Nadat in Australië de IVF nazaten van een zaaddonor rechtmatig aanspraak maakten op de erfenis van de overleden zaaddonor, ging ik nog eens door mijn files en kwam een soortgelijk gruwelverhaal maar dan mbt orgaandonorschap tegen.
(meteen ook maar mijn oproep tot zaaddonatie aan de Vrijspreker lezers, om tot een verdere verspreiding van de Vrijspreker te komen, stopgezet).
Het zal je maar gebeuren, denk je anoniem, als zaaddonor wat echtparen te helpen, worden de regels veranderd tijdens het spel, en komen je nazaten te weten wie je bent, of in het voorbeeld, wie je was.
Als dan een rechter bepaalt dat ook die met jouw zaad verwekte IVF kinderen jouw erfgenamen zijn, dan gaat de zorgvuldig opgebouwde successieplanning in rook op ten koste van je ‘echte’ kinderen, of testament.
En als de erfenis niet meer veilig is, waarom zou je dan als zaaddonor ook niet verplicht kunnen worden om bij leven, in het onderhoud van DIE, kinderen te moeten voorzien?
Een afschuwelijk voorbeeld waar veranderingen van regels tijdens het spel toe kunnen leiden.
En wie verandert steeds die regels? Jawel een overheid die zich op vage subjectieve en de waan van de dag laat leiden tot wat op dat moment in de kraam te pas komt en algemeen belang heet, maar wat nooit eenduidig wordt gedefinieerd.
Bij orgaandonatie kwam ik een soortgelijk gruwelverhaal tegen: William Catalona, een wereldvermaard onderzoeker naar prostaatkanker, had over de jaren duizenden stukjes weefsel van patiënten verzameld. Patiënten die daar toestemming voor hadden gegeven aan dr Catalona. Toen deze dokter verhuisde van de Universiteit van Washington, naar die van Northwestern, mocht hij deze weefselbank niet meenemen, ook al werd dit door de nog levende donoren schriftelijk geëist.
Ineens bepaalde de rechter dat eens gegeven, blijft gegeven, ook al staat in het donor protocol dat de donor te allen tijde het recht heeft om het gegevene te laten vernietigen, het doel te beperken of het spul terug te vragen.
Dit gaat dan nog om research, ook hier laat zich de volgende stap makkelijk raden: uw orgaandonatie na het overlijden wordt opeens anders afgewikkeld dan u had afgesproken.
Nu zou dat allemaal een stuk eenvoudiger zijn als er bij donorschap gewoon betaald werd en er leveringsvoorwaarden afgesproken worden. (de betaling mag ook nul zijn en de immateriële voldoening of voorrang als je zelf wat nodig hebt). Dan weet iedereen waar hij aan toe is, maar ja als ze de afspraken daarna eenzijdig kunnen veranderen en dus je vertrouwen kunnen beschamen, vraag ik me af hoeveel mensen hun donorcodicil handhaven.
Zelf heb ik nooit een donor codicil getekend, uit paranoïde achterdocht aangaande eventuele gevolgen. Gewoon gezond gebrek aan vertrouwen in de betrokken instanties, vond ik zelf.
Nooit gedacht dat dit nog eens op deze wijze bevestigd zou worden. De overheid, en in haar kielzog de rechterlijke macht, zijn verworden tot megalomane instanties die uitsluitend nog op macht en de uitoefening daarvan belust zijn, daarbij de oorspronkelijke redenen van hun bestaan volledig uit het oog verliezend.
Het grote graaien is tot norm verheven, de moraal is geheel verdwenen. Gisteravond toevallig de speech van John Galt gelezen (Atlas Shrugged) en daar wordt het treffend verwoord. Het blijft griezelig om te zien hoe dit 50 jaar oude boek parallel loopt met de huidige mondiale ontwikkelingen.
