De (federale) wetgever discrimineert…

… en gedraagt zich hoogst ondemocratisch

Traditiegetrouw stort de Belgische federale wetgever, nauwelijks twee dagen nadat zijne Majesteit enkele loze en/of leugenachtige beloftes de wereld kond maakte, een karrenvracht aan nieuwe wetten en reglementen uit over ’s Majesteits onderdanen. En dat op zich is al geen goed nieuws. Het is bovendien de druppel die de spreekwoordelijke emmer doet overlopen – die emmer die gedurende het hele jaar al gevuld was met absurditeiten die met nieuwjaar kracht van wet krijgen, zoals onder meer de nieuwe rokersjacht.

(Kan iemand mij uitleggen waarom in een frietkraam wel nog gerookt mag worden en in een pittabar niet? Het onderscheidend criterium zou hoofdzakelijk eten of hoofdzakelijk drinken moeten zijn. Nochtans ben ik nog nooit een frietkraam binnengestapt met de bedoeling er een pint te kopen. Het zal de ingeweken pittaventers (lams)worst wezen. Ze hoeven maar even te wapperen met de nog maar eens verstrengde antidiscriminatiewet en geen inspecteur die de drempel nog durft te passeren.)

Maar de pragrammawet – een wet die samen met jaarlijkse wet houdende rijksmiddelenbegroting, de bijzondere wet houdende de toekenning van een eenmalige bijzondere toelage ten voordele van de Vlaamse Gemeenschap, het Vlaamse Gewest, de Franse Gemeenschap, het Waalse Gewest, het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest en de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie, de wet houdende de toekenning van een eenmalige bijzondere toelage ten voordele van de Duitstalige Gemeenschap en een wet houdende diverse bepalingen door de strot van een comateus parlement wordt gewrongen – de programmawet – waarvan zelfs wikipedia fijntjes opmerkt dat ze wordt misbruikt om met stille trom particratische koehandeltjes mee te regelen – die programmawet is een anachronisme, een reliek van het ancien régime.

Hoewel het erop lijkt dat het bankgeheim niet wordt afgeschaft (zie mijn aanklacht op deze pa-gina’s) maar slechts uitgehold, is ook deze programmawet bijzonder nadelig voor het rechtsgevoel van de Belg. Een voorbeeld is de verlaging van de wettelijke rente. De verzekeringssector smeekt al jaren om verlost te worden van een onrealistisch hoge wettelijke rente. Bij de beleidsverklaring van 17 oktober kondigden de premier en zijn vriendinnetje op begroting aan dat zij de wettelijke rente zouden gaan verlagen van 7% naar 5%. Maar wie nu dacht dat inschikkelijkheid of billijkheid bij het paarse regeerrekenkoppel een beweegreden was heeft het verkeerd voor. Niet de zware last van de verzekeringssector wegens “bepaalde vormen van gerechtelijke speculatie”, maar de last van de overheid wegens problematische betalingsachterstand was de doorslaggevende factor. Want de wettelijke interest werkt natuurlijk in twee richtingen. Voor de overheid was de lucratieve renteopbrengst op achterstallen in belastingen en sociale bijdragen steeds te aanlokkelijk om de gerechtvaardigde eis van de verzekeringssector (en van iedereen die met “gerechtelijke speculatie” te maken heeft) in te willigen. Maar nu is de balans omgekeerd en heeft de overheid zelf zoveel betalingsachterstand dat het effect van de te hoge wettelijke rente op de financiële rekeningen van de ‘gestelde machten’ er negatief door wordt beïnvloedt.

Maar zelfs nu hebben ‘da joenk‘ en miss ik-ken-de-vierkantswortel-van-25-niet het goed bekeken. De wettelijke interestvoet wordt marktafhankelijk gemaakt. Zij is voortaan gelijk aan de afgeronde EURIBOR + 2 procentpunt. Maar dan wel alleen voor burgerlijke en handelszaken. In fiscale zaken blijft de wettelijke interestvoet op 7%. En de discriminatie eindigt daar niet. Zij komt boven op de discriminatoire niet-reciprociteit. Achterstallen van de burger jegens de fiscus worden gesanctioneerd met een te hoge rente, maar omgekeerd zal de fiscus – de door de overheid veroorzaakte inflatie meegerekend – u minder dan niets betalen wanneer u van hem wat te vorderen hebt. En op de koop toe lacht hij je uit met een onleesbare brief (heel cynisch “aanslagbiljet” genoemd) waarin hij u meedeelt dat hij weet hoeveel hij bij u in het krijt staat maar u feestelijk laat wachten tot het einde van de tweede maand volgend op de datum van verzending, ook zonder interest. Voor de BTW-schuldigen past de overheid dezelfde onoorbare techniek van verdoken belasting toe.

Dat de verlaging van de wettelijke rente niet geldt voor de fiscale schulden is op zich al erg genoeg. De verantwoording die oppertollenaar-van-dienst Didier Reynders ervoor gaf moet ieder rechtschapen mens over de rooie jagen. Gevraagd naar het waarom van de uitzondering kwam de minister niet verder dan “in belastingzaken speelt een strafrechtelijk element”. Een dergelijke uitspraak kunnen we niet anders interpreteren dan “iedere belastingplichtige is een fraudeur”. En dat is een regelrechte aanfluiting van het vermoeden van onschuld, een van de basisbeginselen waarvoor de democratie door deze lui en de massa’s utopisten die de aarde bevolken wordt geroemd. Inderdaad, niets is verder van de realiseerbaarheid verwijderd dan een staat die ook maar een van de haar toegeschreven functies naar behoren zou kunnen uitoefenen.