Het eindlot dat wordt bepaald door moederoverheid

Soms is het gewoon te afschuwelijk voor woorden om op te merken waar de staat (en met name de Nederlandse) zich eigelijk allemaal mee bemoeit/gaat bemoeien/wil bemoeien/zal bemoeien. Dit tot het meest soevereine eigendom van een individu. Namelijk z’n eigen leven.

Enige tijd geleden hoorde ik het verhaal over een persoon die aan longkanker leed. Helaas was deze man niet meer te genezen en wachtte hij zijn dood dus stilletjes af. Na enige tijd ging het niet meer, hij ging leiden aan vreselijke pijnen en hoestte letterlijk zijn longen eruit. Helaas was het niet mogelijk om euthanasie uit te voeren. De dokter wilde daar namelijk wegens wettelijke obstructies niet aan beginnen. Hij moest volgens deze dokter maar gewoon sterven aan deze ziekte. Op den duur kreeg hij zijn zin, hij stikte namelijk. Ongeveer dezelfde dood wanneer je iemand vijf minuten onderwater houdt.

Vele collectivisten zullen nu zeggen: “Had hij maar niet moeten roken, hij heeft er namelijk zelf voor gekozen om een pijnlijke dood tegemoet te gaan. Dit staat tegenwoordig ook gewoon op het pakje!”. ‘Helaas’ is deze rare opmerking in dit specifieke geval geheel irrelevant. Hij heeft deze ziekte namelijk opgelopen door het werken met asbest, een sigaret had hij nog nooit aangeraakt. Het ontstaan van deze ziekte is in dit artikel ook irrelevant. Dit artikel gaat namelijk over het feit dat de staat de veroorzaker aan dit leiden is geweest. Immers, als de overheid de keus voor euthanasie gewoon had overgelaten aan de vrager daarvan, had deze man niet hoeven stikken door ademnood maar voortijdig euthanasie (humane dood) kunnen uitvoeren.

Laten we even het wetboek er bij pakken om te analyseren wat deze arts bedoelde met “wettelijke obstructies”. De wetgever (het parlement) heeft deze vorm van dwang ondergebracht in de Wet toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding. (Publiek recht)

De wet begint in artikel 2 een aantal voorwaarden op te sommen voor euthanasie:

1. de overtuiging heeft gekregen dat er sprake was van een vrijwillig en weloverwogen verzoek van de patiënt,
2. de overtuiging heeft gekregen dat er sprake was van uitzichtloos en ondraaglijk lijden van de patiënt,
3. de patiënt heeft voorgelicht over de situatie waarin deze zich bevond en over diens vooruitzichten,
4. met de patiënt tot de overtuiging is gekomen dat er voor de situatie waarin deze zich bevond geen redelijke andere oplossing was,
5. ten minste één andere, onafhankelijke arts heeft geraadpleegd, die de patiënt heeft gezien en schriftelijk zijn oordeel heeft gegeven over de zorgvuldigheidseisen, bedoeld in de onderdelen a tot en met d, en
6. de levensbeëindiging of hulp bij zelfdoding medisch zorgvuldig heeft uitgevoerd.

De eerste voorwaarde is moreel verantwoord. Alleen de patiënt mag beslissen of hij z’n leven wel of niet wil voortzetten. Niemand anders mag deze beslissing uitvoeren.
De resterende vijf zijn weer erg onnodige bemoeialregels waarbij de tweede voor vele verschillende interpretaties vatbaar is. Immers, wat is uitzichtloos en ondraaglijk lijden van de patiënt? Hoe definieer je dat? Dit zou waarschijnlijk ook de reden zijn geweest waarom bovenstaande arts niet wilde meewerken. Hij was namelijk bang dat deze desbetreffende ziekte niet onder dit kopje zou vallen. En wanneer hij voor deze persoon wel euthanasiebehandeling had uitgevoerd, had hij wellicht een betrekkelijk groot probleem. Elke euthanasiebehandeling wordt namelijk naderhand beoordeeld door een bepaalde commissie. Dit staat namelijk in artikel 8, lid 1:

“De commissie beoordeelt op basis van het verslag bedoeld in artikel 7, tweede lid, van de Wet op de lijkbezorging, of de arts die levensbeëindiging op verzoek heeft toegepast of hulp bij zelfdoding heeft verleend, heeft gehandeld overeenkomstig de zorgvuldigheidseisen, bedoeld in artikel 2.”

Natuurlijk is deze commissie niet zomaar een ambtenarencommissie, maar een commissie met een eigen subjectieve mening en hoogstwaarschijnlijk een dubbele agenda. De samenstelling van deze commissie wordt namelijk volgens artikel art 4 door de Minister gekozen. In de volksmond geeft men hier ook wel vaak de term “vriendjespolitiek” aan.

“- De voorzitter en de leden, alsmede de plaatsvervangende leden worden door Onze Ministers benoemd voor de tijd van zes jaar. Herbenoeming kan eenmaal plaatsvinden voor de tijd van zes jaar.
– Een commissie heeft een secretaris en één of meer plaatsvervangend secretarissen, allen rechtsgeleerden, die door Onze Ministers worden benoemd. De secretaris heeft in de vergaderingen van de commissie een raadgevende stem.
– De secretaris is voor zijn werkzaamheden voor de commissie uitsluitend verantwoording schuldig aan de commissie”

Maar als een bepaald lid van deze commissie zich nou misdraagt? Door bijvoorbeeld een zeer ruime definitie te geven aan het begrip “uitzichtloos en ondraaglijk lijden” of door bijvoorbeeld geen snars van het onderwerp of te weten. Kan hij dan niet ontslagen worden? Uiteraard niet! Immers, alleen de Minister gaat daarover en wanneer het een vriendje betreft, zal hij wellicht niet snel tot deze daad over gaan. Artikel 6:

“De voorzitter en de leden, alsmede de plaatsvervangende leden kunnen door Onze Ministers worden ontslagen wegens ongeschiktheid of onbekwaamheid of op andere zwaarwegende gronden.”

Men kan zich dus goed voorstellen, dat als een dergelijk lid bijvoorbeeld een bevriende partijgenoot is, hij niet zo gauw ontslagen zal worden. Immers, een medekameraad kun je natuurlijk niet in de kou laten staan!

Gekeken naar het gehele verhaal zou menig weldenkend mens zich nu afvragen: “Waar bemoeien die mensen zich eigelijk mee?”. Indien men dit afvraagt zal men zich moeten realiseren dat hij of zij in Nederland woont waar ambtenaren als grote bamboestokken de grond uit spurten en een groot ondoordringbaar woud creëren waar geen enkel persoon behalve bamboe doorheen kan wringen. En wanneer men zich dit realiseert, dient met zich af te vragen: “By what right?, by what code?”