonen helemaal niets moeten doen, staat er helaas niet tussen.

De vergrijzing, als het economische ultieme collectivistische onderwerp, wordt uiteraard niet ongemoeid gelaten. De vraag is onder welke voorwaarde ik meer uren zou werken om de vergrijzing te bekostigen. Ten eerste: ik zou nooit aan dergelijke collectieve waanzin meedoen, althans niet vrijwillig. Ten tweede: de enige voorwaarde waaronder ik meer uren zou werken, is als ik daar meer voor betaald zou krijgen zoals overeengekomen met mijn werkgever of opdrachtgevers. Geen van beide meningen kunnen worden uitgedrukt en ik vul maar weer in ‘weet niet/geen antwoord’. Die onderzoekers moeten mij wel heel dom vinden onderhand, met als die ‘weet niets’. Maar geen zorgen, dit sentiment is wederzijds, zij het om geheel andere en veel rechtvaardigere redenen.
De vraag volgt of ik ofwel 2 uur meer ga werken per week om de vergrijzing te bekostigen of dat ik 200 euro per maand méér aan AOW wil gaan betalen of dat ik wellicht 12 vakantiedagen per jaar wil inleveren. De vraag of ik wel voor de vergrijzing wil opdraaien, blijft nog steeds jammerlijk uit.

Een tijdje later, onderhand doorweekt met bloed, wordt mij gevraagd of het ontslagrecht versoepeld mag worden als de werkgevers meer aan de opleiding van hun werknemers doen.
Neen! Het ontslagrecht móet worden afgeschaft en of de werkgevers hun werknemers opleiden of niet kan mij, eerlijk gezegd, geen derrière schelen!

Ook wordt gevraagd wat er met de hypotheekrenteaftrek moet gebeuren.
Ditmaal behoort afschaffen wél tot de opties….Joepie(!).
Nu ben ik uiteraard tegen elke vorm van overheidssubsidie en dus ook tegen de hypotheekrenteaftrek, maar zolang er naast een hypotheekrenteaftrek ook zoiets bestaat als huursubsidie of toeslag, vind ik het afschaffen hiervan een ernstige vorm van rechtsongelijkheid tussen welvarende en minder welvarende mensen.
Uiteraard wordt over de huurtoeslag geen woord geroerd.

Constant wordt mij gevraagd of ik iets wil verlagen, verhogen, stimuleren, vergroten of matigen. Ik word er ziek van! sterker nog ik ben reeds doodgebloed door hevige nagelbloedingen! De optie van algehele afschaffing van welke wetgeving dan ook komt slechts één keer in dit hele prul voor! Of ik de hoogte van die en die subsidie te hoog of te laag vind, vragen ze me; het enige juiste antwoord vereist een tamelijk ongebruikelijk woord,
namelijk: ‘over-existent’!
Een perfect woord eigenlijk om zowel dit prutonderzoek als overheid in het algemeen te beschrijven.