de Verzorgingsstaat: een Staat die verzorging behoeft.*) Wilt U dat ?

Politici en media blijven de samenleving bestoken met de fatwa, dat de burger-onderdanen van de EU, de plicht hebben of dienen te krijgen draconische, zoals energiebeperkende maatregelen te nemen. De vreselijkste doemscenario’s worden verzonnen en over het volk uitgestort om het daartoe “vrijwillig” te bewegen.
Maar sinds de politici in koor roepen, dat de individuele burger zelf verantwoordelijk is, is er verwarring ontstaan. Dus wordt er nu ook angst gezaaid, want er moet wel geregeerd en geinvesteerd kunnen worden.*) Maar waarom kondigt het politieke zangkoor die eigen verantwoordelijkheid af ? Dat doet het, omdat de fondsen van de verzorgingsstaat zijn uitgeput. De kas is leeg. De verzorgingsstaat is blut. Al jaren. Totaal. Hoe dat komt ? Dat komt zo.

Leunen – betalen – potverteren
Toegegeven: een mens wordt niet zomaar een parasiet, dat wordt hij, zodra er een geschikte gastheer opduikt, die hem een gratis hap voorschotelt. En dat is sinds de jaren 1960 met de Nederlandse Staat juist precies het geval. Niet gehinderd door een minimum aan zelfkritiek en in weerwil van talrijke waarschuwingen die zij van meet af aan ontving, heeft de politieke kaste zich in zijn geheel op de uitholling van de rentabiliteit van het bedrijfsleven gestort om het politieke ideaal van de verzorgingsstaat te financieren onder het motto “jatten wat je jatten kunt, zolang het kan”.

Zo wordt in de de jaren ’60 de leunmaatschappij in Nederland geinstalleerd, een (schijn)maatschappij van individuen die gaandeweg doordrenkt worden met een door en door asociale collectivistische mentaliteit. De actieve generatie waaronder een groot percentage babyboomers eigent zich op allerlei schalkse manieren bijzondere collectieve voordelen toe, die een enorme wissel trekken op de toekomst en wordt daardoor moreel praktisch volledig verpest.

Sprinkhanenplaag en verdere aanslagen
Sinds 1967, het jaar van de invoering van de WAO, wordt de verzorgingsstaat aan alle kanten uitgemolken door collectivistisch Nederland, dat zich als een zwerm sprinkhanen ontpopt, de grenzen van het verzorgingsstelsel opzoekt en het stelsel in zijn geheel volledig uitkleedt, kaalvreet en verzwelgt.

Daar komt bij, dat door de funeste begrotingspolitiek van het kabinet den Uyl-Duisenberg met zijn “leuke dingen voor de mensen” het begrotingstekort sinds 1973 begint op te lopen tot bijna 6% van het BNP in 1980. Aan deze economische misdaad en morele ramp zijn dus niet alleen de collectivisten van de PvdA, maar ook die van het CDA en VVD debet.(1)

Hierdoor wordt een verdere aanslag gepleegd op de portemonnaie van de verzorgingsstaat, pardon, die van U. Een en ander noodzaakt de wetgever de bakens van het sociale “verzekeringsstelsel” herhaaldelijk te verzetten. Alras blijkt bijvoorbeeld, dat de benaming “verzekering” niets anders is dan pure socialistische volksmisleiding.(2) De term staat namelijk voor inkomenspolitiek en heeft niets met verzekeringen te maken.

De langetermijn gevolgen van het stelselmatig potverteren, die met enorme inkomensherverdelingen gepaard gaan, zijn haast onvoorstelbaar. Niet alleen voor de lasten van jongere generaties economisch actieve burgers, die nu en in de toekomst met steeds kleiner aantallen voor de collectieve lasten van steeds meer inactieve ouderen moeten opdraaien, maar ook omdat de overheid een steeds dwingender beroep doet op de eigen verantwoordelijkheid en op die manier t.a.v. jongere generaties met twee maten meet.

De verzorgingsstaat bestaat niet: de quasi-verzorgingsstaat
Daar komt nog bij dat de collectivistische EU-lidstaten de realisering van de doeleinden van de verzorgingsstaat nog steeds als gemeenschappelijk doel uitroepen en nastreven. Daarbij kondigt de EU zogenaamde “sociale grondrechten” af, die zij in haar verdragen neerlegt, waaraan de lidstaten gebonden zijn. Een individueel burger kan daar meestal geen aanspraak op maken, omdat de verdragsbepalingen alleen gericht zijn tot de lidstaten en niet tot de burger.(3)

Bovendien eist een grotere individuele verantwoordelijkheid noodzakelijkerwijs een totaal andere individuele mentaliteit (een “VOC-mentaliteit” zou de premier zeggen) dan een leunmaatschappij. Die nieuwe individuele verantwoordelijkheid zal hoe dan ook gepaard moeten gaan met een radicale sociaalculturele ommezwaai. Een ding is dan ook zeker: de Europese burgers staat nog heel wat politiek kunst- en (v)liegwerk te wachten.

Schizofrene staat maakt samenleving schizoid
Hoe schizofreen men zo’n quasi-verzorgingsstaat mag noemen, laat ik graag aan de lezer over. Wel staat praktisch vast, dat een dergelijk gedrag van de staat psychopathisch is en de samenleving schizoid maakt. (5)

——————–

*) Op 16 januari 2007 om 13.00 uur organiseert de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid samen met de Sociaal Economische Raad het SER/WRR- symposium “Naar een nieuwe investeringsagenda, de toekomst van de Nederlandse verzorgingsstaat” in het SER-gebouw in Den Haag.

Het symposium – geleid door Paul Schnabel, directeur Sociaal Cultureel Planbureau SCP – is een handreiking aan de nieuw te benoemen bewindvoerders in het faillissement.

===============
Literatuur:
(1) Ministerie van Financien, Actief begrotingsbeleid in nationaal perspectief (1945-1994),
(2) Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, WAO: Historisch overzicht
(3) SpyNose,
Is een sociale voorziening een recht ? 2006,
(4) de Volkskrant,
VOC mentaliteit ?????, 2006,
(5) Wikipedia, schizoidie.