Men zegt niet voor niets ieder volk krijgt de bestuurders die het verdient; laten we eens kijken wat er zou gebeuren als we die zelfde Democratische regels in het bedrijfsleven zouden toepassen.
Stel nu eens,
Een bedrijf heeft een vacature zeg voor een nieuwe directeur en besloten is dat hij/zij die de meeste handtekeningen verzamelt, die baan krijgt. Hoelang denkt u dat het met dat bedrijf goed zal gaan als het bedrijf niet zou kijken naar kunde of geschiktheid maar uitsluitend naar het aantal handtekeningen?
Iedereen zou deze procedure toch belachelijk vinden, maar het is wel de procedure waarop wij de leiders van Nederland kiezen maar ook die van Provincies en de Gemeenten worden zo gekozen, belachelijk.
En weet je wie er dan zitting krijgen in de nieuwe Regering? Nee toch, (wel weten de nieuwe leden nu al dat er 30% meer te verdienen is). Dat regelen de heren onderling zelf wel, daar mag de burger zich niet mee bemoeien, daar zijn wij te stom voor en misschien is dat ook wel zo. Want waarom vragen wij niet vooraf, wie er op welke stoel komt te zitten en welke kwaliteiten hij/zij daarvoor moet bezitten?
Nu nog.
Kiest het volk vooral de poppetjes zo wordt Balkenende beoordeeld op zijn Harry Potter uiterlijk, en Bos op zijn kontje en zo kiezen wij in Nederland de leiders van ons Land.
Hebt u enig idee hoeveel mensen op basis van het partij verkiezingprogramma hun keuze hebben gemaakt? Heel erg weinig durf ik te stellen behalve zij die deel uitmaken van een partij natuurlijk.
En wij achteraf maar klagen wat een klootzakken, ze bakken er niets van. Maar eerlijk is eerlijk niet zij zijn de klootzakken nee wij zijn de klootzakken om keer op keer bij verkiezingen in hun z.g. democratie’s spelletje te trappen en niet vooraf naar de personen en hun kwaliteiten en kunde te vragen. Voor de meest domme baan in het bedrijfleven vragen wij kennis gebaseerd op diploma’s, maar voor de bestuurders van Nederland is het uitsluitend lid zijn van een partij genoeg.
Zo gebeurt het dat een kamerlid de minister niet herkent, en het lachertje van de tweede kamer wordt. Natuurlijk humor moet kunnen maar hoe komt iemand op die stoel terecht in de tweede kamer als volksvertegenwoordiger?
RED: Goede gedachten, maar niet alle libertariërs zullen zich aangesproken voelen door “wij” zoals in deze tekst gebruikt. Mogelijk het woord “wij” vervangen door “de kiezers”?
—————
Ingezonden door idee
Probleem is, dat industriekapiteins vandaag de dag vrij uitwisselbaar zijn met politieke korriefeeen.
Probleem is, dat industrie boven het volksbelang staat.
Zoals Churchill zei: Democratie is geen goede regeringsvorm, maar noem maar is een betere.
Bij het bedrijf heb je een Raad van Commisarissen die beslist wie de nieuwe directeur wordt, maar als je dat bij de overheid doet krijgt je toch alleen maar vriendjespolitiek. En in die bedrijven is succes meetbaar qau winst e.d. Bij de overheid ligt dat compleet anders.
[3] "Bij het bedrijf heb je een Raad van Commisarissen die beslist wie de nieuwe directeur wordt, maar als je dat bij de overheid doet krijgt je toch alleen maar vriendjespolitiek."
Waaruit leid je af dat de Raad van Commissarissen geen ‘ons kent ons’ circuit is? Hoe komen benoemingen tot Commissaris van die Raden tot stand?
Volgens mij zit er één manco in dit verhaal: Wij kiezen niet bewust voor de incompetente types die het keer op keer blijken te zijn. We kunnen nl. niet op zomaar iemand stemmen. Als een deel van de kiezers bv. op mij zou stemmen hebben ze een probleem: ik heb me niet kandidaat gesteld, ik ben niet beschikbaar.
Wie kiezen we dus? De mensen op de kieslijsten. En dat zijn dus mensen zie zich verkiesbaar hebben gesteld, en van wie je zou mogen verwachten dat zij door hun partij op basis van hun kundigheid geselecteerd zijn. En daar gaat het dus mis. En wij kiezen niet de ministers; die worden in achterkamertjes benoemd op basis van uiterlijk vertoon en vriendjespolitiek. Aboutaleb’s ‘prestaties’ in Amsterdam maken promotie niet echt een voor de hand liggende carriëre stap. En hetzelfde geldt voor en Plasterk of een Ter Horst.
Ik hab al jaren een wat ongenuanceerde uitspraak: als je wat kunt ga je niet in de politiek. Als je echt helemaal niks kunt, kun je altijd nog de politiek in gaan. Ik weet, er zijn uitzonderingen, zoals een Fleur Agema. Maar in de regel blijkt het toch wel te kloppen: Hanja Maij Weggen, verpleegkundige A met Ooievaartje, mag ons opzadeln met een deal waarover de banken vandaag de dag nog steeds schaterlachen.
Neelie Smit Kroes, die geen stap zet zonder wichelroede adviezen. Lees over Neelie en Bram ook de geweigerde comun van Pim Fortuyn: http://tinyurl.com/2v2hme
En dat is waar de democratie aan kapot gaat (en helaas nu ook het bedrijfsleven): je mag kiezen, maar er is niemand om te kiezen. Wel een goed voorbeeld voor het socialisme natuurlijk: je mag dingen kopen, alleen zijn er geen dingen om te kopen…
[3] Dat was toen al mogelijk: Amerika voor de tijd van de constitutie. De confederatie onder de Articles of Confederation. Eigenlijk niet meer of minder dan vrijheid en kapitalisme.
Het antwoord op Churchill’s vraag is de boeddistische, rethorische, vraag: What is the sound of one hand clapping?
Oftewel: alleen leden van systemen gaan er vanuit dat er systemen nodig zijn.
Out-of-the-box: wie heeft de staat werkelijk nodig? Een schrikbarend LAAG aantal mensen.
Hoe is je speed-English?
Volg deze gozert eens, en op zijn minst zit je te lachen, en wellicht raak je overtuigd. In elk geval nieuwe inzichten, ook als je het niet met hem eens bent.
http://www.freedomainradio….
Jeff.
Comments are closed.