Hartman, daar ben ik hetgeheel mee eens. Ikzelf wil best donor zin. Als ik daar een ander mee kan helpen graag! Maar die organiaties vertrouw ik ook voor geen meter.
Plus dat je geen voorwaarden mag stellen. Men is als de dood dat ‘men’ negers gaat uitsluiten, dat moslims ongelovigen gaan uitsluiten of ‘Wilders’-aanhag weer moslims. Nu denk ik dat die angst best terecht is, maar je mag ook niet eisen stellen aan roken of niet roken. Nu weet ik wel dat een roker erg laag op de lijst staat voro een nieuw elong, een drinker bijna niet aan een nieuw elever kan komen, maar waarom zou men geen principiele eisen mogen stellen aan donorschap?
Gelukkig is r een uitweg: geef aan op je codicil dat je nabestaanden kunnen beslissen. Die kun je wel instructies geven.
[2] Waarom zo moeilijk doen door deze of gene te willen uitsluiten?
Vroeger wilde ik dat ook, nu niet meer.
Wat ik wil is dat mijn lichaam een deel uitmaakt van mijn nalatenschap zodat mijn erfgenamen de organen gewoon ook aan de hoogste bieder kunnen veilen. Gewoon vrije marktwerking. En dan zullen er wel niet veel onderdelen naar negers of moslims gaan. Nou ja, misschien wel als ze gesubsidieerd zijn in ons collectivistisch stelsel, maar moslims kan je in elk geval afschrikken bij het bieden door te zeggen dat de overledene minstens 3 maal per week varkensvlees at en er een glaasje wijn bij dronk.
Ik vind de bovenstaande uitlatingen niet getuigen van enige gevoel enmedeleven, eerder van egoisme. Jullie trappen op alle nabestaande die ooit iemand hebben verloren die niet op tijd een orgaan kregen!
Ik heb zelf ondervonden in de familie hoe verschikkelijk het is om iemand (je broertje) te zien aftakeling terwijl hij op een hart ligt te wachten (meer dan twee jaar!) en dat de doktoren hem al hadden opgegeven. Je neemt dan afscheid van een 25 jarige jongen die eigenlijk nog 50 jaar zou moeten leven. Hij had het geluk dat er de volgende dag een hart beschikbaar was en dat hij op tijd getransplanteerd kon worden. Hij is nu nog onder ons en het gaat uitstekend met hem.
We weten wel dat dit hart er gekomen is doordat iemand anders dood is gegaan en dat een andere familie hiermee ook veel poijn en leed heeft, maar ook de genoegdoening dat de organen meerdere levens hebben kunnen reden en dat zijn/haar dood niet voor niets is geweest! Om een idee te geven, lees het boek of PDF-file van NIGZ: "De moeilijkste brief ooit door mij geschreven". Dit zijn brieven van mensen die een orgaan hebben ontvangen, aan diegene die ze beschikbaar hebben gesteld (mestal of altijd de nabestaande van die personen) : Linkje : http://www.nigz.nl/index.cf…
Wil hierbij nog 1 opmerking maken : ook IK heb dezelfde ziekte (hartafwijking) en ook ik zal ooit in de toekomst een nieuw hart nodig moeten hebben.
Ik hoop dat meer mensen een donorregistratie op zak hebben, al was het alleen maar om aan te geven dat de nabestaande mogen beslissen. Maar heb het er wel over met jullie nabestaanden, zodat ze uw wensen met betrekking tot de organen kennen, anders is het nog voor niets.
P.S. heb het heel moeilijk om dit te schrijven nu, dat mogen jullie best wel weten!
[3]
Deze reactie zegt meer over de schrijver dan over Moslims.
Waarom zouden Moslims afgeschrikt moeten worden ? Zijn hun euro’s dan minder waard of betreft het hier een minderwaardig soort mensen?
Ik ben gaarne bereid een bijeenkomst te beleggen waar iedereen persoonlijk met een aantal Moslims kennis kan maken.
Comments are closed.